«الگوهای موفق» در خانواده صمیمی عباس منش

با سلام خدمت دوستان وخانواده ی صمیمی عباس منش.

من پریا محرابی 29 ساله کارشناس ارشد مهندسی صنایع هستم.تقریبا مدت یک سال هست با فایل ها وسایت آقای عباس منش آشنا شدم.قبلش تو این فضاها بودم که مثبت نگر باشم,به همه چی وافراد دید مثبت داشته باشم.عبارات تاکیدی مثبت رو گاها با خودم تکرار میکردم چون بالاترین ارزش زندگیم موفقیته گاها با خودم تکرار میکردم که من دائما توسط افراد وشرایط به سمت موفقیت سوق داده میشم.در همین هنگام برادرم یه فایل به من داد به اسم موفقیت که بعضی از فایل های آقای عباس منش وسایرین داخلش بود که ازین طریق با ایشون آشنا شدم واز همون اول خیلی باور داشتم ایشون رووارتباط خیلی خوبی تونستم از لحاظ فرکانسی برقرار کنم با ایشون.در اون هنگام برای نوشتن پروپوزال پایان نامم مشغول بودم دقیقا تابستان 94٫ولی اصلا نمیدونستم باور های ما انقدر سرنوشت ساز هستن.کتاب موفقیت نامحدود در 20 روز رو خوندم خلاصه کردم 21روز متوالی گوش دادم و با تطبیق با فایل های آقای عباس منش به این نتیجه رسیدم که بیشتر حرفش تغییر باورهاست.سعی کردم با تغییر سوال ازخودم باورهای محدود کنندم رو در بیارم.مثلا یکی از باور های محدود کننده ی من این بود که باتلاش زیاد نتایج عالی میسر میشه ولی الان به این باورم که خیلی راحت میشه به نتایج عالی رسید به این دلیل که به قول آقای عباس منش وقتی که درست از قوانین استفاده کنیم 90درصد کارهارو جهان انجام میده وما باید قدم آخر رو برداریم.ولی باوری که انسان رو واقعا در زندگی جلو میندازه پیرو ی از الهامات درونی هست که در قسمت اخر دوره ی افرینش ایشون اشاره کردن.که این نیرو قویترین نیرو هست تضمین داده که ما به هدفمون میرسیم وهمه منابع وشرایط لازم رو میدونه ودر زمانش برای ما میاره.یکی دیگه از باورهای خوب برای من این هست که هرچیزی در زمان خودش اتفاق میفته یعنی یک زمان بندیه بسیار دقیق توسط خداوند برای ما برای رسیدن به اهدافمون صورت میپزیره.این جا بحث صبر هم به میان میاد دیگه.

توی داستان من شاید نتایج زیاد بزرگ نیست اما درس هایی که لااقل خودم گرفتم بزرگه.مثلا من خودم با یکی از استادای دوران لیسانسم پروپوزال نوشتم ایشون محدودیت زمانی داشت نشد باهاش کار کنم.حالا در پایان داستان خودم دیدم که واقعا کسی اتفاقی وارده زندگی ما نمیشه . بعد اون حس بهم گفت از فلان استادت کمک بگیربرای موضوع که در امریکاس.باز ایشون که مقاله کاملا منطبق با علاقه ی من بهم داد ترجمش کردم از موضوع استاد اولم نو آوریشو برداشتم. با استاد سوم پروپوزال نوشتم دوباره اونم مشکل ظرفیت داشت یه استاد خیلی خوب بهم معرفی کرد.دوباره حسنه استاد سوم این بود که جزهیئت علمی دانشگاه بود وچون پروپوزال با خودش نوشته بودم خیلی زود تایید شد.با استاد چهارم کار کردم خیلی زودوخیلی راحت پپایان نامم جمع شدو اولین نفر توی کل هم ورودی هام بهمن 94 دفاع کردم.بعد 4تا مقاله دراووردم.که یکیش تونستم توی همایش دانشگاه خودمون چاپ کنم چون سه ای دیگه مشکل رایتینگ داشت وفرصت اصلاح نبود چاپ نشد اونجاکه هی به خودم میگفتم ای کاش فرصت بود اصلاح میکردم چاپ میشد و…که اینم باعث شد سر فرصت اونارو اصلاح کنم وتوی سایتای خیلی عالی وجهانی چاپشون کنم که اگه همون اول چاپ میشد دیگه شاید لااقل به این سرعت مقالات چاپ شده در سایت های خوب رو نداشتم.منظور هرمشکلی که شاید در ابتدا مشکل به نظر میرسه واقعا برای پیشرفت ما اومده.یعنی الان با این دیدگاه به مشکلاتی که سره راهم قرار میگیره نگاه میکنم که حتما خیری در این قضیه هست واین باور که همه چی در انتها به نفع من تموم میشه در من پررنگ تر شده.به قول آقای عباس کنش باورکنید زندگی در این دنیا خیلی راحته.به نظر من این جمله یعنی اینکه اصلا همه ی آدما وقتی به دنیا میان راهشون مشخصه یعنی همون رویاها یی که خدا در دلمون میندازه همون خواسته ی حقیقی ما در نهایت هست.یعنی هدف که از همون ابتدا مشخصه,ا زچه راهی هم بریم که دائما به همه ی آدما گفته میشه (دوره ی افرینش قسمت آخر)فقط وظیفه ی ما این هست که به اون خواسته توجه کنیم حالا به هور طریقی مثلا صحبت کردن,فکر کردن,تصویرسازی کردن,گوش کردن,دیدن,خواندن یا نوشتن.که تمامی این توجهات اگه واقعا روی خواسته باشه حس خوبی رو در ما بوجود میازه اگه روی ناخواسته باشه حس بد.بعد توی این مسیر حالا یه سری مشکلات هم سره راه ما قرار میگیره که در نهایت باعث سرعت دادن ما برای رسیدن به خواسته میشه.چون ماهیت عمده ی مشکلات شکل گرفتن خواسته های واقعی ما هست که اگه نبودن شاید این خواسته هارو نداشتیم وبا باور اینکه هرچی که بخوایم به ما داده میشه در زمان خودش و و در نهایت در این راه رسیدن به سرمنزل مقصود.ولی سوالی که اینجا مطرح چند درصد انسان ها واقعا در این مسیر قدم بر میدارن؟به نظره من 5درصد انسان های موفق.بقیه هم به نسبتی که در این راه هستن نتیجه میگیرن.همونایی که وقتی زندگی نامشونو میخونیم همه از بچگی دنبال اون چیزی رفتن که دوس دارن به قول آقای عباس منش نه به خاطر پول به خاطره خودش که پولم میاد دنبالش خیلی زیاد.دلیل اینکه اکثر ما انسان ها از رویاهامون فاصله میگیریم چیه واقعا؟

شاید نداشتن وکم بودن ایمان به خودمون, به خدا وبه قوانین حاکم بر جهان.من خیلی سال پیش یه جمله توی یه کتاب خوندم که هر کس ایمان داره همه چی داره.

در مورده روابط هم واقعا بر این باور نبودم که واقعا به تمام منا ماداریم خلق میکنیم نوع ارتباطاتمون رو.مثلا قبلانا با اینکه سعی میکردم مثبت نگرباشم اما به خاطر سطح انتظارات بالا بیشترنکات منفی اطرافیانم رو میدیدم ودائما برام تکرار میشد اون رفتارها.الان سعی میکنم حتی اگر یه آدم فقط یه نکته ی مثبت داره زوم کنم رو اون یه نکته به خاطر خودم.الان واقعا آرامش دارم گاهی منفی میشم اما سعی میکنم سریع تغییر زاویه بدم وزندگی رو واقعا زیبا ببینم وبه خاطره همه چی حتی ابعاد منفی زندگیم که باعث رشد من شد وواقعا به من نشون داد که من چی میخوام خدارو شکر میکنم.