عادتی که زندگی شما را برای همیشه تغییر می دهد | قسمت 1

سلام استاد عزیز و سلام مریم شایسته و دوست داشتنی؛

من تصمیم گرفتم بیام چند تا کامنت بخونم و قصد کامنت گذاشتن نداشتم، ولی نمی‌دونم چی شد که الان دارم می‌نویسم،

فکر می کنم اولین قدم برای اینکه بتوانیم به زیبایی ها توجه کنیم این است که ذهن مان را از تنش های روزانه دور کنیم.

که با نماز، قرآن خواندن ، مراقبه، پناه بردن به خلوت و سکوت برای من امکان پذیره.

وقتی با خودم خلوت می کنم، با خداوند راز و نیاز میکنم.

اعتراف میکنم که به خودم ظلم کردم و با توجهات ناسالم باعث آلودگی ذهن خودم به انواع ترس ها و ناامیدی ها و تردید ها شدم.

به عبارتی ایمانم را از دست دادم. ایمان که نباشد ، ترس و تردید جای آن را میگیرد.

بعد از خداوند می‌خواهم که من را از این احساسات پاک کند، آرامم کند و هدایتم کند به مدار بالاتر،

به مدار کسانی که در صراط مستقیم هستند، کسانی که به آنها نعمت داده، نه کسانی که بر آنها خشم گرفته و نه گمراهان،

بعد ، از آنجا که خداوند همواره پاسخ می دهد، من آرام تر می شوم،

بعد مثلا یک فایل میبینم از سایت،

یک أگاهی را گوش میکنم،

تمرینی انجام میدهم، معمولا سپاسگزاری بهترین نتیجه را می دهد برای کنترل توجه،

و کم کم وارد مدار بهتری میشوم.

این مدار خوب ادامه دارد، تا اینکه من با توجهات نامناسب باز به مدار پایین تر سقوط کنم.

چقدر عالی است که کسی قبل از اینکه به مدار پایین تر سقوط‌کند، با سپاسگزاری ، مدارها را با توجه به زیبایی ها طی کند و بالاتر برود،

عالی و عالی تر بشود.

جمله ای را می‌خواندم از یکی از امامان اگر اشتباه نکنم… که ؛

شکرگزاری کردن در هنگام نعمت ، از صبر در هنگام بلا سخت تره،

که نشون میده که هر کسی شکرگزار نیست و اغلب افراد غافل میشن که نعمتی رو دارن که همیشه طلب میکردن،،، و حالا دارند و شکرگزار نیستن.

یادم اومد ی بار مادر من تو آسانسور گیر افتاده بود، به خاطر قطع شدن برق.

خیلی هم ترسیده بود و التماس به خدا و امام و فلان .. که بتونه در بیاد.

خلاصه اومد بیرون، و دریغ از ی الهی شکرت،

و فقط غر‌میزد که من چقد بدشانسم که این اتفاق برای من افتاد.

یا یادم اومد که چند سال پیش که در فصل بهار باران های سیل آسا میومد، و بعضی شهرها آسیب‌دیدن، ولی خیلی جاها هم زمین ها به خاطر سیرآب شدن، خیلی سر سبز شدن،

ولی مردم به خاطر اون شهر ها که آسیب دیده بودن از سیل، دلشون نمی‌خواست سپاسگزاری کنند،

و اگر میگفتی خدا رو شکر چقد خوب شده، باهات دعوا می‌کردند که این همه خونواده بدبخت شدن چی‌پس؟؟

من چیزی نمیگفتم،

ولی همون موقع که آگاهی زیادی هم نداشتم ازین حرفشون تعجب می کردم ، و تو دلم میگفتم بابا طرف‌حساب این قضیه خداست، بنده ی خدا نیست که،

مگه میتونی به خدا غر‌بزنی‌و دعوا کنی؟

و چقد اون سال پروانه و گل و سبزه زیاد شده بود بخاطر اون بارندگی‌ها.

اینها رو برای یادآوری به خودم نوشتم که فکر نکنم سپاسگزاری کردن که آسان ترین تمرین فراوانی دنیاست، کار دم دستی ای هست.

با ارزش ترین کاری است که یک انسان برای آن توفیق پیدا میکند.

در پناه الله یکتا باشید.

سلام دوست عزیز

واقعا هر چقدر به سپاسگزاری توجه کنیم و براش وقت و تمرکز و برنامه بزاریم کمه،

چون ما انسانیم و فراموشی با خلقت مادی ما آمیخته شده.

خودمان را سرزنش‌ نکنیم ولی آگاه به این ویژگی انسانی باشیم و باخبر ،

ما زود فراموش میکنیم، در حالی که سپاسگزاری و قانون حال خوب اتفاقات خوب، راز ساده ی زندگی در این کره ی خاکیه.

امیدوارم که در مدارهای بالا بدرخشید.