عادتی که زندگی شما را برای همیشه تغییر می دهد | قسمت 1

سلام خدمت شما استاد عزیزم…

امان از چک و لگدهایی که بخاطر عدم رعایت این قانون دریافت کردم و امان از نجواها که نمیذارن اصل مطلبو دریافت کنم

و مدام منو به حاشیه میرونن… یاد داستان عارف و درویش افتادم

زاهد و درویشی که مراحلی از سیر و سلوک را گذرانده بودند و از دیری به دیر دیگر سفر می کردند، سر راه خود دختری را

دیدند در کنار رودخانه ایستاده بود و تردید داشت از آن بگذرد. وقتی آن دو نزدیک رودخانه رسیدند دخترک از آن ها تقاضای

کمک کرد. درویش بی درنگ دخترک رابرداشت و از رودخانه گذراند.

دخترک رفت و آن دو به راه خود ادامه دادند و مسافتی طولانی را پیمودند تا به مقصد رسیدند. در همین هنگام زاهد که

ساعت ها سکوت کرده بود خطاب به همراه خود گفت:«دوست عزیز! ما نباید به جنس لطیف نزدیک شویم. تماس با جنس

لطیف برخلاف عقاید و مقررات مکتب ماست. در صورتی که تو دخترک را بغل کردی و از رودخانه عبور دادی.» درویش با

خونسردی و با حالتی بی تفاوت جواب داد: « من دخترک را همان جا رها کردم ولی تو هنوز به آن چسبیده ای و رهایش

نمی کنی. استاد باید اعترافی بکنم و شجاعتش رو دارم که اعتراف کنم به اشتباه بزرگم…

بارها شما برای من همان عارف بودید و من همان زاهد مقدس ماب که ادعای زهدش گوش فلکو پر کرده…

من در مقابل خیلی ها این حالت رو دارم… دنیا استاد ماست و افراد مختلف رو به ما عرضه میکنه تا درسهایی رو بگیریم

اما ما بجای اینکه نکات مثبت رو بگیریم یا پی بی خلا های درونی ببریم و اصلاحشون کنیم زبان به انتقاد باز میکنیم…

این انتقاد کردن و توجه به ناخواسته و عدم توجه

به خواسته ها بزرگترین مانع خوشبختیه، امیدوارم با تلاش و توکل و به کمک مطالب نابتون این آگاهی در من نهادینه

بشه و بجای اینکه زبان به نصیحت باز کنم خودمو تربیت کنم و ذهنمو عادت بدم به دیدن خوبی ها و درس گرفتن از

شرایط نامطلوب که انعکاس باورهای ماست …