روزشمارِ تحول زندگیِ من | فصل 5 - صفحه 9 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند بخشنده ی بخشایشگر

سلام عرض میکنم خدمت استادگرانقدر ومریم عزیز وتمومی دوستان ارزشمندم

سپاسگزاره خداوندم که باری دیگر به من فرصتی داد تا بتوانم از آگاهی های ناب بهترین استاددنیا درمسیررشدوپیشرفتم استفاده کنم

خیلی سخته که آدم بپذیره تضادها دوستمونن و اومدن که مارو رشد بدن،اونقدر ایمان میخواد که اولا آدم بتونه تواون شرایط ذهنشو کنترل کنه و بتونه به اون تضاد اززوایه ای نگاه کنه که نه تنها احساسشو خوب نگه داره وخیریت اون تضاددرو ازدلش بیرون بکشه بلکه بتونه ازون تضاد به نفع خودش استفاده کنه برای رشدوپیشرفتش…

من هنوز که هنوزه بااینحال که سه سال تواین مسیرم اما نمیتونم ادعا کنم که باهرتضادی تواین چندسال برخوردم تونستم خیریت اون تضادررو ازدلش بیرون بکشم و صددرصد ایمانمو حفظ کنم

یروزایی ازعمرم رو که درگذشته بهش یه نگاهی میندازم میبینم بااینکه هیچ اطلاعی ازقانون و خیریت یک تضاد نمیدونستم،ولی خدا اونقدر در دل من ایمان انداخته بود که اون تضاد نه تنها منو ازپا درنیورد بلکه ازلحاظ روحی هم شده بودم الگوواسوه ی خیلیا توفامیل

دیگه الان باید خیلی فکر کنم به گذشتم تا درست یادم بیاد،چون اونقدر دارم خودمو غرق در زندگی درلحظه میکنم که باید زوربزنم تااون روزای سختم رو به یادبیارم،اماآبشخور خیلی ازویژگی های خوبم هم میدونم بخاطر سختی کشیدن اون روزام بوده،چون باعث شد بیشتر بفهمم چی برام خوبه و چی خوب نیست

یادمه دوران نوجوانیم که دوازده سیزده سال سن بیشتر نداشتم،درگیر یک بیماری شدم که یکسال تحت درمان بودم،یک سال تحت درمان برای یک دختر نوجوانی که خیلی هم از لحاظ جُسه،چاقو چله نبودخیلی تحملش حداقل ازدید خیلیا سخت بود،و هریک ازفامیل بااین درمان سفتوسختی که روی من انجام میشد درموردم فکرای جالبی نمیکرد و دقیقا بارفتاراشون انگار داشتن به من میفهموندن که اونقدر بیماری من جدیه که حتی ممکنه به مرگ هم منجر بشه

من فقط یادمه چقدر اون روزا روحیه ی خوبی داشتم،هیچوقت احساس نمیکردم بیماریم جدی باشه،یعنی اونقدر خدا به من ایمان داده بود که قراره زندگیمو جوره دیگه ای بسازم،که هرجلسه از درمانم چنان با قدرت وباروحیه ی عالی میرفتم که هیچکس تو اون بیمارستان فکرنمیکرد من هم دارم درمان میشم

یادمه همیشه فکرمیکردم این یک سرماخوردگیه که حالا داروهاش یکم قوی تره و برام هیچ مشکلی نداشت که بخوادتااون حد رو ریزش موهام هم به این شدت اثربذاره

(اینم توپرانتزبگم حالاکه فکرشو میکنم طبق این قانونی که ازاستادم آموزش دیدم فهمیدم که همین بیماری هم خودم درستش کردم،این نبود که بخوام ربطش بدم به خدا و بگم اون منو بیمارکرد،احساس میکنم من یک ویژگی جلب توجه دروجودم اونقدر برانگیخته شده بود که شرایط جوری پیش رفت که من دچاراین بیماری شدم تا توجه بیشتری ازپدرمادرمو بخودم جلب کنم)و هنوز که هنوزه اون رگه های جلب توجه رو تووجودم میبینم که بایک حال بد انگار میخوام توجه پدرمادرمو بخودم جلب کنم

البته خیلی خیلی بهترشدم و از صد میتونم بخودم نمره ی هشتاد رو بدم

اون زمان همه ی فامیل بااحساس ترحم به من نگاه میکردن،اماانگارخدا اونقدر به من شادیونشاط بخشیده بود که جوری بااونا رفتارمیکردم که اگه قراربود به من ترحم کنن،اون ترحم کردنه یادشون میرفت،همیشه مثل یک آدمی که سالمه سالمه خودم رو نشون میدادم

اتفاقی که افتاد این بود که بعدازیکسال درمان،من اونقدر به خدا نزدیک شده بودم که یک دقیقه نمازم جلوعقب نمیشد،و اونقدر ارتباطم باخدا قوی شده بود که الان خودم تعجب میکنم،اون زمان هم سنوسالیام هیچ اهمیتی به نمازوروزه وو ارتباط درست باخدانمیدادن،و کارشون شیطنت بازیو این جور چیزابود،ولی انگار اون تضاد منو خیلی زیرورو کرده بود،انقدر غرق در عشق باخدا بودم که اون عشق بازیای حاشیه ای که دوستام باهرپسری داشتن،برای من هیچ معنایی نداشت

اونقد سربه زیرشده بودم که فقط به این فکرمیکردم چجوری نمازمو باحواس جمعی بیشتر بخونم،واقعا چقدر حالواحساس اون روزارو دوست داشتم،که حتی تو سخت ترین حالم موقع درمانم باخدا حرف میزدم و فقط به خدا میگفتم خدایا منو مثل حضرت ایوب پیروزم کن

فکر میکنم ازون زمان تاحالا اون ویژگی غروری که خیلیا تازمان پیریشون درگیرشن و خیلی خودشونو بهترازبقیه میدونن،من دیگه اون غرور رو ندارم،چون بااین تضاد فهمیدم آدم هرآن ممکنه توشرایطی بیوفته که غرورشو باید زیرپا بذاره

اون تضاد برای من خیلی درسهاداشت،که اونقدرم آدم نباید رو خودش حساب بازکنه،چون همین خوده آدم آخرش یروز شرایطی رو تجربه میکنه که میفهمه ناتوانه به هرچیزی

سخت ترین سخت ترین تضادی که میتونم ازش یادکنم همین دوران بود،اما میتونم به جد بگم باایمان ترین آدم تواون زمان تو رده ی هم سنوسالیام هم خودم بودم،چون هیچوقت احساس نکردم قراره من بااین بیماری زمین گیربشم و ازدنیا برم

خوب بااین تضاد باعث شد که درحال حاضر که هفده سال ازون ماجرامیگذره، بیشتر سپاسگزار سلامتیم باشم،بیشتر خودمو درگیر این کنم که چه چیزی برای سلامتی و عمر طولانی مفیدتره،وقتی سبک غذایی به روش قانون سلامتیو اجرامیکنم و یکم لاغرتر از دید بعضیا دیده میشم،اونهافکرمیکنن من قدر سلامتیمو نمیدونم که دارم به این شکل پیش میرم،وفکرمیکنن دارم دوباره ضعیف میشم

وازهمه بدترفکرمیکنن خودشون باوزن صدکیلو سالم ترین آدم روزمینن،به چه دلیل…به دلیل اینکه طبق باورگذشته هاشون فکرمیکنن چارکیلو گوشت بیشتر به بدن هزارتا عیب رو میپوشونه وآدم دربرابربیماری قوی تره!!

اونهاخبرندارن که من اونقدر برای سلامتیم ارزش قائل شدم که حاضرم به روش قانون سلامتی پیش برم،ولی یک دقیقه ی اون روزای قبل رو تجربه نکنم

واقعاسلامتی بزرگترین نعمتیه که هرآدمی این نعمت رو داشته باشه ثروتمندواقعیه،من بیماری وتحت درمان بودن رو تجربه کردم،سلامتی به روش قانون سلامتی هم تجربه کردم

تفاوت اون روزا بااین روزای جدیدم زمین تاآسمونه

روزی نیست که من بخاطرسلامتیم سپاسگزاری نکنم،نمیگم قانون سلامتی رو صد درصد اجرامیکنم،اما حدااقل اون چیزایی که میدونم برام مضره یا اصلانمیخورم یا به ندرت درحد نیم درصد میخورم،وچقدر احساس خوبی نسبت بخودم دارم وقتی میبینم سلامتیم بااین سبک غذایی تضمین شده است

استادجان قسمت بعدی این لایو رو هم خیلی دوست داشتم،اینکه خیلیا بادیدگاه روشنفکری توی خیابونا میریزن شعارمیدن و فکرمیکنن باشعاردادن اونهاست که تحولات عظیمی توجامعشون رخ میده،،تو لایو دوازده بود فکر کنم که میگید اون ادمایی که همیشه شاکی ان،همیشه هم این حرفو میزنن که دوره ی فلان رئیس جمهور بهتربود

دقیقا جامعه ی ما درگیر این صحبتا شده،چندسالی تو دروان رئیس جمهوری روحانی اعتراض داشتن که تخم مرغ گرون شد،روغن اینقد بالاتر رفت،الان تو دوران رئیس جمهوری جدید هم همون حرفارو میزنن و میگن روحانی بهتر از رئیسی بود،وهمیشه دارن یکسری حرفای تکراری رو به هم ردوبدل میکنن،وهیچوقت نخواستن یه عاملیو درون خودشون بهبود بدن و نخوان اینقد خودشونو درگیر شرایط حساس کنونی کنن

خداروشکر که من ازون دسته آدما بیرون کشیدم و دارم نهالی رو درون خودم رشدوپرورش میدم تابتونم دنیایی رو برای خودم خلق کنم که بهترین نعمتهای خدارو شامل حالم کنم،وکمک کنم جهان جای بهتری برای زندگی کردن بشه

من بایدباایمان پیش برم،و ازهرتضادی استفاده کنم برای رشدوپیشرفت خودم،حتی میتونم از تضادهایی که دیگران باهاشون برمیخورن درس بگیرم و ببینم من واقعا چی میخوام،و چجوری میتونم خودمو رشد بدم که بااون تضادها برخوردنکنم

خدایا درهرشرایطی اززندگیم به من ایمانی عطاکن تابتونم سربلندوپیروز ازون شرایط بیرون بیام

نه درزمان خوشیم اونقدر غرق کبروغروربشم که فکر کنم من دیگه ته خوشیو خوشبختیم،و نه درزمان ناخوشیم اونقدر غرق ناامیدیو نگرانی بشم که فکر کنم خدا منو ازیادش برده

خدادرهرلحظه بامنه ومن رو دوست داره و یاریم میکنه و دوست داره من یکی از دستانش باشم برای رشدوپیشرفت جهانش

واقعااگه همه ی انسانهای روی زمین دستی از دستان خدا بشن برای رشدوپیرفت جهان،چقدر جهان گسترش پیدامیکنه،اما متأسفانه بعضی ازما آدما اونقدر اجازه میدیم زیر چکولگد جهان له بشیم که دیگه شاید فرصت زیادی باقی نمونه تا بتونیم به رشدوپیشرفتش کمک کنیم

خدایا به حق لطف و بزرگواریت قسمت میدم به من ایمانی بده که توهیچ یک از شرایط زندگیم نخواسته باشم چکو لگد جهانت رو لمس کنم،و باثابت قدم بودنم درمسیررشدوپیشرفت،فقط الگو واسوه ی خوب برای سایرجهانیان شوم

الهی آمین

هرکجاهستید درپناه خدای بزرگ موفق وسربلندباشید