روزشمارِ تحول زندگیِ من | فصل 2 - صفحه 53 (به ترتیب امتیاز)

روز سی و دوم سفر رویاییم

امشب فقط کمی تجسم میکنم و میخوام از تجسمم لذت ببرم. سقف رویاهام ممکنه برای خیلی‌ها کم باشه اما امشب میخوام تاجایی پیش برم که ذهنم مقاومت نکنه و حسم بد نشه. اگر جایی حسم بد شد تو ذهنم می سپارم که توی اون قسمت باور منفی و محدود کننده دارم. خودم رو سال ۱۴۰۵ میبینم که چند دوره از دوره های عالی شما رو شرکت کردم که خیلی مشتاقشون بودم. عزت نفس، دوازده قدم و روانشناسی ثروت…

درآمد مستقل بالای ۲۰۰میلیون در ماه دارم. رابطم با خودم و خدای خودم فوق العادست. عزت نفس و عشق و آرامشی رو تجربه میکنم که چندسال پیش نه چشیده بودم و نه ذره ای درکش میکردم. از نظر سلامتی یه جسم سالم و سبک و قوی دارم‌. عاشق خودم، پروردگارم و همه مخلوقاتش هستم. از هیچ کس و هیچ چیز جز ورودی های منفی نمی ترسم.

صدتا دوست عالی خودساخته مدار بالا دارم که تا پنج سال پیش فقط آرزو میکردم با اینجور آدما ملاقات کنم الان یه رابطه دوستانه و صمیمی با اونها و مخصوصا همسر و فرزند و خونواده عزیزم دارم.

خدایا صدهزار مرتبه شکر

روز سی و سوم سفر قشنگ رویاییم

عشق..

اول عشق به خود،

این خود کیه؟ خودم رو چجوری ببینم تا بتونم به خودم و همه مخلوقات عشق بورزم؟

من قطره ای از دریای الهی هستم، من پاره ای قطعه ای از او هستم، من ذره و مقداری از نور او هستم، لایتناهی و مقدس…

من خود خدا هستم…

همه ی مخلوقات پاره ای از خدا هستند. قطره ای از دریای عظیم و باشکوه و زیبا…

لیلا قلبش را از هر حاشیه ای پاک میکنه. هنوز کامل نمیدونه اون حاشیه ها چی ان؟ ولی امروز با یه سری احساساتی که دیشب با دانلود فایل بهم هجوم آوردن متوجه حاشیه هایی شد که قبلا اونقدر درکشون نکرده بود. وابستگی و رها نبودن لیلا رو از مسیر دور به حاشیه ها و گاهی جاده خاکی می کشونه و مسیرشو دورتر میکنه. لیلا جلوی آیینه نگاه میکنه. می پرسه دوس دارم چه رفتاری باهام بشه؟ دوس دارم با چه آدمایی ملاقات کنم؟ اول سعی میکنم شبیه اونا شم بعد با تمام وجود به خودم عشق می ورزم. کمی واضح تر کمی زلال تر. لیلا هروقت یادش اومد داره قضاوت میکنه یه بشکن میزنه تغییر مدار میده و میره تو مدار عاشقانه گوش سپردن عاشقانه تماشا کردن، دعای خیر کردن و عشق ورزیدن…

لیلا دیگه بیشتر جسم نیست؛ خداست، روحه، نوره، دریاست…

وقتی عشق می ورزه دیگه قطره نیست چراکه با عشق یکی میشه.

نمی دونم چرا یاد پدربزرگ خدا بیامرزم افتادم!! شیش سالم بود که فوت کرد. همه گریه میکردن من میخندیدم و توی دنیای دیگه میدیدمش. هنوز سال‌های زیاد میگذره وقتی با عشق یکی میشم حسش میکنم و وقتی ادامه میدم انگار فرکانس عشق سایر رفتگانم رو درک میکنم انگار پیامهایی برای من دارن. انگار از طرف پدرم هم احساساتی دریافت میکنم که عمق و وسعتش عجیب بی نهایته.

بهشت جایی ست که جز کلام نیکو بر زبان نمی آید. سلام می‌دهند و خشنودند.. یکی می خواست عقایدم رو زیر سوال ببره میگفت آخه دختر مگه اونی که می میره زبون داره که سوال و جواب بشه یا بگه سلام…؟

اون موقع جوابی براش نداشتم نمیدونستم چجوری قانعش کنم. نمی دونستم کسی که تو مدارش نیست نمیشه عقایدش رو تغییر داد ولی میشه گفت بله! دهان و جسم و کلام شاید اینی که الان داریم و می‌بینیم نیست اما سوگند که خدای مهربونم کلام و زبان و هیئتی بس با شکوه تر و زیباتر و متفاوت تر برای من رقم میزنه. به این شرط که کلام و نگاهی زیبا در دنیای امروزم کشت کنم. مقداری رو اینجا برداشت میکنم و بسیاری رو فردا.

من جهانم رو زیبا می آفرینم با تغییر نگاهم با پاک کردن قلبم…

که اتفاقات خوب تنها زمانی می افتند که قلبت را پاک کرده باشی…

روز سی و ششم سفر قشنگ رویاییم

ناامیدی..

این ناامیدی با من چه کارها که نکرده و توی مسیر راهم چه حسای بدتری که نساخته. لحظاتی که عصبانی میشدم لحظاتی که دلم میگرفت، احساس تنهایی میکردم گریه میکردم حسم بد بود نجوای ذهن از فرصت استفاده می‌کرد و همچنان مثل امروز میگه دیدی نمیتونی حالتو خوب کنی؟ دیدی چی گفتی؟ وای عجب حرفی زدی، تو درست بشو نیستی، عجب نقطه ضعف و دستاویزی به طرف مقابل نشون دادی همینو بر علیه تو به زودی استفاده می کنه و همین حرفت برای ضربه فنی شدنت کافیه. تو نمیتونی روابط خوبی داشته باشی تو نمیتونی از نظر مالی مستقل شی نمیتونی پولدار شی نمیتونی حالت خوب باشه‌. تو تنهایی و گرگ های زیادی توی جامعه هستن.

پر از نجوای ناامیدکننده ای که باعث میشن مثه یه بچه کوچیک پر از ترس و وحشت بشم و اونجاست که ضربه آخرو بهم میزنه و میگه کجاست خدایی که بهش پناه ببری؟

من شناختمت ذهن عزیزم،

خیلی بیشتر از قبل شناختمت. من خودم به قسمت‌ها و باورهای منفی تو بها دادم و تقویتشون کردم. به ترسهام به کفرم به شرکم… هروقت ناامیدی اومد سراغم بیشتر از هرچیزی از خودم ناامید شدم و احساس ضعفم به بالاترین حد ممکن رسید و پر از نجواهای منفی و مخربی شدم که انرژیمو از من گرفت. از خودم از اصلم از آرامشم دور و دورتر شدم.

من این روزا با این فایلا بیشتر و بیشتر درک میکنم که بزرگترین نقطه ضعفم ترس و شرک و احساس منفی من به خودمه. زود تسلیم میشم و زود هرچیزی رو می‌پذیرم.

به تمرین و تمرکز و عزت نفس خیلی بیشتری نیاز دارم و برای بدست آوردنش در طول مسیرم بها میدم‌‌.

خدایا متشکرم