قدم اصلی تحوّل زندگی

استاد عزیزم سلام

خانم شایسته نازنین سلام

دوستان بهشتی سلام

این فایل هم بی‌نظیر و فوق العاده بود مثل بقیه فایل های سایت

چند روزیه متوجه یه چیزی شدم که دوست داشتم در موردش بنویسم

البته نمیخام این موضوعو به همه نسبت بدم ولی فکر میکنم همونطور که استاد تو فایلهای بسیار زیادی گفتن ما ادماا معمولا خیلی شبیه هم هستیم

کامنت من بسیار ارزشمنده البته اگر با عینک مناسبی بهش نگاه کنید

یه روزی طبق معمول که صبح رفتم دوش بگیرم یه فکری اومد تو ذهنم

زیر دوش یاد یه قسمت از زندگی در بهشت افتادم که استاد تو هوای آزاد بیرون خونه تو پرادایس دوش می‌گرفت

یه لحظه این فکر اومد تو سرم که چطوریه که استاد زندگی خودشو بهشت میدونه ولی ما نه

آیا اول زندگی استاد شبیه بهشت شده بعد استاد اسم بهشت روش گذاشته ، یا طبق قانون استاد زندگیشو بهشت دونسته بعد لاجرم زندگیش شبیه بهشت شده

زندگیشو بهشت دونسته یعنی اینکه نعمتها و موهبتها و رشد ها و خلاصه هنه جیز زندگیشو دیده و بابتش سپاسگزار بوده و باز طبق قانون در مدار دریافت بیشتر قرار گرفته؟

اگر تو این سایت هستیم و داریم برنامه های استادولی دنبال می‌کنیم حتما درگ مناسبی از قوانین پیدا کردیم

میخام یه تلنگر به خودم و بقیه بزنم

تقریبا تو تمام فایلهای استاد تو تمام بخش‌ها، چه سفر به دور آمریکا چه زندگی در بهشت چه فایلهای هدیه که تو فضاهای زیبا ضبط میشه کلی کامنت زیر اون فایل میاد

من خیلی به این کامنت ها دقت کردم

به جرات بیش از نود درصد کامنتها اولش یا همش داره به یه سری جزئیات اشاره میکنه که خیلی خیلی کوچک و ظریفه و البته بسیار ارزشمند و زیباست

اون روز زیر دوش به این فکر افتادم

که استاد داره زیر دوش آب، از همین دوش گرفتن ساده یه جوری با لذت حرف میزنه که آدم فکر میکنه داره عجیب ترین کار دنیا رو انجام میده

زیر همون فایل هم صدها کامنت میاد که واااااای استاد چقدر قطرات آب زیبا بود چقدر وقتی که شما دوش می‌گرفتید ما بوی شامپوی شما رو هم حس کردیم

آیا ما تابحال خودمون دوش نگرفتیم؟

چجوریه که از دوش گرفتن خودنون هیچ لذتی نمی‌بریم ولی با چنان دقت و جزئیاتی میایم نیم ساعت از یه دوش گرفتن ساده حرف می‌زنیم و به به و چه چه میکنیم

مثلا استاد نشسته داره توی سفر به دور آمریکا یه قهوه ساده میخوره

دوهزار تا کامنت میاد که واااااای استاد وقتی شما داشتید قهوه میخوردید من بوی عطر قهوه رو احساس کردم

من بخاری که از فنجون قهوه تون بلند شد رو حس کردم

آیا ما تا حالا قهوه نخوردیم؟

یکبار شده تا حالا همون حسی که به قهوه خوردن استاد داریم نسبت به قهوه خوردن خودمون داشته باشیم.

نکنه داریم برای نوشتن یک کامنت تظاهر به مثبت بینی می‌کنیم.

در صورتی که یک هزارم همون هارو تو زندگی خودمون نمی‌بینیم

مثلا تو یه سکانس استاد با درون میاد بالا و مثلا صدتا ماشین کنار هم توی پارکینگ رو نشون میده

پونصد تا کامنت میاد وااااااای خدایا چقدر فراوانی چقدر زیبایی چقدر نظم چقدر ……

یعنی ما تا حالا صد تا ماشین کنار هم توی پارکینگ ندیدیم که انقدر برامون اعجاب انگیز و شگفت انگیزه

بخدا قسم همین صد تا ماشینو هر روز توی زندگی خودمون می‌بینیم و از بالا تا پایین بهشون فحش میدیم که خاک تو سرتون با این شهر و کشور و مملکتتون ، چه وضعشه کل شهر شده ماشین ، هنش ترافیک همش بدبختی

حالا چجوریه که این ماشینا تو فایل استاد میشه مایه تعجب مایه فراوانی؟

نکنه به صرف این که زیبا بین به چشم بیایم و بگن عجب کامنت زیبایی نوشته میریم صد بار فایلو جلو عقب می‌کنیم که بیایم بنویسیم استاد تو دقیقه بیست و سه تو ثانیه چهل و هشت چقدر رنگ بند کفشتون که با رنگ بند اپل واچ تون و با دکمه پشتی شلوارکتون ست شده بود جذاب شده بودید

بخدا هممون بند کفش و شلوارک و ساعت داریم ولی یکبار همینجوری که واسه لوازم شخصی استاد ذووووووق می‌کنیم واسه خودمون و واسه لوازم شخصی خودمون ذوق کردیم؟

ذوق کردن خیلی هم خوبه ولی آیا مطمعنیم که اینا ادا نیست؟

اگه واقعیه پس چرا نعمتهای خودمونو نمیبینیم؟

توجه به زیباییها توجه به فراوانیها قشنگه ، ولی پس چرا همینارو تو زندگی خودمون نمی‌بینیم

بقول یه خواننده ای درسته بنز ندارم ولی دویست شیش که دارم

دوش تو هوای آزاد ندارم ولی تو خونم که دارم

یکبار شکر گزاری همون آب گرم و دلنشین حموم خونه خودمو کردم که میام تعداد قطرات آب تو فایل استاد میشمرم؟

اپل واچ ندارم ولی یکبار شکرگزار همین ساعت هوشمند شیائومی که خودم دارم بودم؟

فورد 150f ندارم ولی یکبار شکرگزار همین ماشین صفر کیلومتر ایرانی که عاشقش بودم و خدا براحتی بهم داده بودم؟

ده یازده ها موتور ندارم ولی شکرگزار هنین اسکوتر زیبایی که عاشقش بودم و خدا بهم داد بودم؟

پارادایس ندارم ولی کوه و جنگل و منظره های زیبای اطراف خونمو با همین نگاه عاشقانه دیدم؟

استاد اگه اینجاییه که الان هست به قول خودشون تو بندرعباس زیر آفتاب پیاده میرفته دانشگاه و انقدر محو زیبایی های زندگی خودش بوده که الان تو این شرایط

نکنه فقط داریم با نگاه مقایسه گر و حسرت آلود فایلها رو می‌بینیم و فقط میخایم کامتهای پر زرق و برق بنویسیم؟

اینارو به خودم میگم

چون دارم سعی کنم تمام همون چیزایی که استاد با عشق ازشون فیلم میگیره و من هم بخش زیادیشو دارم ولی تا حالا یکبار هم بهشون توجه نکردم ببینم و درک کنم و حسش کنم و شورشو بجا بیارم

شده تا حالا با یه فنجون قهوه مون احساس خوشبختی کنیم؟

شده تاحالا از یه پیاده روی ساده و لذت بخش انقدر به وجد بیایم؟

شده تا حالا بخاطر یه غذایی که مادرمون یا عزیز دلمون برامون درست میکنه همینجوری مثل استاد ذوق کنیم و سپاسگزار باشیم؟

شده تا حالا ارزش همین نعمتهایی که الان داریم درک کنیم و قدردانشون باشیم؟

شده واقعا؟

زندگی هنه ما زندگی در بهشته ولی آیا ما این بهشتو دیدیم؟

همین که نود درصد روزمون شبیه به اکثریت جامعه نیست مگه کم چیزیه؟

بخدا یه روزایی که ناچارا بیشتر با آدمها هم صحبت میشم میبینم خدای من ، ابنا چی میگن چرا انقدر درگیرن چرا انقدر مشکل دارن

هممون پاشنه اشیلهایی داریم که هنوز داریم روش کار می‌کنیم ولی ذهن ما تمام توجه مارو گذاشته رو همون ده درصد نازیبا و باعث شده نود درصد زندگی رویایمونو نبینیم

باعث شده نبینیم سلامتی رو خونمون رو ماشینمون رو عزیزانمون رو احساس خوبمون رو

فقط میگیم کو پول کو سلامتی کو رابطه کو فلان

بابا این هنه چیزو رسیدی بهش

به اونم میرسی فقط کافیه خودت تغییر کنی

مثل تمام چیزایی که الان داری و یروز آرزوت بود

بنظرم اینهم یه یادآوری قانون بود که ما متاسفانه هیلی فراموشش کردیم

امیدوارم هم به خودم و هم به بقیه کمک کنه بهتر این بهشت رو ببینیم

سلام رهای عزیز

من خودم اعتراف میکنم تو این مورد خیلی ایراد دارم.

ولی بتازگی یعنی از همون دوهفته پیش زیر دوش تصمیم گرفتم هر فایلی که از استاد میبینم سریع نمود اون تصویر یا اون نعمت رو تو زندگی شخصیم بیاد بیارم و تو ذهنم بزرگ و ارزشمندش کنم .

امیدوارم بتونم اینو بخشی از طرز فکر غالبا بکنم