اصل بقای اصلح

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به همه ی شما عزیزان.

سلام به استادان عزیز و هم خانواده ای های نازنینم.

این فایل نشانه ی هدایت من در پاسخ به درخواستی بود که از خداوند داشتم.

گفتم خدایا چطوری، چه فایلی گوش بدم و کار کنم عمیق که مقدمه ای باشه برای هدفم. برای بهتر کردن شخصیتم.

برای از بین بردن ضعفهای شخصیتی ام.

و به این فایل هدایت شدم.

خدا می دونه چه باگ هایی از من کشیده شد بیرون.

چه ترمزهایی پیدا شد.

چون نقطه ضعف دلسوزی همیشه با من بوده و در واقع یه پاشنه آشیل زنگ زده س برای من.

چون من توی محیطی بزرگ شدم که اطرافیان به شدت دلسوز و در نهایت به شدت متوقع بودن.

طوری که بیماری، رنج، دردهای تمام نشدنی توی زندگیشون موج می زنه.

بنابراین می شه حدس زد که چقدر توی وجود من این ضعف مخرب وجود داره.

یکی از خواسته هام همیشه مهاجرت بوده. اما بعد فهمیدم قسمت عمده ای از این خواسته بیشتر حالت فرار داره چون من شهرمو دوست دارم و قصدم فرار از خود شهر نبوده.

در عین حال این عقیده رو دارم که باید به شرایط عالی برسم بعد برای بزرگتر شدن زمین بازی مهاجرت کنم.

اما سوالم این بود که قضیه چیه. چرا من هر کاری می کنم، هر چقدر تلاش می کنم سخت تر میشه قضیه.

تا اینکه به ضعف های خودم واقف شدم تا حدی که الآن هستم البته

ضعف خودم در برابر نگرانی های مادرم و باور اینکه باید احترام بذارم و قانعش کنم

ضعف من در برابر اینکه بقیه سالم نمی خورن، سالم زندگی نمی کنن.

ضعف من در برابر اشتباهات دیگران

این کج فهمی بود که باعث شده بود از درون احساس قربانی بودن کنم که خب درسته که الآن بیرونم، الآن سفرم ولی بعدش که توضیح دادم بهش قانع میشه

درسته که من غذای خوب می خورم خب بیام فلانی رو قانع کنم امروز مثل من غذا بخوره، که امروز فلان غذارو نخوره و یه غذای بهتر بخوره

درسته که فلان روز برای خودم زندگی کردم ولی یه روزی هم به حرفش عمل می کنم و برای فلانی دلسوزی

دلسوزی

دلسوزی

یعنی هر چقدر از این کلمه بگم کم گفتم از توی رفتارهام.

خیلی جاها از وقتم زدم. بجای اینکه تمرکزم روی خودم باشه روی بقیه و ترس ها و نگرانی ها و درگیری ها و مسائلشون بوده

چرا؟

چون من ناخودآگاه فکر می کردم کافی نیستم من زمانی کافی خواهم بود که دلسوزی کنم

توجه کنم

نصیحت کنم

دست دیگرانو بگیرم

برای دیگران وقت بذارم

از خودم تفریحم بگذرم تا بقیه بقیه از من راضی باشن که اینم برمی گرده به احساس گناه و باورهای مذهبی غلط

هیچ کسی مقصر نیست این وسط جز خودم

من بودم که پای منبرها نشستم

من بودم که کتاب های جهنم و پل صراط و… خوندم

من بودم که داستان های غلط رو خوندم

من بودم که توجهم به نازیبایی توی روابط و… بود و فکر کردم اون روش درسته س.

چون منطق و ذهن من سختی و در تقلا بودن رو پذیرفته

چرا؟

چون یک بار دیده

تایید کرده

جهان شکل داده به کانون توجه و دوباره باورم شده که این هست و جز این نیست

اما همیشه ته وجودم کسی بود که می خواست قوی باشه

هر بار اول سالی که توی هر کلاسی می نشستم به خودم می گفتم نسترن امسال بررگتر شدی.

بزرگتر فکر کن.

بزرگتر عمل کن

منم یه خیلی جاها خلاف بقیه عمل کردم

و طوری که دوست داشتم حرف می زدم

عمل می کردم

رفتار می کردم

حتی بقیه از شکل راه رفتن من که احساس اعتماد بنفس بالا می داد خوششون می اومد

من همیشه حس می کردم چیزی ورای بقیه م.

توی خیابون که راه می رفتم حس می کردم چیزی ورای بقیه م. من خاصم. منخصر بفرد و قوی هستم

اما کج فهمی ها کم نبوده

اینکه آدمارو راضی کنی

اینکه فکر کنی باید پدر مادرت رو از خودت راضی نگه داری حتی به قیمت گذشتن از خودت کج فهمیه.

اینکه فکر می کنم باید دلیل رفتارهامو به بقیه توضیح بدم در درجه ی اول از احساس قربانی شدنه و در درجه ی دوم عدم درک توحید، عدم درک قوانینه.

اینکه فکر می کنم اگر خانواده ی من، دوستان من حالشون خوب باشه من اون موقع حالم خوبه از کج فهمیه

از کمبود عزت نفس و خود دوستیه

اینکه فکر می کنم فلانی باید خوب و عالی عمل کنه تا سلامتیشو به دست بیاره حتی اگه خودش نخواد و تلاشی نکنه کج فهمیه.

اینکه اگه فلانی نمی تونه از خودش دفاع کنه، از حق خودش، از وجود خودش و من برم ناجی اون بشم، کج فهمیه

از بچگی توی ذهنم بوده که فقط فلان شخص مهمه و باید از خودم بزنم برای اون

از وقتم

از انرژیم

چرا؟ چون عزیزتره و این توی ناخودآگاهم رفته که اگه اونا حالشون خوب باشه، اگه اونا راضی باشن، خدا از من راضیه. من حالم خوبه. من انسان خوبی هستم.

اینا کج فهمیه که رضایت دیگرانو بر رضایت خدا ارجح دونستم ولــــــــی گذشته در گذشت از الآن مهمه که چطور عمل می کنم.

چطور قوی تر عمل می کنم

چطور دست از دلسوزی برمی دارم

چطور برای خودم خودم خودم زندگی می کنم

چقدر این جمله ی استاد تکونم داد که: من با این قضیه که باید به کسی یا موجودی رحم کرد که زنده بمونه مشکل دارم. اون اگر قوی باشه نیازی به تلاش و تقلای من نیست، قوی می مونه و جلو می ره

اما اگر ضعیف باشه، فرقی نمی کنه من چقدر خودمو به آب و آتیش بزنم اون در نهایت از بین می ره توسط جهان

من بارها شده خواستم کاری رو انجام بدم که ترس از نگرانی ها و وابستگی های دیگران داشتم

نکنه فلانی وابسته شده باشه

نکنه بیمار بشه

نکنه……..

این یعنی از اون ور بوم افتادن

ولی وقتی درکم از قانون بهتر شد، نه گفتن های من قاطعانه تر و قوی تر شد

حتی به کسی که برای من کار می کنه، وقتی درخواستی رو فرای اون قرارمون داره می گم نه حتی اگر شرایطش رو داشته باشم

یا

اگر دوستی باشه که می دونه می تونم راهنماییش کنم و بهش راه حل مسأله شو بدم می گم برو سایت استاد فلان بخش رو اگه دوست داشتی مطالعه کن من چیزی برای گفتن ندارم.

اولش سخته ولی بعدش که ادامه می دی می گی واقعا من چه حرفی دارم به فلانی بزنم که بخواد تغییر کنه وقتی خودش توی سایت هست و دسترسی به تمام فایل ها داره؟

وقتی مادرم این چند وقت ازم درخواستی داره که خلاف خواسته های منه، خلاف قوانینیه که درک کردم می گم نه. می گم انجام نمی دم. می گم نمی خوام انجام بدم بدون اینکه بخوام به بهانه های مختلف بگم نه، می گم نه. قاطعانه.

سختمم بوده اما این مسیریه که انتخاب کردم توش باشم و باید تا تهش برم

احترام به پدر و مادر واجب اما اگر قرار باشه به خدا شرک بورزیم، دیگه نباید اطاعت کنیم

و برسیم به نکته ی طلایی. اگر ما روی خودمون کارکنیم، روی ضعفهای شخصیتی مون کار کنیم، روی ارزشمندی خودمون کار کنیم، بقیه مجبورن در مقابل ما تعظیم کنن. این قانون بدون تغییر جهانه.

رفتارهای ما از باورهای ما نشأت می گیره. پس می تونیم از رفتارهامون بفهمیم چه باورهای محدود کننده یا قدرتمند کننده داریم.

آدم خوبه ی داستان بودن، به معنای از خودگذشتن های مکرری هست که در نهایت به پوچی می رسونه ماروـ هر بار از خودمون که بگذریم می رسیم به پوچی. به هیچی. به دربدری.

خداوند به عنوان قانون، هرگز احساساتی عمل نمی کنه.

قانون قانونه

و قوانین رو با اینکه ما نمی بینیم اما مشخصات ریاضی وار دارن

باورها، فرکانس دارن

اعمال، گفتار، نوشتار فرکانس ایجاد می کنن و شدت فرکانس به شدت ایمان و باور ما بستگی داره

و چون ما نمی بینیمش فکر می کنیم خب فرکانس فرستادیم

نه. ما فرکانسی مشخص با مقدار مشخص رو فرستادیم. یعنی مثلا فرکانس 320 هرتز

عدد داره. ارقام ریاضی وار داره ولی ما نمی بینیمش

یه مثال بزنم از خودم

یه تخم مرغ دستم بود که از لونه ی مرغا برداشته بودم و همزمان داشتم در لونه رو با یه میله ی آهنی می بستم

از ذهنم گذشت که نکنه با این میله، تخم مرغ توی دستم بشکنه

بعدگفتم نه هرگز این اتفاق نمیفته هر چند تخم مرغ نازک و میله سخت باشه. چون عملا دو چیز متضاد توی دستم بود. تخم مرغ و میله

اما ته ذهنمم این بود که این دوتا خیلی متضادن

تا اینکه لحظه ی آخر توی کمتر از یک ثانیه میله یه کوچولو با تخم مرغ تماس پیدا کرد و به اندازه ی یک سر سورن سوراخش کرد

این مثال برام خیلی جا انداخت قانون ریاضی وار جهانو

که ما داریم فرکانس هایی رو می فرستیم که طبق قوانین ریاضی عمل می کنن و این پایه ی جهانه.

قوانین ریاضی وار جهان.

حالا هر چقدر به خودمون برگردیم، و خودمون رو قدرتمند کنیم، دست از وابستگی، دلسوزی، ترس و… برداریم و روی خودمون بذاریم، روی ارزشمندی خودمون خدا می دونه چه فرکانس های خالصی به جهان بفرستیم که نتیجه ش می شه خوشبختی، آزادی، سعادت دنیا و آخرت

انسان های قوی انسان هایی هستن که انضباط شخصی دارن. و طبق قواعدی که یاد گرفتن جلو می رن. اگر کارشون درسته ازش دفاع می کنن و کاری به بقیه ندارن.

قانون دنیا اینه که هر بار قوی تر هارو انتخاب می کنه و ژن اونهارو به نسل بعد منتقل می کنه.

اینو باید بارها به خودم بگم، دست از تغییر بقیه، دلسوزی برای بقیه بردار و تمرکزت رو روی خودت بذار.

باید باید بهتر جهانو درک کنیم و اگر درک کنیم دیگه خودمونو توجیه نمی کنیم، قانع نمی کنیم برای رفتارهای مغایر با قانون بلکه قاطعانه و لاجرم قوانین رو در عمل اجرا می کنیم چون برامون منطقی می شه رنج عدم عمل به قانون.

چقدر این فایل برای من آگاهی دهنده بود و هست. خداروشکررر می کنم که توی این مسیر زیبا ی یکتاپرستی هستم و با شما دوستان خوبم.

خیلی نیاز دارم که روی تک تک نکات و جملات این فایل تأمل کنم و روی خودن پیاده کنم

یا رب