«الگوهای موفق» در خانواده صمیمی عباس منش

به نام خدا

یادمه ۶ با ٧ ماه پیش در سایت استاد عباس منش، گزینه نشاته ای به من نشان بده را زدم و بم گفت تغییر کن همونجا پیام گذاشتم که تغییر خواهم کرد و برای دوستان عزیزم در سایت خواهم گذاشت.

دوستان داستان زندگیمو براتون مَی زارم:

من دختر بسیار درس خوان و با هوشی بودم، لیسانس برق مخابرات گرفتم و بعد از ان در شرکتی مشغول به کار شدم ولی این منو راضی نمی کرد و با سماجت تمام عزم خودمو جزم کردم که از ایران برای دوره فوق برم ( البته تو این مدت رو خودم کار کردم با استفاده از کتاب راز) ولی اونجا که رفتم متاسفانه کار کردن رو خودمو رها کردم و فقط مَی نالیدم و غر مَی زدم (الان مَی فهمم که برگشته بودم به مدار خیلی پایین) به بهونه غربت بعد از اتمام درس برگشتم ایران و در دانشگاه مشغول تدریس شدم ( این مدت رو اعتماد به نفسم کار کردن یه مقداری بهتر شدم) ازدواج کردم دوباره از کار کردن رو خودم دست کشیدم و شرکم نسبت به خدا زیاد شد، برای ویزا دانشجویی و کاری همزمان استرالیا اقدام کردیم ولی از اونجایی که من به غیر خدا قدرت داده بودم کارم جلو نمی رفت و هلد شد.

به خاطر اینکه همسرم جنوب کشور مشغول کار بود منم نامید از استرالیا به شهرستانی بسیار کوچک جنوب ایران رفتم. از صبح تا شب تو یه خونه خیلی کوچک تو شهر بسیار بسیار کوچک تنها بودم و واقعا خدا را شاکرم که این نعمتو به من داد. یه روز اتفاقی، واقعا الان یادم نمیاد چی شد ولی با استاد عباس منش اشنا شدم با دیدن کلیپ تیوری سطل اب. خدایا شکرت خدایا شکرت خدایا شکرت، که منو در مسیر درست قرار دادی. اوایل متوجه حرف استاد نمی شدم ولی اینو مَی دونم از صبح که چشامو باز مَی کردم فایلها را گوش مَی کردم تا شب.

آذر ماه سال پیش بر أساس یه اتفاقی بین ٢ راهی موندن و زندگی کردن در شهرستان کوچک یا شهر خودم قرار گرفتم که در سایت نشانه ای بم نشون بده را زدم و گفت تغییر کن و ساکن نمون. تصمیم گرفتیم برای زندگی برگردیم شهر خودمون. در مورد کرایه خونه ها شنیده بودم خیلی بالا رفته و من چون محدودیت دارم که نزدیک خانه پدری باشم که کرایه ها خیلی خیلی بیشتره. نمی دونم به چه زبونی باید بگم خدایا شکرت خدایا شکرت که همیشه حواست به بنده هات هست، آپارتمانی نو ساز تونستیم کرایه کنیم که ١ دقیق با خونه پدرم فاصله داشت و با کرایه بسیار مناسب. دوستان فقط از خدا بخواین. اما ادامه داستان، برای کار گفتم دانشگاه نمیرم دیگه چون حقوقش خیلی کمه دنبال یه کار دیگه مَی گردم در جستجوی کار بودم که شنیدم بیماری کرونا وارد ایران شده. خونه نشین شدم، در همین حین یکی از دوستان همسرم که امریکا مشغول کار بود به همسر جان پیام داد و من در دل خودم گفتم کاش ما هم مَی تونستیم بریم امریکا. وای از زمانیکه از اعماق وجودتون چیزیا بخواین، خدا فقط خدا که براتون فراهم مَی کنه. دوست همسرم گفت چرا برا دانشگاه امریکا اقدام نمی کنین که بیاین امریکا. همسرم گفت شرایط خانمم بهتره برا دکترا ولی مدرک زبانش اکسپایر شده و gre نداره. خدا جون به چه زبونی بگم، خدا شکرت، به بنده هات مَی گی ارزو کنین و براش حرکت کنین من شماها را به خواستتون مَی رسونم, از جاییکه فکرشو نمی کنین. مدیر برنامه ریزیتون فقط خدا باشه.

به خاطر شرایط کرونا داخل منزل بودیم وقت زیادی داشتم دانشگاههای امریکا چک مَی کردم، یهو دیدم یه سری از دانشگاهها gre را ویو کردن، تو دلم گفتم خدا جون کاش این اتفاق قبل از اکسپایر مدرک زبان من میشد که من بتونم اقدام کنم. خدا حرف دل منو گوش کرد، اون دانشگاهی که قصد اقدام داشتم به خاطر شرایط کرونا اعتبار مدرک زبان ۵ ساله کرد. ٢ روز قبل از ددلاین اینو دیدم، (اینم إلهامی از طرف خدا بود که برو سایت دانشگاه دوباره چک کن) واقعا نمی دونم چطوری شکر خدا را بکنم. الان که دارم باتون صحبت مَی کنم پذیرش دانشگاه را گرفتم و منتظر اقدام برا ویزا هستم. فقط از خدا مَی خوام راهنماییم کنه به سفارت، که تا الان یه جورایی راهنمایی شدم. وقتی ویزامو به کمک خدا گرفتم میام اینجا دوباره و براتون جریانات الهام خدا در مورد سفارت و ویزا مَی گم.

فقط اینو بگم حرف استاد عباس منش کامل با تمام وجود گوش بدین و اعتقاد به خدا داشته باشین و ایمانتونو قوی کنین و احساستون خوب نگه دارین، به خداوندی خدا به جاهایی مَی رسین که فکرشو نمی کردین.

سعادتمند و ثروتمند باشید.

آقای یعقوبی زاده،

سلام. انشالا که همه بتونیم ایمانمون قوی کنیم که هر چی هست و نیست از اینه.

دلیل کامنت نوشتن من هم جریان دارن: یه قسمتی از دورهمی یکی از مهمانها گفت کاری کنین که قدمی در جهت پیشرفت جهان بردارین. همون موقع به همسرم گفتم من چی کار مَی تونم کنم! همسرم گفت تو واسه زندگی خودت کاری نمی تونی کنی واسه پیشرفت جهان مَی خوای کار کنی!!!!! ( البته مدار ایشون با من خیلی فرق مَی کنه). یهو به ذهنم اومد که استاد عباس منش گفته بودن من داستان زندگی و پیشرفت هامو بتون مَی گم و این باعث میشه که جهان کم کم پیشرفت کنه. منم شروع کردم به نوشتن کامنت.😁

سعادتمند و ثروتمند باشید.