عادتی که زندگی شما را برای همیشه تغییر می دهد | قسمت 1

باسلام خدمت استاد عزیز وهمه دوستان

من مدتهاست که آگاهانه تلاش می کنم که به زیبایی ها توجه کنم.هرچند گاهی غفلت این تمرین را کمرنگ میکنه اما خداروشکر فراموش نمی‌کنم که شبها زیبایها رو در دفترم بنویسم واین تمرین سالهاست که فقط برای معجزه ونعمت میاره

یه نمونه بگم روز جمعه من با تعدادی از عزیزانم به یکی از جاذبه طبیعی استان چهارمحال بختیاری سفر کردم خیلی هیجان داشتم وقبل از سفر برای خودم تصور میکردم که چه مناظری خواهم دید!وپیشاپیش از دیدن آنها سپاس گزاری میکردم وخدایی صبح تا عصر در این منطقه فقط فرش سبززیبای

بهاری با لاله های واژگون ، انبوه گلهای زرد در دشت،آسمان آبی پاک ونور درخشان خورشید ،صدای چشمه های فراوان ،آواز دلشنین پرندگان وخلاصه یه عالمه حس خوب…تا عصر که قرار شد یکم کوهپیمایی کنیم و راس ساعت5 برگردیم در محل اسکان در دامنه کوه…خلاصه 7 نفر بودیم که از کوه بالا رفتیم من مسن ترین عضو گروه بودم( 51 ساله هستم).من همچنان غرق در دیدن زیبایها و مناجات بودم. بعداز نیم ساعتی به لیدر گروه گفتم برگردیم چون زمان زیادی نداریم ولی هر سری بچه ها میگفتن یکم دیگه بریم بالاتر…وکسی به حرف من اهمیتی نمی داد من کم کم به این نتیجه رسیدم که به طرف پایین حرکت کنم شاید بقیه منصرف شوند بیان پایین. همین طور که پایین می آمدم به گلها توجه میکردم سنگهای عجیب وغریب با شکافهای عمیق که بعضا لانه حیوانات وحشی بودو فراوان خدارو تحسین میکردم آنقدر غرق بودم که خیلی به میزان مسیر دقت نکردم از دور ماشینی رنگ ماشین خودمون دیدم وبه طرفش حرکت کردم اما هرچه میرفتم نمی رسیدم به نظرم راه برگشت یک ساعت طول کشید شک کردم که گم شدم ولی نترسیدم به طرف ماشین در عمق دره دویدم اما ناگهان اون ماشین رفت ومن خودم را تنها در یک دره ساکت با حصاری بلند از کوه تنها دیدم سکوت کوه وهم وترسی به جانم

انداخت .نور خورشید لحظه به لحظه کمتر میشد ومن یک دفعه حس کردم نهایتا تا 20 دقیقه دیگر همه جا تاریک میشه ترسم بیشتر شد که زمان زیادی ندارم

بخدا گفتم من تنها تو دارم (یا دلیل من لا دلیله)راه رو به نشان بده.منطقه بکر بود وجود حیوانات وحشی در آن گزارش شده بود.خلاصه خدای مهربان گفت از همان راهی که آمدی برگردد تا جایی که میتونی بدو

من چنان انرژی گرفتم که آن سربالایی را با قدرت ماورایی و الهی دویدم منی که چندتا پله را بعضی وقتا با نفس نفس میرم.خودم تعجب کرده بودم که راه یکساعته رو 20 دقیقه دویدم حسی بهم گفت که پسرت رو صدا کن چندبار صدا زدم دهانم کامل خشک شده بود صدای ضربان قلبم را می شنیدم. گاهی صدای ضعیفی در کوه می پیچید ولی چشمهایم دم تاریکی چیزی نمیدید خلاصه در آخرین بار صدا زدن صدای همسرم را شنیدم و خوشحال شدم وبسیار سپاسگزار…ودر عمق دلم کسی گفت من بودم !مگر مرا نمیدی که ترسیدی….! تکان دهنده بود مگر تمام روز من او را تحسین نکردم مگر وجودش را در مظاهر طبیعت ندیده بودم مگر غرق صحبت بااو نبودم پس چرا ترسیدم!!!فهمیدم که شرک خیلی نزدیکه وبه آنی مستولی می شه

خلاصه برای همراهان شوک بزرگی بود اما با وجود الله معجزه در هر لحظه جاریست به شرط ایمان…برای همه شما نگاهی زیبابین ودلی آرام از ایمان آرزو میکنم.