اصل بقای اصلح

اصل بقای اصلح

قبل از آشنایی با استاد آدم ضعیفی بودم که دوسداشتم با مظلوم بودنم جلب توجه کنم .

و به همین شیوه ازدواج کردم . همیشه از بدبختی هام به شوهرم و خواهرش میگفتم تا مظلوم تر جلوه کنم . حتی از رفتار های نا مناسب خانواده ام هم میگفتم . و بعدا اونا از همین حرفا علیه خودم استفاده کردن . من همه عمر همینجوری بدبخت بودم و ناخودآگاه ازین بدبختی لذت می‌بردم تا جایی که حتی همون آدم هایی که برام شده بودن نقطه امن و من باهاشون درد دل میکردم خودشون شدن جزو ظالمان زندگی من . و این تضاد ها آنقدر پیش رفت که دیگه نتونستم تحمل کنم . و یکجایی یه بنده خدایی که غریبه هم بود . تو کمیته امداد کار می‌کرد رفتم پیشش از بدبختی هام گفتم .

گفتم و درخواست کمک کردم . اون گفت جزو افرادی نیستی که مشمول کمک بشن و بدبختی هاییم که داری مقصرش خودتی میتونستی حرفایی که شوهرت میگه قبول نکنی که الان به این وضعیت بیفتی .

اون موقع من حامله بودم و بشدت احساس ظلم کردم حس کردم چ کلاه بزرگی سرم رفته . احساس کردم اون خانوم چقدر بی رحمه تو دلم کلی بهش فحش دادم و واقعا انقدر از نظر روحی دردم گرفت که اون شد برام ی تلنگر بزرگ و بعد از اون زندگی تقریبا به همون منوال پیش رفت چون من الگوی مناسبی پیدا نمیکردم و راهی هم به ذهنم نمی‌رسید که منو از منجلاب ضعیف بودن نجات بده . ولی همیشه در جستجو بودم تا اینکه با استاد عزیزم آشنا شدم و ازون به بعد حتی دلم نمیخواست کسی اشکام رو ببینه .

منی که از بدبختام به شوهرم میگفتم و تو بغلش زار میزدم و اون سرم رو نوازش می‌کرد و من لذت می‌بردم. نا خود آگاه.

منی که وقتی شوهرم باهم دعوا می‌کرد مثل بچه کوچولو گرییه میکردم تا دلش به حالم بسوزه و دعوا رو تموم کنه

دیگه بعد آشنایی با استاد وقتی ناراحت بودم یا بهم میریختم میرفتم یکجایی که هیچ آشنایی منو نبینه تا خودم رو بسازم و با قدرت برگردم . شوهرم کلا آدم شکاکی و سمجی بود هروقت از خونه میزدم بیرون که حالم خوب بشه بدتر میومد دنبالم بهم می‌چسبند هرچی میگفتم تنهام بزار گوش نمی‌داد. البته الان که اینارو اینجا نوشتم بهش حق میدم . چون حتی شوهرم ازین می‌ترسید من برم ی بلایی سر خودم بیارم . چون اون باورش نمیشد که من تغیر کردم و مثل قبل ضعیف نیستم . بعضی وقتا هم میرفتم زیر دوش گرییه میکردم که نیاد بهم گیر بده ولی وقتی طولانی میشد چندبار میومد پشت در که خیالش راحت بشه من حالم خوبه .

من خودم انسان ضعیفی بودم و با کسی ازدواج کرده بودم که اونم بشدت استرسی و ضعیف بود نه از نظر جسمی بلکه روانی .

خیلی وقتا میرفتم تو حیاط و یکی دوساعت با خودم خلوت میکردم با خدا حرف میزدم و واقعا از شادی اشک میریختم چون خدا رو تو وجودم حس میکردم وقتی باهاش حرف میزدم .

یکی از اون شب ها که خیلی در تنگنای تضاد هام بین خودم و همسرم و بچم بودم تو ی شب سرد زمستونی کلی لباس پوشیدم و رفتم تو حیاط و رو صندلی تاشوی مخصوص خودم نشستم . به آسمون زل زدم و کلی با خدا صحبت کردم . با خودم عهد و پیمانی محکم بستم و به خدا گفتم کاملا تسلیم هستم چون دیگه عقلم جواب نمیده . از خدا هدایت خواستم گفتم من دیگه کر و کور و لال میشم فقط تو بگو تا من اطاعت کنم . و واقعا هم تا به امروز که سه ماه گذشته به تعهدم عمل کردم .

آره من تونستم انقدر قوی بشم که کلا مدارم با همسرم عوض شد و به هدایت خدا ازش جدا شدم .

الان پسر 3 سالم پیش اون و همه عالم و آدم دارن برای ما دلسوزی میکنن که برگردید و بچتون رو بدبخت نکنید . ولی من هم به مادرم هم به خواهر شوهرم گفتم اصلا برای من و پسرم دلسوزی نکنید ما از پس خودمون بر میایم . نیازی به دلسوزی نداریم ‌. ما در حال حاضر صلاحمون از هم جدا باشیم . پسرم هروقت بزرگ شد خودش تصمیم می‌گیره که چجوری زندگی کنه . شاید بخواد پیش من برگرده شاید بخواد پیش باباش بمونه . شاید بخواد مستقل بشه ولی در هر صورت تصمیمش برای من محترم و دخالتی نمیکنم .

گفتن این حرفا خیلی راحت ولی اونی که بچه دار میفهمه چقدر سخته ولی من تونستم دل بکنم از وابستگی ها .

من ترجیه دادم مادری باشم که قوی هست مستقل و شاد و خوشحال مادری که مولد ثروت

من نخواستم که بسوزم و بسازم و یک مادری باشم که چشماش پر از اشک . نخواستم که پسرم بیش از بیش شاهد بحث و دعوا های مامان باباش باشه . من از اون زندگی رفتم چون فضاش بشدت مسموم بود .

من عاشق نسخه قوی خودم هستم .

همونی که هزارتا آرزو داره

رویاهایی که بقیه جرعت فکر کردن بهش هم ندارن

من عاشق زهرایی هستم که انقدر قوی شده بود که وقتی شوهرش براش پول واریز کرد به سرعت پسش داد که منتی رو سرش نباشه .

من عاشق این ورژن قوی خودم هستم که نگاهم به همه چیز متفاوت شده . زهرایی که با دوتا قربون صدقه گول نمی‌خوره.

زهرایی که 7 سال تجربه زندگی مشترک داره

زهرایی که از هیچی هم خونه ساخت هم کار هم ماشین هم زمین هم بچه

من اون زهرا که از مادر شدن می‌ترسید رو نمی‌پسندم

من عاشق این زهرا هستم که 4 سال مادری کرد

من عاشق این زهرایی هستم که داره هر روز قوی تر میشه و داره سقف ذهنش رو میکوبه تا پرواز کنه

من مطمئنم که حتی خدا هم از اون زهرای ترسو حمایت نمی‌کرد

و جهان به شجاعان پاداش میده

چه پاداشی بهتر ازینکه تو رویاهات زندگی کنی و خودت از خودت راضی باشی . عاشق خودت و الله باشی .

چه قدرتی بالاتر میتونم پیدا کنم بجز اینکه خودم خالق زندگیم باشم .

وای ازین حس خوب روحم گسترش پیدا کرد و بقول استاد قلبم باز شد و نفس عمیقی کشیدم . به به چ موسیقی خوبی دارم میشنوم چه بوی خوشی تو خونه پیچیده .

همینه که شاعر میگه ابر و باد مه خورشید و فلک در کارند تا هرچی که من میخوام بشه . همه چیز دست در دست هم میده تا من به اون خواسته م برسم .

خدایا شکرت که منو آفریدی

خدایا شکرت که من جزو اون دسته انسان های اندک هستم که به غیب ایمان دارند .

خدایا تو همه چیز هستی

تو برایم بیشتر از هرچی کافی هستی

خدایا تو برایم کافی هستی تا من شوق زندگی داشته باشم

تا کم نیارم

تا ادامه بدم

خدایا محکم بودن قوی بودن رو از تو یاد میگیرم

از تو و بنده های قوی ات مثل استاد عباسمنش و مریم شایسته .

دوستتان دارم عزیزان من در پناه حق.