دستیابی به اهداف سخت است یا آسان؟

سلام به استاد جانم و مریم جان عزیز و همه ی دوستای عزیز توحیدی

اینم نشانه ی امروز.. یا درواقع امشبم بود:) خوابم نمیبرد، ساعت 1 شب بود، گفتم بذار بیام تو سایت، و بعدم زدم رو نشانه… نگو خدا میخواست باهام حرف بزنه:) قربون خدا برم من

حرفا و هدایت خدا اولش ازینجا شروع شد که دقیقا من الان تو مراحل اولیه ی باشگاه رفتن هستم و دارم سعی میکنم که به صورت روتین برم، ولی در عین اینکه هروقت میرم کلی لذت میبرم و حس خوب میگیرم و احساس achievement بهم میده، یه مشوق خیلی خوب هم دارم که همش بهم انگیزه میده، تشویقم میکنه برم… ولی هنوز زورم میاد برم و هردفه باید با زور خودمو ببرم جیم، گاهی هم از زیرش در میرم مثل همین امشب، و بعدش حس بد میگیرم… که خداروشکر هدایت شدم به این فایل و دیدم خب آره، عملا من این ورزش و جیم رفتن رو تو ذهنم سخت کردم، البته جیم تو همین ساختمون خودمونه ها! ولی بازم اولش، اون کندن از خونه و رفتن سختمه، باید یه جوری اینو راحت و آسون کنم، شاید بخاطر اینه که اولش برای گرم کردن الپتیکال میزنم و خیییلی خسته میشم، و خب از سرکار هم اومدم و آلردی خسته م، شاید اگر برای گرم کردن چندتا نرمش انجام بدم بهتر باشه:)

اما الهام و هدایت خدا به همینجا ختم نشد، دو سه تا از کامنتا رو که خوندم یه چیزایی هی تو ذهنم جرقه میزد، و خدا بهم گفت تو هم برو کامنت بنویس، جواب سؤالای استادو بده تا بهت بگم

چه چیزایی رو تو ذهنم آسون کردم و آسون هم انجام شد، چه چیزایی رو سخت کردم و انجام نمیشه یا به سختی انجام شد؟

-مثلا من همون اول، چند سال پیش که میخواستم برای اولین بار برای ویزای خودم و پسرم اقدام کنم، تو ذهنم آسون بود، یه جورایی آروم بودم، با اینکه مدیر شرکتمون (دفتر مهاجرتی) و همه میگفتن با پسرت با هم اقدام نکنین، ریجکت میشین اینجوری (چون من هر سه تا خواهرام مقیم کانادا و آمریکا بودن و مامان بابام هم ویزا داشتن و عملا من هیچ تای خانوادگی تو ایران نداشتم) ولی من آسون گرفتم و اوکی هم شد…

-بعدا تو کانادا اقدام کردم برای استادی پرمیت و یه دوره ی یه ساله انتخاب کردم، اینجا همه دوره دو ساله میخونن که بتونن سه سال اجازه کار یا همون ورک پرمیت بگیرن، ولی من دیگه بیشتر از اون توان مالی نداشتم، هم خودم هم پسرم دانشجوی اینترنشنال بودیم با شهریه های فضایی، گفتم من توانم در همین حده، اینقدری که میتونم رو انجام میدم بقیه ش با خدا، هیچ ایده ای هم نداشتم که چی میشه (با دوره ی یه ساله، فقط یه سال اجازه کار میتونستم بگیرم)

و درست بعد از اینکه من فارغ التحصیل شدم، این قانون عجیب و بی سابقه ی ورک پرمیت ایرانیا رو گذاشتن، که همینجوری بدون هیچ الیجیبلیتی خاصی، به هر ایرانی که به صورت قانونی تو کانادا باشه ورک پرمیت 3 ساله میدادن:) الان که دارم اینارو مینویسم عادی به نظر میاد، ولی اونموقع در حد معجزه بود

-ولی مثلا درس خوندنِ اینجا رو قبول کرده بودم که سخته، و همش هم تکرار میکردم و برای همه تعریف میکردم که چقدر اینجا درس خوندن سخته و چقدر تمرین و پروژه و کوییز و اینا زیاده… و به معنای واقعی کلمه سخخخخت گذشت برام، ولی خداروشکر بالاخره تونستم و با موفقیت تموم کردم

-بعدش برای کار همینطور، سعی کردم تو ذهنم آسون و شدنی بگیرم و آسون شد، بلافاصله بعد از فارغ التحصیلیم مشغول به کار شدم، اما برای عوض کردن کار، اول سخت گرفتم و نمیشد، بعد سعی کردم هی با یادآوری موارد قبلی، به ذهنم بقبولونم که این هم میشه راحت انجام بشه، و خداروشکر اینم شد

-الان دوباره تو همون مرحله م، مرحله ای که میخوام یه کار بهتر داشته باشم، گاهی یادم میمونه میسپرم به خدا، گاهی یادم میره و یه دفه به خودم میام میبینم تو ذهنم داره میگذره که خب به این راحتی که نیست و همینه که هست و اینا… یه نکته ی خیلی مهم هم که متوجهش شدم اینه که خییییلی باید مواظب باشم اسیر حرف و حدیثای همکارا و کلا جامعه نشم… این ورودی ذهن خیلی مهمه

احساس میکنم قبلا خیلی موفق تر بودم تو این زمینه، الان یه کم بیشتر ، و البته ناخواسته، میفتم تو این صحبتا، انشالا خدا کمکم کنه مدار و فرکانسم رو بالا ببرم که خود به خود اینجور مسائل تو مدار من نباشه

-در مورد pr، گرفتن اقامت دائم کانادا هم همینطور، شاید چون خودم تو شرکت مهاجرتی کار میکنم و روزی هزاربار تو شرکت تکرار میشه که چقدر همه چی رو سخت کردن، محدود کردن، چقدر امتیازا بالا رفته و این صحبتا… خود به خود تو ذهنم، رسیدن به pr سخت شده، داستان اون پالیسی ورک پرمیت یادم میره که عملا به چیزی شبیه معجزه بود…

من باید هرروز اینو به خودم یادآوری کنم و بگم پس میشود

معلومه که میشود، من سمت خودم رو انجام دادم، مهاجرت کردم، درس خوندم تو سن 43 سالگی تو کشور جدید با زبون جدید، کار کردیم دوتایی با پسرم از پس هزینه هامون داریم برمیایم و قشنگ قدم به قدم داریم پیشرفت میکنیم، روزایی که کافی خریدن هم برامون لاکچری بود (کافی 1.5 دلاری) هم تجربه کردیم، روزایی که دیگه میتونستیم تفریح و رستوران بریم، میتونستیم برای تفریحات تابستونی مون هزینه کنیم هم رسیدیم و دیدیم خداروشکر:)

خلاصه… آیلس هم که دادم… اینا با من بود، بقیه ش با خداست، و برای خدا خییییلی آسونه، به قول سعیده جان شهریاری عزیزم، اینا برای خدا تیله بازیه:) و به قول اون کامنت یاسمن

هو علی هین

هو علی هین

هو علی هین

بقیه کامنت رو امروز تایم ناهار تو سرکار نوشتم و دیگه باید برگردم سر کارم:)

شب و روز همگی به خیر