«موفقیت»‌، مسیر رسیدن به خواسته است‌ نه مقصدِ آن - صفحه 8 (به ترتیب امتیاز)

سلام به استاد عزیزم و همه عزیزان دل

میخواستم بیام در مورد نکته های فایل بنویسم که الهام شد اینطوری نکته هارو بگم

استاد منم سال چهارم دبستان زمانی که اولین بار دستم به توپ بسکتبال خورد مسیری توی زندگیم باز شد که واقعا شبیه مسیر شما توی سال 87.

من عاشق بسکتبال نبودم و اصلا نمیدونستم این رشته چیه وقتی خیلی هدایتی وارد مسیرش شدم از همون اول برام جذاب و لذت بخش بود. اینقدر داشتم ازش لذت میبردم که پیشرفتم خیلی سریع بود.

مربی بسکتبالم توی مدرسه من رو انتخاب کرد و اولین تمریناتم توی زمین مدرسه بود با بچه ها، اوایل فقط الکی بازی میکردیم ولی بعدش طبق اصول رفتیم جلو و این جلو رفتن و پیشرفتهای خیلییییییییی کوچیک بهم واقعاااااا لذت میداد، یعنی اینکه میتونستم توپ زمین بزنم به صورت متوالی و روی توپ زمین زدم تسلط داشته باشم همین برام کلی پیشرفت بود، اینکه میتونستم در حال حرکت راه برم و توپ زمین بزنم و هر از گاهی به توپ زمین زدن نگاه نکنم این برام کلییییی پیشرفت بود، اینکه میتونستم اصول شوت زدن یاد بگیرم و توپ پرت کنم که حداقل به لبه های حلقه بخوره این برام کلی پیشرفت و لذت بود.

همین پیشرفت های کوچیک اینقدر لذت بهم میداد که سرعت یادگیریم و پیشرفتم خیلی سریع بود طوری که برای مسابقات مدرسه انتخاب شدم و جالبتر اینکه توی مسابقات مدرسه بهترین بازیکن شدم. بعدش برای تمرینات مسابقات شهرستان انتخاب شدم یعنی اینقدرررر خوشحال بودم که میتونستم برم توی سطح بالاتری تمرین کنم و البته اینکه انتخاب شدم بهم کلی انگیزه و شور و شوق و اعتماد به نفس به معنای واقعی میداد.

حالا تمرینات شهرستان بود و چون اعتماد به نفسم رفته بود بالا دلم میخواست بهتر بشم، از چیزی که هستم بهتر بشم و نکته جالبش اینجاست که مربی من مخصوصا به من که میدید چقدر ذوق و شوق دارم اصول بسکتبال قدم به قدم بهم میگفت و منم قدم به قدم عملی میکردم به تسلط میرسیدم و بعدش میرفتیم سراغ تکنیک بعدی یعنی من خیلی خیلی تکاملی اصول و تکنیکهای فردی بسکتبال یاد گرفتم و اینقدر احساسم خوب بود که تکاملم خیلی سرعت داشت.

کم کم داشتم از بچه ها خیلی بهتر میشدم و یه جورایی بازیکن حرفه ایی تیم که بقیه روش جور دیگه ایی حساب باز میکردن بعدش من شدم بازیکن فیکس تیم و تاااااااازه من تنها فردی بودم توی تیم که کلاس چهارم بودم و بقیه کلاس پنجم.

مسابقات شروع شد و توی خراسان رضوی اول شدیم که خیلی لذت خوبی بود اما بیشترین لذت واقعاااااااااااااااااا لذتی بود که اون 10 روز با دوستام داشتم، شوخی هایی که میکردیم، بازیهایی که میکردیم، غذاهایی که میخوردیم، حرفایی که میزدیم، اذیت هایی که میکردیم :))) نوبتی اتاق و قابلمه غذا رو میشستیم و تمیز میکردیم اصلاااااااااا این پروسه با مسابقاتش و برنده شدنش برام عالی بود و بعدش برای بازی های کشوری انتخاب شدم یعنی بازی هایی که بین استانها بود توی سطح کشور.

اون پروسه هم خیلی زیبا بود، دوستای جدید پیدا کردم، وارد محیط جدیدی شدم، تمریناتمون توی مشهد بود، دوری از خانواده بود که البته من مشکلی نداشتم چون از بچگی توی تهران که بودیم خودم بدون سرویس میرفتم مدرسه، اصلا یه سبک جدیدی از زندگی برام بود با کلی اتفاقات قشنگ دیگه. و جالب اینکه اینقدررررررر عشق بسکتبال درونم بود و اون شوق و ذوقی که میگین شعله میکشید دوباره من کلی پیشرفت کردم توی تمرینات سطح کشوری مخصوصا اینکه بچه های خیلی قوی بودن از نظر تکنیکی و من ازشون کلی یادمیگرفتم و کلی پیشرفت و توی تمرینات هم جزو بهترینها شدم بدون اینکه اصلااااااااااااااااا من بخوام بهترین باشم نسبت به بقیه یا اصلاااا برام مهم نبود که بقیه دارن چیگار میکنن، کی میخواد رقابت کنه، اصلاااااا هیچی برام مهم نبود این مهم نبودن به این دلیل بود که اینقدررررررررر با خودم و احساسم و بسکتبال بازی کردم لذذذذذذت میبردم که واقعا ذهنم نمیرفت روی اینکه بقیه دارن چیگار میکنن یا اینکه اگه اول بشیم چیکار کنم چی جایزه میدن اصلااااااا اینا نبود توی ذهنم، من حتی بازیکنان بسکتبال NBA مثل مایکل جردن بخدا تا سوم راهنمایی نمیشناختم کیه::)) اینقدر که لذت میبردم از مسیرم. خب بعدش رفتیم مسابقات کشوری و منم مجدد بازیکن فیکس تیم بودم و تیم خراسان رضوی توی ایران اول شد، من بهترین بازیکن شدم، بهمون سکه دادن، روزنامه باهام مصاحبه کرد ولی بخداااااااا من اصلا به این چیزا فکر نمیکردم. نه اینکه نخوامااااااا اصلا اینقدر غرق لذت این مسیر بودم که ذهنم نمیرفت روی این چیزا.

و حالا استاد نکته ش اینجاست که میخواستم بگم من همه این پروسه رو توی کمتر از یکسال گذروندم با این همه پیشرفت و موفقیت و عناوینی که بدست امد. همه اینا توی کمتر از یک سال بود یه جورایی نزدیک 10 ماه و همه عمل کردن به قوانینم واقعا ناخودآگاه بود که خودتون گفته بودین همه اینا توی وجودمون هست فقط بخاطر باورهای محدودی که ایجاد شده یادمون رفته.

حتی استاد من یادمه بخدااا کفش نداشتم یعنی یه کفش خیلی خیلی معمولی که با اون همههه جااااا میرفتم منظورم تمرینات و مسابقات و توی خیابون و …… یک توپی داشتم بدترین جنس توپ که یک سمت توپ زده بود بیرون من اینو میزدم زمین و رروی اون قسمت فرود میومد زاویه میگرفت به یک سمت دیگه میرفت. یا من اصلا لباس مخصوص بسکتبال نداشتم یا زمین مخصوص بسکتبال یا مربی خیلی حرفه ایی البته مربی اولیم واقعا عالی بود اما در سطح پایه و من خودم یعنی خداوند منو هدایت میکرد و چنااااااااااان با شور و شوق و ذوقی توی حیاط خونه مون بسکتبال تمرین میکردم اینقدرررررررر با کمترین امکانات حتی حلقه بسکتبال هم نداشتم ولی یه حلقه مربعی شکلی ساخته بودم و اینقدر با لذت تمرین میکردم که اصلااااااااااااا این کمبودهارو احساس نمیکردم چون داشتم فقط لذت میبردم و بعدش که میرفتم مسابقات بهترین بازیکن میشدم یا برای باشگاههای مشهد انتخاب میشدم وقتی یه تست کلی از 100 نفر بازیکن میگرفتن من نفر اول میشدم حالا نکته ش اینجاست که دقیقا بچه های مشهد هرچی رو که من نداشتم اونا داشتن

یعنی بهترین مربی، بهترین کفش، بهترین لباس، بهترین توپ، بهترین زمین بازی ولی مثل من نبودن و همیشه از من میپرسیدن چیکار میکنی اینقدر خوب پیشرفت میکنی و منم میگفتم تمرین میکنم ولی نکته ش اینجا بود که خداایی خیلی خودم رو باور داشتم و اعتماد به نفسمم خیلی رفته بود بالا و به صورت ناخودآکاه خیلیییییییییی موفقیتهام و پیشرفتهام رو تایید و تو ذهنم تکرار میکردم و اصلا برام یه چیز معمولی نبود اتفاقا میگفتم چقدر خوب تونستم این پیشرفت بکنم برعکس خیلیها که پیشرفتهای کوچیکشون براشون ارزشی نداشت.

و نکته اخر همه هم دوست داشتن با من دوست باشن و جالبه اینقدررررر استاد با خودم یکی بودم اصلا کاری به مثلا کلاس گذاشتن یا فخر فروختن یا اینکه غرور بگیره اصلااااا این چیزا نبود چون بخدا قسم چنااان غرق لذت بردن از بسکتبال بودم که اصلا نه وقت میکردم نه ذهنم میرفت سمت این چیزا….

الان که بزرگ شدم و این قضایا برای سال چهارم ابتدایی تا سوم دبیرستان بود به من یه چیزی رو خیلی خوب میگه یعنی درس خیلی مهمی میده

اونم اینه که اگه الان اونطوری نیستی بیا کار کن مثل اون زمان خالص شو، باورهای قدرتمند و توحیدت رو بساز و قوی کن و فقط از زندگی و این پروسه لذت ببر بقیه چیزا خودشون طبیعی میان دنبالم و من نیاز نیست دنبالشون باشم

دقیقا االان توی قلبم یه عشقی ایجاد شده، یه خودباوری خیلی قوی که نمیتونم وصفش کنم

اون زمان بسکتبال بود الان برنامه نویسی هیچ فرقی ندارن فقط باید قوانین مثل اون زمان عملی کنم ولی ایندفعه تلاش بیشتری میخواد چون از اصل خودم دور شدم و باورهای محدود کننده ریشه دارن اما جای نگرانی نداره اصلا جای هیچی نداره چون همینقدر که کار کردم و این همه نتایج خلق کردم تا الان توی زندگیم از لحاظ مالی بگیر تا آرامش و سلامتی و موفقیت بازم میتونم و بازم میتونم مثل اون زمانم باشم الان که دیگه اگاهانه به درک قوانین و روند زندگی رسیدم.

واقعاااااااا استاد خیلی ممنونم ازت بخاطر همچین فایلی چون برای من یکی که خیلی درکها داشت و یادآوری عالی بود از گذشته م و تصمیمیاتی ایجاد شد که میخوام بنویسموشون و عملیشون کنم

خیلییییییییی دوستون دارم

همیشششششه شاد و سلامت و سعادتمند و ثروتمند در ارامش خداوند باشیم.

مهرداد مرادی نظیف 8 آبان 1399