قدم اصلی تحوّل زندگی

به نام خداوند بخشنده و مهربان

سلام به همه ی عزیزان.

استاد جان در انتهای فایل چیزی گفتین که خیلی سببِ راحتی فکرم شد:

گفتین همه مون حتی شما، هم گاهی فراموش میکنین که خالقِ زندگی مون هستین و باید دائم اینو به خودتون یادآوری کنین.

من به عنوانِ یه شاگرد که با کمال گرایی هم دست به گریبانه، گاهی دچار این حس میشم که خوب درک نمیکنم، خوب متوجه نمیشم، فراموش میکنم، عجله دارم واسه جواب، عملم کم میشه و …

یعنی یه طوری که انگار سمانه تو کم هستی تو این مسیر.

کم توجه میکنی و کم متوجه میشی…

این کلامِ شما از بهبودگرایی میاد و به من این احساسِ امنیت رو در برابرِ نجواها و گفتگوهای ذهنی میده که:

نگران نباش.

تو یه انسانی، با میزانِ درک و پذیرش و باورهای خودت.

اول که مقایسه نکن خودتو با دیگران.

بعد هم یادت باشه هیچکس کامل نیست، هیچکس بی اشتباه نیست.

هر مرحله واسه درکِ بیشتر جا داری و امیدوار باش.

چون تازه با این فایل یه دریچه هایی برام آشکارتر شده در رابطه با مفهومِ خالقِ زندگیِ خود بودن

شما گفتین:

با افکارت خالق زندگیتی.

با کانون توجهت خالق زندگیتی.

کنترل افکار و ذهن، حتی اتفاقات بد رو هم تغییر میده.

و این جملات عین آبی خنک و شیرین نشست روی روحم.

انگار که واسم واضح تر شه به چی زیاد فکر میکنی سمانه؟

به چی زیاد توجه میکنی؟

در مورد چی زیاد صحبت می کنی؟

در مورد چی زیاد میشنوی؟

چی رو زیاد میبینی؟

همه شون میشن کانونِ توجهم…

کانونِ توجهت رو چیه؟

همونا خلق میشن تو زندگیت.

اونایی که خوبه رو ادامه بده، اونایی که معیوبه رو اصلاح کن.

چطوری؟

از یه دریچه ی دیگه نگاه کن بهشون، بهشون یه طور دیگه فکر کن، یه طوریکه بهت حس خوب بدن…

چند وقت پیش در موردِ موضوعی، از قصد تمرینش کردم و جواب شگفت انگیز بود، طیِ دو مرحله جوابهایی رسید دستم که برخلافِ نتایجِ قبلی بود که منو مشوش کرده بودن…

ورق برگشت…

فکرمو عوض کردم و باور کردم که خداوند درستش میکنه…

شما گفتین کنترل افکار و ذهن، حتی اتفاقات بد رو هم تغییر میده.

من به چشم دیدمش.

فقط باید این مثال رو دائم یادآوری کنم برای خودم تا بشینه تو باورم.

دوباره یه پرنده رو به چشم های من نشسته روی شاخه ی درخت…

این دومین باره موقع کامنت نوشتن امروز، این لحظه رو شاهدم…

برای من خیر و شادیه.

نی نی جون هم همین الان تکون میخوره و ابراز احساسات میکنه به من و جهان.

به شما هم سلام میده استاد جان، کاملا با صدا و تصویرتون آشناست:)، به همه ی دوستان سلام میده نی نی :)

وقتی دارم حرفی میزنم یا به چیزی فکر میکنم و نشانه ها میان، دقیقا حس میکنم خداوند تاییدش رو در اون مورد بهم نشون میده، میگه بله، درسته، همینطوره، درست فکر میکنی، درست متوجه شدی سمانه.

یه موردی بود دو شب پیش، که نمیدونم درست متوجهش شدم یا نه، اما باعثِ حسِ نازیبا شد در من، یعنی یه رفتاری از یه بنده خدایی دیدم و پیشِ خودم قضاوتش کردم که اتفاقا باعثِ حس نازیبا در خودم شد، چون حس میکردم دورادور بهم بی احترامی شده.

اما حقیقت اینه که من درست نشنیدم چی گفته شده، پس نجواها قدرت گرفتن …

اون شب چند بار که اون بنده خدا رو دیدم حسم نسبت بهش بد بود، گذشت و گذشت تا فرداش یعنی دیروز…

با خودم گفتم دختر خوب یه راهکار عالی واسه این حس وجود داره، بیا و از زاویه ای دیگه نگاه کن، اتفاقا بیا و اون بنده خدا و زیبایی هاشو تحسین کن…

خیلی جالبه بعدش و الان دیگه اون حس بد رو ندارم چون انگار تحسینش و توجه به زیبایی ها، و دیدن ماجرا تو ذهنم از زاویه ای با نگاهِ زیبا باعث شد نازیبایی ها شسته شن و برن…

اینه معجزه ی کنترلِ ذهن.

گاهی میتونم، گاهی نمیتونم، اشکال نداره، تمرین میکنم، بهتر میشم :)

خوشحالم که تو این مسیرم و کم کم متوجه میشم در برابر احساسات یا عملکردهام باید چه واکنشهایی خلق کنم تا به احساسِ خوبِ بیشتری برسم.

مرسی استاد جان برای دونه به دونه ی این کلیدها و راهکارهایی که یادم دادین و میدین برای افزایشِ حسِ خوبم که باعث میشه زندگیِ شیرین تر و باکیفیت تری رو تجربه کنم.

وقتی از این تغییراتم مینویسم اینجا، به خودم میگم آفرین سمانه، آفرین.

اینا نتیجه است.

اینا همون چیزایی هستن که استاد همیشه میگن، میگن از نتایجتون با من صحبت کنین.

نتایجِ مالی، عاطفی، حس خوب، اتفاقات خوب، خلق خواسته هاتون، آرامشتون، سلامتی تون، عزت تون، افزایش اعتماد به نفس و احساسِ ارزشمندی تون ‌و …

من هر بار هر چیزی میبینم در خودم، مینویسم، کاملا با نگاه بهبودگری، فارغ از اینکه اندازه بدم بهشون، بگم کم هستن؟ زیادن؟ یا چی؟

اینکه من دارم تغییرات رو میبینم تو زندگیم یعنی نتایج اومدن…

عالیه.

تو حیطه ی مالی یه چیزی که خیلی به چشمم اومده و بهش توجه میکنم و سپاس گزارم بابتش، تغییراتِ مدارِ ثروتِ مالی مون هست.

مدتهاست متوجه شدم مدارمون جابجا شده.

یه عالمه روزیِ غیر حساب وارد میشه تو زندگی مون، هم مادی هم معنوی.

کلی هدیه دریافت میکنیم، سه تایی مون، هم خودم، هم همسرم، هم نی نی جون.

روزیِ فراوانِ خداوند رو دارم به چشم میبینم.

یخچال و فریزری رو میبینم که پر میشه، هر چقدر مصرف میکنیم، تکون نمیخوره انگار و برکتِ فراوانی داره به فضلِ خدا.

سلامتی که خدا به سه تامون داده برام خیلی ارزشمنده و سپاس گزارم فراوان.

حالِ خوبمون با همدیگه، با خانواده و عزیزانمون، آرامشمون، اینکه از اخبار دوریم و چقدر آرامش داریم، اینکه حاشیه نداریم و دنبالشم نیستیم، سرمون گرم خودمون و زندگیِ خودمونه …

همه ی اینا رو میبینم و سپاس گزارم بابتشون.

خواستن و رسیدن رو دارم از نی نیِ خودم و بچه ها الگو برداری میکنم…

اینکه بچه ها چطوری میخوان که به سرعت میرسن.

نی نی ها به محضِ تولد، از قبل، غذاشون (شیرِ مادر) واسشون فراهمه، اونم بهترین و کاملترین و مقوی ترین غذا…

محبتی که براشون از قبل آماده شده، توجهی که دریافت میکنن.

آغوشی که براشون بازه، هم قبلش هم بعدش تا همیشه.

اینکه یه بچه انقدر احساسش لیاقتش بالاست که همه چیز داره، برای من درس داره.

استاد زیبا صحبت کردن در این مورد تو دوره.

چون به منبع وصله و تربیتِ خانواده و جامعه روش اثر نذاشته، خیلی احساس لیاقتش بالاست، باور داره به خودش و لیاقتش، میخواد و میشه، خودش رو بی قید و شرط ارزشمند میدونه در حالیکه نه بلده صحبت کنه نه سوادی داره، نه کاری انجام میده…

همینطوری خالی خالی متوجهِ وجودِ ارزشمندش هست که پا به این دنیا گذاشته، چون میدونه خدا چه ارزشی براش قایله، خودش هم واسه خودش ارزش قایله، همه اینا برای اینه که به منبع یعنی خدا وصله…

من هر چی بیشتر وصل باشم به خدا و درک کنم ارزشی رو که خدا برام قایله، خودمم برای خودم ارزش بیشتری قائل میشم، همونطوری که شایسته اش هستم به عنوانِ یه انسان، که شبیهِ هیچ انسان دیگه ای نیست، و کاملا منحصر به فرد هست…

نی نی الان با تکون هاش بهم میگه بله مامانی، در نزدِ خدا همه ارزشمندن.

دو تا پرنده دیگه تشریف آوردن رو شاخه تا تاییدیه ها رو بزن به کامنت:)

استاد حقیقت رو میگن که: برای ذهن، باید با منطق روبه رو شد تا باور کنه، همین مثالِ احساسِ لیاقت بچه ها قبل و بعد از تولد، که استاد مطرح کردن، دلیلِ آشکاری هست برای درکِ بهتر احساس لیاقت ما انسانها در بزرگسالی مون، اونجایی که ظاهرا درک و فهم مون بیشتر شده ولی در عمل به خاطر نوعِ تربیت دور افتادیم از احساس لیاقتمون.

این روزها چشم و ذهنم داره میبینه و کشف میکنه اون احساس ارزشمندی هایی رو که به صورت شرطی به انسان داده شده و انسان عادت کرده بهشون، و اگه نداشته باشه احساس کمبود میکنه.

دختر بچه ی زیبا و نازنینِ 5 ساله ای رو میشناسم که خیلی دوستش دارم، این کودکِ نازنین از این سن کم یاد گرفته و متوجه شده با زدن رژِ لب یا آرایش کردن قشنگ میشه، و درخواست میکنه مامانش براش رژ بزنه …

این دختربچه خودش زیبا و ملوسه به شدت، یعنی به نظر من همه بچه ها قشنگن، هر کدوم یه مدل.

اما تو این سن از جهان پیرامونش دریافت کرده اگه آرایش کنه بهتر میشه، احتمالا تایید شدن به خاطرِ زیباییِ آرایش روی چهره رو دیده در دیگران و خودشم الگو برداری کرده…

من هر بار که میبینم آرایش کرده، یا خودش توجه میکنه به ارایشش خیلی ریز بهش میگم تو بدون این هم قشنگی عشقم…

چقدر احساسِ خطر کردم تو ذهنم برای بچه ها با چیزهایی که دارن از پیرامونشون دریافت میکنن و الگوبرداری میکنن.

از خداوند عمیقا و قلبا میخوام خودم واردِ تربیتِ فرزندم نشم، همسرم هم همینطور، ما خودمونو تربیت کنیم فقط تا بچه روالِ طبیعی تری رو طی کنه، آروم تر باشه، اعتماد به نفس و عزت نفس و احساس لیاقتش لطمه نبینه، چیزهایی که خدا به محضِ تولد به همه مون داده بوده از اول، ولی تو این دنیا، ما با چیزی تحتِ عنوانِ تربیت یا آموزش از بچه ها میگیریمشون.

نجوا میگه، سمانه فوقش تو و بابایی بتونین کنترل کنین خودتون رو و کمتر آسیب بزنین به بچه و لیاقت و اعتماد به نفسش، با جامعه و مدرسه و دوستان و …. چه میکنی؟

اونا که تحت کنترل تو نیستن.

بله من نمیتونم صفر تا صد بچه مو کنترل کنم.

اون در نهایت راه و مسیر خودشو میره، چه با کنترل من چه بدون کنترل من.

اما من میتونم آگاهانه و نظارت روی تربیتِ خودم، اسیبِ بسیار کمتری به کودکم بزنم تا خودش راهشو پیدا کنه.

خداوندی که خلقش کرده باهاشه، مراقبشه، راهنماییش میکنه، تنهاش نمیذاره…

من سهمِ خودم رو درست انجام بدم، بقیه اش در کنترل من نیست، خدا هر لحظه حافظه.

من میتونم روی چیزی که کنترل دارم ورود کنم، و اونم فقط خودمم نه هیچکس دیگه ای حتی بچه ام که عزیزترینمه.

از خداوند کمک میخوام همینطور که تا حالا کمکم کرده از بدنه جامعه و باورهای اشتباه فاصله بگیرم، از الان تا همیشه هدایتم کنه که فریبِ نجواها رو نخورم و همرنگِ جماعت نشم…

این تلاش و همت و کوششِ منو لازمه داره.

خدایا به همه مون، اعم از پدر و مادر، خانواده، اقوام، دوستان، مدرسه، جامعه و ‌… کمک کن تبدیل به بستری آرام و دور از تنش بشیم برای همه ی بچه های جهان، نه فقط بچه ی خودمون و عزیزانمون، که سالم و آروم و شاد رشد کنن، تجربه کنن، آزمون خطا کنن، بزرگ شن، لذت ببرن از زندگیشون، دنبال هدف هاشون برن و خوشحال باشن از زندگی شون.

الهی آمین.

خدایا شکرت برای این کلاس های آموزشی،کارگاه های مشاوره که برام ترتیب میدی و باهام شفاف صحبت می کنی.

سلام به رضوان جان و بقیه دوستان.

فکر کن … رو نداشتی، الان داری. چه حسی داری؟

عجب چیزی نوشتی.

عادت باعث میشه یادم بره قبلا نداشتم، الان دارم، و عادی شده دیگه…

نوشتی بچه‌ دار نمیشدی و الان بچه داری، چه حسی داشتی؟

اینو خوب حس میکنم:

تقریبا بعد از دو سال نی نی اومد، نی نی که این اواخر دیگه خیلی دلم میخواست بیاد و معجزه وار اومد و انقلابی به پا کرد تو دلِ من…

هر وقت میخوابم بلند میشم یادم میاد نی نی تو دلمه، غرقِ خوشحالی میشم، قربون صدقه اش میرم، سپاس گزاری میکنم…

خب من که برای رسیدن به یکی از خواسته هام، انقدر به وجد اومدم چطوریه که تو رسیدن به خواسته های دیگه ام، یادم میره؟

خونه نداشتیم، مستاجر بودیم 3 سالِ اولِ زندگیِ مشترک و در مرحله بعدی خداوندِ ارحم الراحمین ما رو فرستاد خونه مستقلِ خودمون، یعنی خدا اصلا نذاشت ما اسباب کشی های خونه رو ببینیم، اولین اسباب کشی مستقیم ما رو آورد خونه ی شخصیِ خودمون…

این خیلی بزرگه…

ازدواج: تو 31 سالگی با همسرم آشنا شدیم، تو 32 سالگی ازدواج کردیم.

زمانی بود که نمیدونستم چه سنی ازدواج خواهم کرد و مشغولِ کار و زندگیم شدم و ازدواج اومد تو مسیرم…

خب، اتفاقِ فرخنده ای هست برام، قبلش خوش میگذشت، بعد ازدواج هم همچنان خوشحالم…

به قول شما قبلا همسری نبوده، الان هست، زندگیِ مشترک شکل گرفته و به فضل خدا خوبه…

عجب چیزی نوشتی رضوان جان، باعث شدی بکشم بیرون از ذهنم داشته هامو که نداشتم و حالا دارم و یادم بیاد که آیا هنوزم سپاس گزارشون هستم یا نه؟

یادمه برای دانشگاه هم همینطور بود، سال 85 کاردانی الکترونیک گرفتم، تا سال 90 که کارشناسی گرافیک قبول شدم…

تا کارشناسی نرفته بودم، دلم ادامه تحصیل میخواست، چون کاردانی کم بود برام، رفتم کارشناسی و 92 کارشناسی مو گرفتم.

خوش گذشت خیلی، دنیای جدیدی وارد شدم و کلی کیف کردم.

نداشتم و حالا دارم.

حسم چیه؟

حقیقت اینه همین یادآوری ها باعث میشن یادم بیاد چقدر تو این مواردی که نداشتم و حالا دارم بهم خوش گذشته.

من ناامید نیستم به خودم، این یادآوری ها از قصد میان که یادم بندازن الان روحت نیاز به سپاس گزاری داره سمانه تا فرکانس هات میزون بشن.

یه جمله از استاد یاد گرفتم و تو قسمت محبوب و ستاره دارِ یادداشت موبایلم نوشتم که جلوی چشمم باشه:

الان چی داری سمانه؟

اینو برای یادآوری به خودم که دلایل سپاس گزاری ام چی میتونه باشه نوشتم.

یه عنوان هست که همون لحظه موتور تشکرهامو روشن میکنه.

با سلامتیم شروع میکنم، حال خوبم، کاری که اون لحظه دارم انجام میدم، چیزی که اون لحظه دستمه و ….

دقیقا منو میاره تو لحظه ی حال، و میگه چی داری همین الان؟

چقدر سپاس گزاری درجه و الویتش بالاست…

یه لحظه غفلت باعث میشه فرکانس آدم بیاد پایین.

مرسی از این یادآوری های جذابت رضوان جان.

قسمت اول کامنتت برام خیلی جالب بود:

اینکه چقدر باور دارم خالق زندگیم هستم.

مرسی که انقدر شفاف نوشتی.

چون منم هنوز درکی نسبت بهش پیدا نکردم.

تو تمرین کردن هستم الان.

ستاره قطبی مینویسم، میشه، تیک میخوره خوشحال میشم.

زبانی درخواست میدم خدا، میشه، خوشحال میشم.

واسه تمرین این اواخر گفتم ببین دختر خوب، بیا و عملیاتی کن خواسته تو…

شواهد نشون میده یه چیزی گیر داره، بیا و تو باور نکن، اتفاقا مثبت و خیر نگاه کن و از خدا بخواه که گیر حل شه، انگار از اول نبوده، بیا و تمرین کن که خودت خلق کنی.

مگه استاد بهت نگفته خالقِ زندگیتی؟

پس همونو بخواه که میخوای.

بیا و باور نکن چیزی رو که می‌بینی یا میشنوی رو.

بیا خودت بسازش اونطور که خودت میخوای.

شروع کردم تو ذهنم اصلاح کردن افکارم…

شد، مسیر عوض شد…

خلق شد، همونی که من دلم میخواست بشه از فضلِ خدا…

مفهومش چیه؟

خدا میگه تو بخواه، تو شکل خواسته تو، توی ذهنت بساز و فرم بده، بفرست، من انجامش میدم.

حالا چرا من انقدر سختمه اینکار؟

که فرم بدم به خواسته ام تو ذهنم، بعد باورش کنم، تا بشه؟

چون قسمت باورم ترمز و دافعه داره اجازه نمیده به سادگی باور کنم که میشه، که شدنیه…

ادعونی استجب لکم…

بخواهید تا داده شود.

همینه.

خلق یعنی همین.

شاخ و دُم نداره که.

چرا استاد میگن ما خالق خواسته هامون هستیم؟

چون ما در مرحله اول باید شجاعت کنیم و بگیم به خودمون اون خواسته رو فارغ از قضاوت دیگران.

باید باور کنیم که میشه.

بعد خدا میده.

درسته که خالق و اجابت کننده اصلی خداست، اما تا من نگم، اون خواسته رو تو وجودم خلق نکنم، خدا چیو باید برای من اجابت کنه؟

خدا میدونه، نیازی نداره من بگم بهش…

ولی میگه انسان جان تو بگو، تا خودِ انسان بفهمه و درک کنه، حس کنه، باور کنه چی میخواد.

وقتی باور قلبی دارم نسبت به خواسته ام، دریافت شده حسش میکنم، میرسم بهش…

من هنوز به درجه ی درک نرسیدم، چون درجه ی درک باعثِ انقلاب میشه تو هر زمینه ای تو زندگیِ آدم….

اینایی که نوشتم هم خدا بهم یاد داد، واسم شفاف کرد، واضح کرد، هدایت کرد، که بتونم بهتر درک کنم که چرا باید مفهومِ خالقِ خواسته های خود بودن رو، درک کنم.

برای اینکه خواسته های منو اجابت کنه.

ممنونم رضوان جانم برای کامنتت که به من انگیزه داد و اینچنین با خودمم گپ زدم.

تولدت هم مبارک باشه عزیزم، عکس پروفایل جدیدت هم زیباست.

و خوشحالم که فاصله ی درست کردن عکس فتوشاپی کنار اسب، تا محقق شدن خواسته ات انقدر کوتاه و نزدیک بوده.

این یعنی درجه ی باورت داره بیشتر میشه.

شاد باشی و سلامت.

خدایا شکرت برای سلامتی، حالِ خوب، ارامش و نعماتِ الانم.

سلام اعظمِ عزیز.

ممنونم از کامنتِ پاسخت و محبتی که به من و نی نی ابراز کردی.

منم دوستدارِ کامنتهای بچه های نازنینِ سایت هستم، از هر کدومشون یه چیزی برمیدارم که واقعا برام خوبه و بهش نیاز دارم.

امیدوارم همه مون در این مسیرِ بهبود و رشد، ثابت قدم باشیم و ادامه بدیمش تا همیشه.

بهترینها رو برات آرزو میکنم عزیزم، در پناهِ خدا باشی همیشه.

خدایا شکرت برای همه ی نعمت هات، همه ی روزی های حساب و غیر حسابت.

سلام به خانمِ مهرکِ نازنین و مهربان و عزیزم.

با پیامتون شادی رو به من و نی نی هدیه دادین.

از پیشنهادتون خیلی ممنونم و تمام تلاشمو میکنم که هر چه بیشتر از لحظاتِ بودن با نی نی لذت ببریم، نی نی که خداوند بهمون هدیه داده و هر روز از خدا سپاس گزاری میکنم برای داشتنش.

مامان مهرکِ عزیز و دوست داشتنی از خوندنِ کامنتهاتون بسیار لذت میبرم و از خداوند بهترین هارو برای شما و خانواده ی عزیزتون میخوام.

اسمتون بسیار زیباست و حسِ خیلی خوبی بهم میده، ممنونم از لطف و محبتتون.

خدایا شکرت برای همه ی نعمتهات، برای سلامتی، روزیِ حساب و غیر حساب، برای آرامش و امنیت و شادی.