اصل و اساسی که «صاحب یک کسب و کار موفق» باید بداند

سلام استاد عزیزم

تمام امروز به کار مورد علاقه فکر می کردم ، در واقع از زمانیکه دوره کشف قوانین زندگی را با شما گذراندم به این مساله فکر میکردم و اونقدر در خودم جرأت ایجاد کردم که احساس می کنم میتونم فارغ از حرفهای مردم و ترس از آینده و هزاران بهانه دیگر اگر روزی لازم دیدم از کارم دست بکشم و کار دیگری را شروع کنم و با این باور تصمیم گرفتم خودم را از جهات دیگری نیز بررسی کنم و به همین منظور دوست دارم قسمتی از گذشته خودم را بگویم چرا که فکر می کنم حتی در تجربه شما نیز موثر است چون از شما یاد گرفتم که هر کدام از ما یک جهان یکتا هستیم و احتمالا تجربه های یکتا و بعضا جالبی در درون هریک از ما نهفته است….

من به علوم انسانی علاقه داشتم اما وقتی سال اول دبیرستان را گذراندم در مورد انتخاب رشته شدیدا با خانواده درگیر شدم ، من می گفتم بگذارید آزاد باشم و دنبال علاقه ام بروم و اونها می گفتند ما تو را آزاد گذاشته ایم که بین ریاضی فیزیک و علوم تجربی یکی را انتخاب کنی و این آخر معنای آزادی در خانواده من بود و من تجربی را انتخاب کردم اما خواهرم وقتی فهمید شدیدا مخالفت کرد و گفت باید ریاضی فیزیک را انتخاب کنی من هم یک سال ریاضی خوندم و دیدم علاقه ندارم و سال بعد بدون هماهنگی با خانواده ام تغییر رشته دادم و تجربی رفتم اما تمام سالهای دبیرستان پشت در کلاس علوم انسانی می‌ایستادم و به تدریس دبیرها گوش میکردم و از شیشه بالای در ، داخل کلاس را نگاه میکردم تا اینکه دیپلم گرفتم و در یک اقدام ناشیانه و غیر قابل باور که الان میفهمم تمامش بخاطر عدم داشتن عزت نفس بود با یک انتخاب اشتباه که حمایت خانواده ام بسیار در آن تاثیر داشت ازدواج کردم ، هرچند اون زندگی تنها سه ماه طول کشید اما تنها لطفش این بود که من فارغ از پدر و مادر و خواهرم در کنکور ، علوم انسانی شرکت کردم ، روزی که کتاب های این رشته را از میدان انقلاب تهران خریدم از شادی روی پاهایم بند نبودم ، با ذوق درس میخوندم ، حتی وقتی اون زندگی مشترکِ کوتاه مدت به بن بست رسید و کار به دادگاه کشید ، من با کتابهایم به دادگاه میرفتم ، همون موقع ها بود که به وکیل هایی که تو راهروهای دادگاه رفت و آمد میکردند توجه کردم و تصمیم گرفتم وکیل بشم ، بنابراین بیشتر درس خوندم ، بیشتر تلاش کردم ، هیچکس باورش نمی شد که من در اون موقعیت بتونم با جدیت درس بخونم ، وقتی رتبه ها تعیین شد پدرم گفت با رشته حقوق شروع به انتخاب رشته کن اما من خودم را باور نداشتم و فکر میکردم حقوق قبول نمیشم از طرفی رویای وکالت داشتم و رویایم به حقیقت پیوست و من با اعلام نتایج بار خودم را به سمت اصفهان بستم و فصل شیرین زندگیم آغاز شد ، دیگر همه چیز را فراموش کرده بودم ، آزاد و سبکبال بودم ، چهارسال تمام شد و من در آزمون وکالت پذیرفته شدم ، روزنامه را به سینه ام چسبانده بودم و گریه می کردم و صدبار اسم خودم را نگاه کردم ، من به رویایم رسیده بودم ، مدتی بعد ازدواج کردم و همزمان دوره کارآموزی ام شروع شد و من با عشق به دادگاهها و شعب مختلف میرفتم ، از صبح که می رسیدم پرونده های بایگانی را میخوندم و گزارش تهیه میکردم ، شرکت در جلسات دادگاه اجباری نبود اما من بعد از کسب اجازه از قضات در جلسات شرکت میکردم ، قسمتی از کارآموزی من در دوران بارداری ام بود و من به دلیل بارداری دوقلو باید استراحت میکردم ، اما هرگز استراحت نکردم و به کارم ادامه دادم و کارموزی م تمام شد و پروانه گرفتم ….. استاد شاید باور نکنی که با گرفتن پروانه ، تمام ذوق و شوق من به یکباره تمام شد ….. شاید بپرسی چرا …. چون من از فردای روزی که پروانه و مجوز تأسیس دفتر کار گرفتم ، یک سوال بزرگ در ذهنم شکل گرفت ، که حالا مشتری از کجا میاری ؟ و این سوال در ذهن من رشد کرد ، انقدر رشد کرد و بزرگ شد که ریشه هایش و تنه و شاخه هایش تمام وجود من را فراگرفت ، انقدر رشد کرد که علاقه من که از سالهای نوجوانی و در بدترین روزهای زندگیم در من شکل گرفته بود را تحت الشعاع قرار داد تا جایی که قسمتی از من را کُشت و مدفون کرد …. آیا من به وکالت علاقه نداشتم ؟ صددرصد داشتم ، حتی بسیار موفق بودم اما موفقیتی بدون پول ، موفقیتی با زجر ، موفقیتی با موکلین پرتوقع که فقط دوست داشتم از دستشون راحت بشم …. من و وکالت ، دوتا موجود مظلوم شدیم که در دایره ای از باورهای غلط قرار داشتیم و آنقدر این باورهای غلط ، شاخه های مختلف داشتند که هربار یک شاخه اش در چشمم فرو میرفت و تا اون شاخه را شناسایی میکردم ، شاخه ای دیگر مرا زخمی میکرد و من فهمیدم که نه تنها علاقه کافی نیست بلکه اگر فاکتورهای دیگر یعنی تمام آنچه استاد فریاد شان میزند ، نباشند ، علاقه کور میشود ، تا جایی که گاهی یادم میرود که من روزی رویای این کار را داشتم ….مثلا بعلت باور عدم لیاقت به شهری دور هدایت شدم که از شهر محل سکونتم فاصله داشت و من گاهی روزی چهاربار این مسیر را میرفتم و برمی گشتم ، شهری که کاملا متفاوت با فرهنگ و علاقه من بود اما من هفت سال تحملش کردم و الان دوسال است که توانستم با کار کردن روی خودم و ایجاد باور لیاقت دلایلم را کتبا شرح داده و موافقت مرکز مان را بعد از چند درخواست نا موفق ، برای انتقالی در شهر مورد نظرم بگیرم ، و بازهم روی خودم کار کردم و الان محل دادگاه ، سکونت و حتی مدرسه بچه هایم در یک محله هستند ، از جهات زیادی پیشرفت کرده ام ، مثلا جنس موکلینم به طریق ملموسی عوض شده و خیلی خوب و قدرشناس هستند ، توانستم پس از سالها شراکت در یک ساختمان قدیمی ، به توانایی هام اعتماد کنم و دفتری مستقل و نوساز تهیه کنم ، اخیرا پیشنهادی از یک مرکز درمانی بزرگ دارم که در حال مذاکره هستیم و بسیاری نتایج دیگر که مدیون استاد عزیز تر از جان و البته دست نوشته های خانم شایسته عزیزم هستم …. البته از لحاظ مالی رشد مقطعی دارم و بسیاری اوقات بی پول میشوم اما خودم میدونم بخاطر خدایی ست که اشتباه تفسیرش کردم و هر روز دارم توبه میکنم و میگویم خدایا ببخش که اشتباه شناختمت ، دقیقا خدا همون فرشته ایه که پشت در همه خونه ها هست ولی ما با کسان دیگری اشتباه گرفتیمش و آنقدر بزرگه که هربار که در را باز میکنم تنها ذره ای از ذات بی انتهاش را میبینم و به اندازه ای که میبینم و باورش میکنم قادر به دریافتش میشم ، من نگران شناختنش نیستم چون میدونم که اون خدا همیشه پشت در خونه م هست و این من هستم که باید در را باز کنم تا ببینمش …. استاد جان اینها را دلم گفت که بگم …. دوست داشتم که بدونی باورهای غلط تا چه حد میتونند کاری کنند که به علاقه ت شک کنی ، هرچند که تو میدونی …. من از اینجا به این باور رسیدم که با خودم گفتم فرض کن مثلا خیاط ، آرایشگر ، باستان شناس ، معلم و یا هر چیز دیگری هستی ، وقتی قراره اولین سؤالت این باشه که مشتری از کجا ، پس اشکال در باور های توست نه علاقه ات ، و اینکه هنوز هم این سوال در ذهن من است و تنها وقتی که وهابیت خدا را با درک فراوانی باور میکنم نتایج می آیند اما مشکل من این هست که نمیتونم در این باور ، ماندگار بمانم و ذهنم خیلی سریع واکنش نشان میدهد و میگوید مشتری از کجا ….

اما یقین دارم که روزبروز بهتر میشوم و شاهدش اتفاقات خوبی است که در حال رخ دادن در زندگی من هستند که من تایید شان میکنم و میدانم بزرگ و بزرگتر میشوند ….

سپاسگزارم استاد عزیزم

سلام استاد عزیزم

90 دقیقه پای حرفهای قشنگت نشستم و وقتی تو خداحافظی کردی و فایل تمام شد ، درکی سوزان تمام قلبم را می سوزاند و چیزی در وجود من شروع شد ، درکی که حاصل ترمزی داغ بود که سالها جگرم را در آتش خودش سوزانده بود …. از خانه بیرون آمدم ، تنها جای دنج و آرامی که سراغ داشتم دفتر کارم بود ، چقدر تنهایی قشنگ است ، چقدر اشک های من گرم هستند و چقدر خدا نزدیک است …. نمیدانم با یافتن این ترمز چه دستاوردهایی خواهم داشت اما برایم اصلا مهم نیست ، چراکه چیزی را متوجه شدم که آرامش زمین و جهان آخرتم در گرو اش است ، چیزی که مثل خیلی چیزهای دیگر به من چسبیده اند و از «من» ، آن منِ دلخواه را ساخته اند …. من بعد از تقلا زدن در پیله ای که دورم تنیده ام اینگونه نوشتم و برای شما هم می نویسم …..

مناجات من با من :

پول را بخاطر خدا بخواه ، نه برای بنده های خدا

پول را بخواه بخاطر خودت ، چرا که تنها راه رسیدن به خدا ثروتمند شدن است

کودکانت ، همسرت ، بنده های خدا و رزقشان با خداست

آنها را در آغوش خدایشان رها کن

آنها را آزاد بگذار ، تو کسی نیستی که بخواهی گرداننده یک زندگی باشی . گرداننده خداست

تو در فقر بسر می بری چون فکر میکنی روزی دهنده هستی و از آنجا که هیچ قدرتی بر روزی رساندن نداری ، در فقر و نگرانی و ترس بسر می بری

روزی دهنده خداست

تو فقط شاید یکی از دستانش بشوی ، شاید هم نشوی

پس آرام باش و تقلا نکن و نخواه که گدایی آسمان و زمین را بکنی و لقمه نانی به دهان خانواده ات بگذاری

تو فقط لذت ببر

روزی دهنده خداست

این شرکی عظیم است که تو فکر کنی رزق بچه هایت در دستان توست ، این شرک بقدری عظیم و در کنترل شیطان است که باعث میشود هرگز از کسب و کارت لذت نبری

و

فراوانی را به میزانی باور میکنی که از این شرک پاک شوی چون باور میکنی که تمام نعمت ها در اختیار خداست و تو صاحب هیچ نعمتی نیستی که بخواهی آنها را نثار دیگران کنی …..

پس هیچ وظیفه ای در تقسیم نعمتها و رساندن روزی به دست هیچکس حتی فرزندات نداری پس حالا که خداوند تو را تا این حد رها و آزاد آفریده ، لذت ببر ، تو کاری بجز لذت بردن نداری …. خودت را از بندهایی که به پاهایت بسته ای آزاد کن …. یکبار برای همیشه باور کن که تو فقط دروازه ورود فرزندانت بوده ای اما روزی آنها هرگز در دستان تو نیست …. انقدر زمان حال خودت را بخاطر نگرانی فرداهایی که هنوز نیامده اند ، خراب نکن …. آخر تو چیزی برای ساختن فرداها نداری ، تمام ابزار در اختیار خداست ……

استاد عزیزم من اینگونه نوشتم و اشک ریختم ، من نوشتم و اشک ریختم …و با خودم گفتم اگر من واقعا به حرف استاد گوش کنم و از همه چیز لذت ببرم دیگر چه عاملی برای ناخوشی باقی می ماند …..استاد عزیزم میدونی ؟ ؟ ؟ کسب و کار من زیر خرمن نگرانی هایم مدفون شده و من هر قدمی که برای کارم میخواهم بردارم بدون در نظر گرفتن علاقه ام فقط به منافع مادیش فکر میکنم ، نه بخاطر خودم ، بخاطر ترس از آینده بچه هایم ، انگار که من مسوول آینده اونها هستم …

استاد عزیزم نمیتونم بگم الان خوشحالم اما میتونم بگم که آرامم ، خوشحال نیستم چون جای ترمز این شرک دردآلود ، هنوز متورم است اما همینکه از این لحظه ریسمانی که بین خودم و خانواده ام بسته بودم که باور کرده بودم این منم که از طریق این ریسمان آنها را تغذیه میکنم را بُریدم و باور کردم که هیچکس به هیچکس وصل نیست و ما همه فقط به یک مرکز وصلیم و آن رب بی انتهاست ، امید آرامشی ماندگار و رسیدن به خواسته هایم را میدهد چرا که خواسته ها محققند اگر ترمزی نباشد

و

مرا از این مرکز ، گریزی نیست ….

ممنونم استاد ، ممنونم