مروری بر آموزش‌های استاد عباس‌منش در سال 87 | قسمت 1

سلام به استاد عباس منش، خانم شایسته عزیز و همه دوستانم در این خانواده دوست داشتنی.

واقعیتش من خیلی وقت نیست که با شما همراه شدم و هنوز از خیلی جهات به پختگی نرسیدم، ولی وقتی این فایل رو دیدم مدام دو چیز به ذهنم می اومد و فکر کردم حتما باید این ها رو بگم.

اول این آیه بود : فتبارک الله احسن الخالقین

و من واقعا خدا رو تحسین کردم و شکر کردم که اینچنین قوانین بی نقصی داره و اگر کسی آنها رو بدون شک و تردید قبول کنه و در زندگیش عملی کنه حتما پله های ترقی رو یکی پس از دیگری طی خواهد کرد و استاد عباس منش یکی از نمونه های بی بدیل این طرز نگاه و تفکر هستند.

و دومین چیزی که مدام برای من تکرار میشد این بیت از مولاناست:

خوش باش که هر که راز داند

داند که خوشی خوشی کشاند

شیرین چو شکر تو باش شاکر

شاکر هر دم شکر ستاند

خب … برای من ، با سابقه خیلی کوچولوی عضویت در این خانواده فرهیخته که جسته و گریخته اما با ولعی بی نظیر فایلها، سفرنامه ها ، و تعدادی از آموزشهای شگفت انگیز رو دنبال میکنم جای شکی باقی نیست که نگاهی به گذشته و حال زندگی استاد ، سندیت این بیت مولانا رو اثبات می‌کنه.

روز اول عضویتم که فایل خوش آمدی رو نگاه میکردم جایی استاد مثالی در مورد راه زدند و گفتند: درست مثل اینه که در ابتدا داریم یک گاری رو در سربالایی هول می‌دیم و آروم آروم به تجهیزاتمون که در حقیقت باورهای درست و اعتماد به قوانین طبیعت است اضافه میشه و مسیر سهل تر و آسانتر و ما قویتر و شاداب تر میشیم و در انتها روی اسکیت برد هستیم و سوت زنان این مسیر رو طی میکنیم ؛من لبخند زدم و خوشحال شدم.

و دیروز بعد از دیدن این فایل تقریبا قهقهه زدم چرا که استاد رو روی اسکیت برد ، سوت زنان و شادی کنان تجسم میکردم و فکر کردم که :

« من چقدر خوشحالم و خوشبختم که عضوی از این خانواده ام.»

و درآخر ، خانم شایسته عزیز قلم شما بسیار دلنشین و دوست داشتنیه و گاهی آنقدر آگاهانه به زوایای پنهان ذهن من ( و شاید ما) تلنگر میزنید که من مبهوت میشم و تردیدی نیست که این هم بخشی از هدایت الهی است که همواره در زندگی شما مشهوده.

سپاسگزارم