سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 12

به نام خدای مهربانم

فایل نشانه امروز من: سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 12

سلام به اساتید عزیزم، سلام به دوستان خوبم

مدتیه که شروع کردم و هر روز یه کلمه قرآنی رو در آیه های مختلف بررسی میکنم. امروز که این فایل برای نشانه ام اومد، با خودم گفتم که بیام توی قرآن در مورد این موضوع سرچ کنم. با نام و یاد خدا شروع میکنم و از خدای هدایتگرم میخوام که هدایتم کنه و به من درک و آگاهی لازم رو بده تا بتونم آیاتش رو درک کنم و در اینباره بنویسم.

به نام خدای بخشاینده بخشایشگر

وَقُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَانًا نَصِیرًا ﴿اسراء/80﴾

و بگو: پروردگارا! مرا [در هر کار و شغلی] به نیکی وارد کن و به نیکی بیرون آور و برایم از نزد خود نیرویی یاری دهنده قرار ده.

من شروع کردم در مورد شکر و شکرگزاری در قرآن سرچ کردم. آیات زیادی پیدا کردم که سعی میکنم در مورد بخشی از اونها و چیزی که خودم برداشت کردم بنویسم.

…………………………………………………………………………….

یکی از جاهایی که در مورد شکرگزار بودن صحبت کرده، این آیه است که خیلی جالبه که شکرگزاری رو شرط لازم برای عبادت خدا قرار داده:

فَکُلُوا مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ حَلَالًا طَیِّبًا وَاشْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ ﴿نحل/114﴾

پس از آنچه خدا شما را روزى کرده است،‏ حلال پاکیزه بخورید و نعمت‏ خدا را، اگر تنها او را مى ‏پرستید، شکر گزارید.

یعنی نشانه اینکه تنها خدا رو میپرستی و سراغ «من دون الله» نمیری، دقیقا همین سپاسگزاریه….

من خودم دفعه اولیه که متوجه این مفهوم شدم که این 2 تا موضوع در کنار هم قرار دارن. یعنی تا قبلش بیشتر این توی ذهنم بود که منظور از من دون الله، شاید بت پرستی باشه. و فکر نمیکردم که لازمه اینکه بت پرست نباشم، اینه که سپاسگزار خداوند باشم.

و بعدش کنجکاو شدم که درمورد من دون الله بدونم:

إِنَّمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْثَانًا وَتَخْلُقُونَ إِفْکًا إِنَّ الَّذِینَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَا یَمْلِکُونَ لَکُمْ رِزْقًا فَابْتَغُوا عِنْدَ اللَّهِ الرِّزْقَ وَاعْبُدُوهُ وَاشْکُرُوا لَهُ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿عنکبوت/17﴾

واقعا آنچه را که شما سواى خدا مى ‏پرستید، جز بتانى نیستند و دروغى برمى‏ سازید در حقیقت کسانى را که جز خدا مى ‏پرستید اختیار روزى شما را در دست ندارند پس روزى را پیش خدا بجویید و او را بپرستید و وى را سپاس گویید که به سوى او بازگردانیده مى ‏شوید

دوباره اینجا هم داره از بت پرستی نهی میکنه، در انتها میگه که خدا رو سپاس کنید.

و آیه های زیاد دیگه ای بود که در مورد من دون الله گفته شده بود و بعضی ویژگیهاش ذکر شده بود:

قَالَ أَفَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَنْفَعُکُمْ شَیْئًا وَلَا یَضُرُّکُمْ ﴿66﴾ أُفٍّ لَکُمْ وَلِمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿انبیاء/67﴾

گفت آیا جز خدا چیزى را مى ‏پرستید که هیچ سود و زیانى به شما نمى ‏رساند.

اف بر شما و بر آنچه غیر از خدا مى ‏پرستید مگر نمى‏ اندیشید.

إِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَهَا وَارِدُونَ ﴿انبیاء/98﴾

در حقیقت‏ شما و آنچه غیر از خدا مى ‏پرستید هیزم دوزخید شما در آن وارد خواهید شد.

و البته، مشابه آیه سوره نحل، در جای دیگه ای خطاب به کسانیکه ایمان آورده اند، هم ذکر شده:

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُلُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَاشْکُرُوا لِلَّهِ إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ ﴿بقره/172﴾

اى کسانى که ایمان آورده‏ اید، از نعمتهاى پاکیزه‏ اى که روزى شما کرده‏ ایم بخورید، و اگر تنها او را مى ‏پرستید، خدا را شکر کنید.

…………………………………………………………………………….

یه سری آیه ها هم دیدم که در اونها سپاس در مقابل کفر قرار گرفته. یعنی عدم سپاسگزاری رو مساوی با کفران قرار داده. درحالیکه قبلا من در مورد کفران کلا چیز دیگه ای تصور میکردم:

فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُوا لِی وَلَا تَکْفُرُونِ ﴿بقره/152﴾

پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و مرا سپاس گزارید و کفران نعمت نکنید.

در مورد قسمت اول آیه که میفرماید مرا یاد کنید تا شما رو یاد کنم، فکر میکنم بدیهی ترین و راحت ترین راهش، همین به یاد آوردن و ذکر کردن نعمتهای خداوند بر خودمون، و سپاسگزاری برای اونهاست. که در ادامه آیه هم میفرماید که سپاسگزاری کنید.

یا در آیه دیگه ای به لقمان توصیه میکنه که سپاسگزار و شاکر باشه و کفران نورزه، چون این سپاسگزاری، به نفع خود اوست:

وَلَقَدْ آتَیْنَا لُقْمَانَ الْحِکْمَهَ أَنِ اشْکُرْ لِلَّهِ وَمَنْ یَشْکُرْ فَإِنَّمَا یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَمَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ حَمِیدٌ ﴿لقمان/12﴾

و به راستی ما به لقمان حکمت عطا کردیم که نسبت به خدا سپاس گزار و شاکر باش و هرکه سپاس گزارد تنها به سود خود سپاس می گزارد، و هرکه کفران ورزد خدا بی نیاز و ستوده است.

و نتیجه کفران هم، وارد شدن به سرای هلاکت بیان شده:

اَ لَمْ تَرَ اِلَی الَّذِینَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ کُفْراً وَ اَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ ﴿28﴾ جَهَنَّمَ یَصْلَوْنَها وَ بِئْسَ الْقَرارُ ﴿ابراهیم/29﴾

آیا به کسانى که نعمت‏ خدا را به کفر تبدیل کردند، و قوم خود را به سراى هلاکت درآوردند ننگریستى؟ جهنم است که در آن وارد مى ‏شوند و چه بد قرارگاهى است.

…………………………………………………………………………….

آیه دیگه ای که برام جالب بود، این آیه بود که شکر، همراه با فعل اعملوا آورده شده :

یَعْمَلُونَ لَهُ مَا یَشَاءُ مِنْ مَحَارِیبَ وَتَمَاثِیلَ وَجِفَانٍ کَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَاسِیَاتٍ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا وَقَلِیلٌ مِنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ ﴿سبأ/13﴾

برای او هرچه می خواست، می ساختند از معبدها، و مجسمه ها، و ظروف بزرگی مانند حوض ها، و دیگ هایی ثابت. ای خاندان داوود، به سپاس گزاری عمل کنید؛ و از بندگانم اندکی سپاس گزارند.

توی تفسیر این آیه هم، 2 تا موضوع توجهم رو جلب کرد:

اول اینکه: بسیارى از مردم شکر مى‌کنند و شاکر هستند، امّا شکور کم است، یعنى کسى که همواره شکرگزار باشد.

نکته دوم اینکه: شکر، تنها با زبان نیست بلکه یک عمل است. منظور از شکرگزاری در اینجا «شکر در عمل» است یعنی استفاده از مواهب، در مسیر همان اهدافی که به خاطر آن آفریده و اعطا شده‌اند. و مسلم است کسانی که مواهب الهی را عموما در جای خود به کار گیرند اندکی بیش نیستند. (و این منو یاد مفهوم مسرفین میندازه که میشه گفت تا حدودی متضاد به نظر میرسن)

…………………………………………………………………………….

یه سری افراد هم توی قرآن به عنوان افراد و الگوهای شکرگزار معرفی شدن:

إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ أُمَّهً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِیفًا وَلَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿120﴾ شَاکِرًا لِأَنْعُمِهِ اجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿نحل/121﴾

به راستى ابراهیم پیشوایى مطیع خدا، حق‏گراى بود و از مشرکان نبود. نعمتهاى او را شکرگزار بود. او را برگزید، و به راهى راست هدایتش کرد.

یعنی مثلا در مورد حضرت ابراهیم که دیگه به مقام دوستی و رفاقت با خدا رسید، یکی از ویژگیهایی که در موردش ذکر شده، شکرگزاری بابت نعمتهایی است که بهش داده شده.

در مورد حضرت نوح هم همینطور:

ذُرِّیَّهَ مَنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ إِنَّهُ کَانَ عَبْدًا شَکُورًا ﴿اسراء/3﴾

نسل کسانی که با نوح سوار کردیم، مسلماً او بنده ای بسیار سپاس گزار بود.

نمونه بعدی حضرت سلیمانه….

قبل از اینکه آیه های مربوط به حضرت سلیمان در خصوص شکرگزاری رو بزارم، دوست دارم این آیه رو ببینید که خدا چطور در مورد حضرت سلیمان صحبت میکنه و توصیفش میکنه:

وَوَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَیْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ ﴿ص/30﴾

و سلیمان را به داود بخشیدیم، چه نیکو بنده ای بود. به راستی او بسیار بازگشت کننده [به سوی خدا] بود.

(معنی اواب رو که سرچ کردم، این نتایج براش اومد: بسیار بازگشت کننده، آنکه به هرچیز با خدای گردد. آنکه از هرچیز بخدای باز گردد. بازگردنده بجانب حق. تسبیح کننده)

بعد، حالا این نیکو بنده و نعم العبد، که خدا در قرآن راجع بهش گفته، اینجوری از خدا درخواست میکنه:

فَتَبَسَّمَ ضَاحِکًا مِنْ قَوْلِهَا وَقَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَدْخِلْنِی بِرَحْمَتِکَ فِی عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ ﴿نمل/19﴾

(سلیمان) از سخن او تبسمی کرد و خندید و گفت: پروردگارا! شکر نعمتهائی را که بر من و پدر و مادرم ارزانی داشته‏ ای به من الهام فرما و توفیق مرحمت کن تا عمل صالحی که موجب رضای تو گردد انجام دهم و مرا در زمره بندگان صالحت داخل نما.

این آیه مربوط به قسمتی از داستان حضرت سلیمانه که متوجه حرفهای مورچه میشه و خنده اش میگیره…

اول میگه که سعادت یا فرصت یا نحوه شکرگزاری برای نعمتهایی که به خودم و به پدر و مادر ارزانی داشته ای رو به من عطا کن…. و بعد درخواست های بعدیش رو به خدا عرضه میکنه.

الان داریم درمورد فردی صحبت میکنیم که بادها و اجنه به تسخیرش دراومده بودن و زبان حیوانات رو میدونسته، و حکومتی بهش داده شده که به هیچ کس دیگه ای داده نشده:

فَسَخَّرْنَا لَهُ الرِّیحَ تَجْرِی بِأَمْرِهِ رُخَاءً حَیْثُ أَصَابَ ﴿36﴾ وَالشَّیَاطِینَ کُلَّ بَنَّاءٍ وَغَوَّاصٍ ﴿37﴾ وَآخَرِینَ مُقَرَّنِینَ فِی الْأَصْفَادِ ﴿38﴾ هَذَا عَطَاؤُنَا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِکْ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿ص/39﴾

پس باد را برای او مسخّر و رام کردیم که به فرمان او هر جا که می خواست نرم و آرام روان می شد.

و شیطانها را [از] بنا و غواص

و گروه دیگری را در غل و زنجیر قرار دادیم.

این عطای ماست به هر کس می‏خواهی ببخش و از هر کس می‏خواهی امساک کن و حسابی بر تو نیست.

مشابه با این دعای حضرت سلیمان، یک آیه دیگه هم هست که میفرماید:

وَوَصَّیْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَهً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿احقاف/15﴾

و انسان را درباره پدر و مادرش به نیکی سفارش کردیم. مادرش او را با تحمل رنج و زحمت باردار شد و با رنج و زحمت او را زایید. و دوران بارداری و باز گرفتنش از شیر، سی ماه است. تا زمانی که به رشد و نیرومندی خود و به چهل سالگی برسد، گوید: پروردگارا، به من الهام کن تا نعمتت را که بر من و پدر و مادرم عطا کرده ای سپاس گزارم، و کار شایسته ای که آن را می پسندی انجام دهم و ذریه و نسل مرا برای من صالح و شایسته گردان که من به سوی تو بازگشتم و به یقین از تسلیم شدگان توام.

🟩 اینجا به قول استاد از اون چیت شیتهاست که خدا داره بهمون هینت میده که اینجوری شکرگزاری کنید و بعدش درخواستهاتون رو بگید.

چقدر ما خدای مهربون و رئوفی داریم که اصلا خودش بهمون میگه چی بگید که درخواستهاتون رو اجابت کنم.

و پاداش این افراد رو در آیه بعد، اینجور ذکر میکنه:

أُولَئِکَ الَّذِینَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجَاوَزُ عَنْ سَیِّئَاتِهِمْ فِی أَصْحَابِ الْجَنَّهِ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿احقاف/16﴾

اینانند کسانی که ما از آنان بهترین اعمالی که انجام داده اند می پذیریم، و از گناهانشان در زمره اهل بهشت در می گذریم؛ وعده درست و راست که همواره به آن وعده داده می شدند؛ (بعضی جاها اینطور ترجمه شده بود که: بهتر از آنچه انجام میدادند، از آنها میپذیریم)

بر گردیم به داستان حضرت سلیمان….

در جای دیگه ای از داستان، در سوره نمل، یک مثال بسیار جالب و قابل تأملی هست که من خودم خیلی بهش فکر میکنم.

در اون داستانی که حضرت سلیمان میپرسه: «اى بزرگان کدامیک از شما، پیش از آنکه آنان از در تسلیم نزد من آیند، تخت او را براى من مى‏آورد»؟

و یکی از اجنه بهش میگه در چشم به هم زدنی اون رو نزد تو میارم….

اینجا جواب حضرت سلیمان خیلی جالبه:

قَالَ الَّذِی عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْکِتَابِ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ قَالَ هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیَبْلُوَنِی أَأَشْکُرُ أَمْ أَکْفُرُ وَمَنْ شَکَرَ فَإِنَّمَا یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَمَنْ کَفَرَ فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَرِیمٌ ﴿نمل/40﴾

کسى که نزد او دانشى از کتاب بود گفت من آن را پیش از آنکه چشم خود را بر هم زنى برایت مى ‏آورم پس چون آن را نزد خود مستقر دید گفت این از فضل پروردگار من است تا مرا بیازماید که آیا سپاسگزارم یا ناسپاسى مى ‏کنم و هر کس سپاس گزارد، تنها به سود خویش سپاس مى‏ گزارد و هر کس ناسپاسى کند، بى‏ گمان پروردگارم بى ‏نیاز و کریم است.

این آیه از این نظر برام جالبه، چون من همیشه فکر میکردم که آزمایش شدن توسط خدا، یعنی اینکه یک سختی به ما برسه. و حالا اینکه ما چطور در برابر اون سختی صبر میکنیم و آیا همچنان شکرگزار هستیم یا نه، نشون میده که آیا سربلند از این آزمایش بیرون اومدیم یا نه.

اما توی این آیه دیدم که نه، اتفاقا اینجا یک فضلی که بهش داشته شده رو، نشونه آزمایش شدن خودش میدونه و میگه الان وقت سپاسگزاریه و در ادامه اش هم میگه چون این کار به نفع خودمه.

یه آیه دیگه که باز این موضوع رو داره توضیح میده، از وضعیتی مثال میزنه که انسان در شرایطی که مسئله ای داره، خیلی خدا خدا میکنه و یاد خدا میکنه تا اون موضوع حل بشه، اما به محض اینکه قضیه تموم شد، دیگه انگار نه انگار:

وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنَا إِلَى ضُرٍّ مَسَّهُ کَذَلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿یونس/12﴾

و هنگامی که به انسان زیان برسد ما را در حالی که به پهلو خوابیده، یا نشسته، یا ایستاده است می‏خواند، اما هنگامی که ناراحتی او را بر طرف ساختیم چنان می‏رود که گوئی هرگز ما را برای حل مشکلی که به او رسیده نخوانده، اینگونه برای اسرافکاران اعمالشان زینت داده شده است.

یعنی همش داره تاکید میشه که در شرایط عادی زندگی و برای همون چیزهایی که دارید، وظیفه دارید که سپاسگزاری کنید. (و البته اشاره به کلمه اسرافکاران در اینجا هم به نظرم جای فکر داره).

مثلا به خاطر اعضای بدنم باید سپاسگزاری کنم:

وَهُوَ الَّذِی أَنْشَأَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَهَ قَلِیلًا مَا تَشْکُرُونَ ﴿مومنون/78﴾

و اوست خدایی که برای شما گوش و چشمها و قلبها آفرید. عده بسیار کمی از شما شکر او به جای می‌آورید.

برای اینکه میتونم راه برم، بنویسم، ببینم و بشنوم، باید سپاسگزار باشم…

برای اینکه میتونم حرف بزنم، باید سپاسگزار باشم…

موضوع اینه که ما فکر میکنیم داشتن یه سری چیزا که بدیهیه….

انگار که عادیه که دست و پا و اعضای بدن رو داشته باشم…

قُلْ هُوَ الَّذِی أَنْشَأَکُمْ وَجَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَهَ قَلِیلًا مَا تَشْکُرُونَ ﴿ملک/23﴾

بگو اوست آن کس که شما را پدید آورده و براى شما گوش و دیدگان و دلها آفریده است چه کم سپاسگزارید.

انگار که عادیه که شب که میخوابم، صبح بیدار شم برم سرکار:

وَمِنْ رَحْمَتِهِ جَعَلَ لَکُمُ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ لِتَسْکُنُوا فِیهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿قصص/73﴾

و از رحمتش برایتان شب و روز را قرار داد تا در این بیارامید و از فزون‏بخشى او بجویید. باشد که سپاس بدارید.

عادیه که خانواده داشته باشم…..

عادیه که خونه ای برای زندگی داشته باشم، جایی برای خوابیدن، این همه وسیله های زندگی، مرکبهایی برای جا به جا شدن، ….

أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَیْدِینَا أَنْعَامًا فَهُمْ لَهَا مَالِکُونَ ﴿71﴾ وَذَلَّلْنَاهَا لَهُمْ فَمِنْهَا رَکُوبُهُمْ وَمِنْهَا یَأْکُلُونَ ﴿72﴾ وَلَهُمْ فِیهَا مَنَافِعُ وَمَشَارِبُ أَفَلَا یَشْکُرُونَ ﴿یس/73﴾

آیا ندیده‏ اند که ما به قدرت خویش براى ایشان چهارپایانى آفریده‏ ایم تا آنان مالک آنها باشند (71) و آنها را براى ایشان رام گردانیدیم از برخی‏شان سوارى مى‏ گیرند و از بعضى مى ‏خورند (72) و از آنها سودها و نوشیدنیها دارند پس چرا شکرگزار نیستید (73)

نباید بزارم اینا برام عادی بشن… اینا رو دارم به خودم بگم… اینا از فضل خدا بر منه…. اینا عادی نیست…

توی این آیه ها، همش داره گفته میشه که از فضل (فزون بخشی) خدا بخواهید و برای همین چیزهایی که الان دارید، سپاسگزار باشید… بخواهید و سپاسگزار باشید… بخواهید و سپاسگزار باشید:

وَهُوَ الَّذِی سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْکُلُوا مِنْهُ لَحْمًا طَرِیًّا وَتَسْتَخْرِجُوا مِنْهُ حِلْیَهً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْکَ مَوَاخِرَ فِیهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿نحل/14﴾

و اوست که دریا را رام و مسخّر کرد تا از آن گوشت تازه بخورید، و زینتی را که می پوشید از آن بیرون آورید و در آن کشتی ها را می بینی که آب را می شکافند و برای اینکه از فضل واحسان خدا طلب کنید و باشد که سپاس بگزارید.

تمام این نعمتها و قوانین و سیستم ثابتی که در جهان هست، از فضل خداست… اصلا نباید بدیهی و عادی بشه برام… بلکه باید شکرگزارتر بشم:

وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ یُرْسِلَ الرِّیَاحَ مُبَشِّرَاتٍ وَلِیُذِیقَکُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ وَلِتَجْرِیَ الْفُلْکُ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ﴿روم/46﴾

و از نشانه‏ هاى او این است که بادهاى بشارت‏ آور را مى‏ فرستد تا بخشى از رحمتش را به شما بچشاند و تا کشتى به فرمانش روان گردد و تا از فضل او بجویید و باشد که سپاسگزارى کنید

اللَّهُ الَّذِی سَخَّرَ لَکُمُ الْبَحْرَ لِتَجْرِیَ الْفُلْکُ فِیهِ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ﴿جاثیه/12﴾

خدا کسى است که دریا را به سود شما رام گردانید تا کشتیها در آن به فرمانش روان شوند و تا از فزون بخشى او طلب نمایید و باشد که سپاس دارید

وَمَا یَسْتَوِی الْبَحْرَانِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَهَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَمِنْ کُلٍّ تَأْکُلُونَ لَحْمًا طَرِیًّا وَتَسْتَخْرِجُونَ حِلْیَهً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْکَ فِیهِ مَوَاخِرَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿فاطر/12﴾

و دو دریا یکسان نیستند این یک شیرین تشنگى‏زدا نوشیدنش گواراست و آن یک شور تلخ‏مزه است و از هر یک گوشتى تازه مى ‏خورید و زیورى که آن را بر خود مى ‏پوشید بیرون مى ‏آورید و کشتى را در آن موج‏شکاف مى ‏بینى تا از فضل او جستجو کنید و باشد که سپاس بگزارید

وَهُوَ الَّذِی سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْکُلُوا مِنْهُ لَحْمًا طَرِیًّا وَتَسْتَخْرِجُوا مِنْهُ حِلْیَهً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْکَ مَوَاخِرَ فِیهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿نحل/14﴾

و اوست کسى که دریا را مسخر گردانید تا از آن گوشت تازه بخورید و پیرایه‏ اى که آن را مى ‏پوشید از آن بیرون آورید و کشتیها را در آن شکافنده مى ‏بینى، و تا از فضل او بجویید و باشد که شما شکر گزارید

اینکه چیزی به نام بارون وجود داره و آب پاکیزه ایه که از آسمان جاری میشه و قابل شربه، نباید برام عادی بشه:

أَفَرَأَیْتُمُ الْمَاءَ الَّذِی تَشْرَبُونَ ﴿68﴾ أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ ﴿69﴾ لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْکُرُونَ ﴿واقعه/70﴾

آیا آبى را که مى ‏نوشید دیده‏ اید.

آیا شما آن را از ابر سپید فرود آورده‏ اید یا ما فرودآورنده‏ ایم

اگر بخواهیم آن را تلخ مى‏ گردانیم. پس چرا سپاس نمى دارید؟!

اینکه من به این مسیر هدایت شدم، از فضل خدا بر من بوده و باید به خاطرش شکرگزار باشم:

وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَهِ لَمَسَّکُمْ فِی مَا أَفَضْتُمْ فِیهِ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿نور/14﴾

و اگر در دنیا و آخرت بخشایش و رحمت الهى بر شما نبود، در آنچه به سمت آن میرفتید به شما عذابى سهمگین مى‏رسید.

خب حالا که اینا رو فهمیدم، باید چه کارهایی انجام بدم؟

یه سری از آیاتی که در این زمینه سرچ کردم رو اینجا نوشتم:

یکی از اون موارد، بیان کردن و ذکر کردن و نسبت دادن اینها به خداست که بهش توصیه شده.

یَسْأَلُونَکَ مَاذَا أُحِلَّ لَهُمْ قُلْ أُحِلَّ لَکُمُ الطَّیِّبَاتُ وَمَا عَلَّمْتُمْ مِنَ الْجَوَارِحِ مُکَلِّبِینَ تُعَلِّمُونَهُنَّ مِمَّا عَلَّمَکُمُ اللَّهُ فَکُلُوا مِمَّا أَمْسَکْنَ عَلَیْکُمْ وَاذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهِ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿مائده/4﴾

از تو می پرسند: چه چیزی بر آنان حلال شده؟ بگو: همه پاکیزه ها و شکاری که حیوانات شکاری که به آنها شکار کردن را تعلیم داده اید، در حالی که از احکام تذکیه ای که خدا به شما آموخته به آنها می آموزید، بر شما حلال شده است؛ بنابراین از آنچه آنان برای شما نگاه داشته اند بخورید، و نام خدا را بر آن بخوانید، و از خدا پروا کنید؛ زیرا خدا حسابرسی سریع است.

برداشت من اینه، یکی از جاهایی که خداوند توصیه کرده که سپاسگزار باشم، موقع خوردن از خوراکیهای حلالی هست که دریافت کردم. (مثل همون مثالی که استاد توی این فایل گفتن) یعنی ذکر کنم که اینو خودم بدست نیوردم. اینو رو ذکر کنم که این از جانب خداست.

حتی در جای دیگه ای توصیه شده که این مهر و محبتی که بین شما هست رو یک نعمت از جانب خدا بدونید و بابتش سپاسگزار باشید:

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَهٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ﴿آل عمران/103﴾

و همگی به ریسمان خدا چنگ زنید، و پراکنده و گروه گروه نشوید؛ و نعمت خدا را بر خود یاد کنید آن گاه که با یکدیگر دشمن بودید، پس میان دل های شما پیوند و الفت برقرار کرد، در نتیجه به رحمت و لطف او با هم برادر شدید، و بر لب گودالی از آتش بودید، پس شما را از آن نجات داد؛ خدا این گونه، نشانه های خود را برای شما روشن می سازد تا هدایت شوید.

یا اینکه زمانی که میرم دنبال کسب روزی (اینکه شغل و کار و بیزنسی دارم)، خدا رو یاد کنم تا رستگار بشم:

فَإِذَا قُضِیَتِ الصَّلَاهُ فَانْتَشِرُوا فِی الْأَرْضِ وَابْتَغُوا مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَاذْکُرُوا اللَّهَ کَثِیرًا لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿جمعه/10﴾

و چون نماز گزارده شد در زمین پراکنده گردید و فضل خدا را جویا شوید و خدا را بسیار یاد کنید باشد که شما رستگار گردید

اینکه جهان قانون داره و به قول استاد توی جلسه دوم قدم 5، خودِ اینکه تر و خشک باهم نمیسوزن، جای سپاسگزاری داره:

إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ حَاصِبًا إِلَّا آلَ لُوطٍ نَجَّیْنَاهُمْ بِسَحَرٍ ﴿34﴾ نِعْمَهً مِنْ عِنْدِنَا کَذَلِکَ نَجْزِی مَنْ شَکَرَ ﴿قمر/35﴾

ما بر آنان سنگبارانى فروفرستادیم. فقط خانواده لوط بودند که سحرگاهشان رهانیدیم.

رحمتى از جانب ما بود هر که سپاس دارد بدین‏سان پاداش مى‏ دهیم.

خیلی آیه های زیاد دیگه ای درباره سپاسگزاری بود که باید خوند و در اونها تامل کرد، که من فعلا اینها رو بررسی کردم.

درپایان،

این 3 تا آیه مربوط به 3 سوره مختلف هستن، ولی حس میکنم خوندن این 3 آیه پشت سر هم، ممکنه توی ذهن خیلی از ما چراغهایی رو روشن کنه و برامون راهگشا باشه:

مَا یَفْعَلُ اللَّهُ بِعَذَابِکُمْ إِنْ شَکَرْتُمْ وَآمَنْتُمْ وَکَانَ اللَّهُ شَاکِرًا عَلِیمًا ﴿نساء/147﴾

اگر شکر کنید و ایمان ورزید خداوند را با عذاب شما چه کار؟ و خداوند قدردان داناست‏.

إِنْ تَکْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنْکُمْ وَلَا یَرْضَى لِعِبَادِهِ الْکُفْرَ وَإِنْ تَشْکُرُوا یَرْضَهُ لَکُمْ وَلَا تَزِرُ وَازِرَهٌ وِزْرَ أُخْرَى ثُمَّ إِلَى رَبِّکُمْ مَرْجِعُکُمْ فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿زمر/7﴾

اگر کفر ورزید خدا از شما سخت بى ‏نیاز است و براى بندگانش کفران را خوش نمى دارد و اگر سپاس دارید آن را براى شما مى ‏پسندد و هیچ بردارنده‏ اى بار [گناه] دیگرى را برنمى دارد. آنگاه بازگشت‏ شما به سوى پروردگارتان است و شما را به آنچه میکردید خبر خواهد داد که او به راز دلها داناست.

و هممون دیگه این آیه بشارت دهنده رو حفظیم که:

وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَلَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ ﴿ابراهیم/7﴾

و آنگاه که پروردگارتان اعلام کرد که اگر واقعا سپاسگزارى کنید شما را افزون خواهم کرد و اگر ناسپاسى نمایید، قطعا عذاب من سخت‏ خواهد بود.

ان شا الله که همه ما از شکرگزاران باشیم و هر روز بنده بهتری برای این خدای مهربان و بخشنده باشیم.

خدایا شکرت که توفیق نوشتن این کامنت رو بهم عطا کردی.

خدایا شکرت برای هدایتم به مسیر این آگاهی ها

خدایا شکرت که چنین سایتی وجود داره که باعث میشه برم قرآن بخونم و در آیاتت تفکر کنم.

خدایا شکرت که اینجا میتونم از کامنتها و دریافتها و آگاهی های بنده های صالحت استفاده کنم.

استاد جان، خانم شایسته عزیز ازتون سپاسگزارم.

سلام به آقا حمید حیدری عزیز

سپاسگزارم از پاسخی که برام نوشتین و خوشحالم که دیدگاهم براتون مفید بوده

پاسخ شما هم، همزمانی و پیغامی زیبا برای من داشت…

دیشب قبل از خواب، توی تمرین ستاره قطبیم، برای خدا درمورد یکی دو تصمیم و تغییر، که اخیرا اقدام کرده ام نوشتم، که بخشی از اون متن رو اینجا کپی میکنم:

… نمیدونم از اینجا به بعد چی میشه… من میخوام و سعی میکنم که بنده شایسته ای باشم. سپاسگزار باشم و تسلیم امر تو باشم. تو این کار را بر من آسان بگردان و عزت و احساس خوب من رو برام حفظ کن که همه عزت از آن توست…

صبح حدود ساعت 5 و خورده ای بود که بیدار شدم و همش یه بخشی از یه آیه ای توی گوشم تکرار میشد… صِبْغَهَ اللَّهِ….

چون بقیه قسمت عربیش رو حفظ نیستم، شروع کردم ترجمه فارسیش رو برای خودم تکرار کردم:

رنگ خداست و چه رنگی بهتر از رنگ خدا؟….

دیگه خواب نرفتم و پا شدم و شروع کردم به صحبت کردن با خدا…

ولی همش این میومد توی ذهنم که چرا این کلمه توی ذهنم تکرار میشد… بعد یادم اومد که چند روز پیش این آیه رو در پاسخ به کامنت یکی از دوستان، توی سایت نوشته بودم…

بعد با خودم گفتم حتما اون دوست، پاسخی برای این کامنتم نوشته و اومدم سایت رو چک کردم دیدم نه خبری از نقطه آبیی نیست.

گفتم خب خیره…. میرم بیرون پیاده روی، شاید وقتی برگشتم نقطه آبیش برسه…

خلاصه نزدیکای خونه بودم که دیدم یه نقطه آبی برام اومده…

البته در پاسخ به چیزی که من دیشب به خدا درخواست دادم… من ازش عزت خواستم و اون از کلام شما به من اینجوری پاسخ داد:

خدایا مرا این عزّت بس است که بنده تو باشم، و برایم این افتخار کافی است که تو پروردگار من باشی، تو آنچنانی که دوست دارم، مرا هم چنان کن که دوست داری

خدایا شکرت

یاد این آیه افتادم:

مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْعِزَّهَ فَلِلَّهِ الْعِزَّهُ جَمِیعًا….(فاطر/35)

هر کس عزت مى‏خواهد [بداند که‏] هر چه عزت است، نزد خداوند است،…

همینطور این جملات زیبا هم پاسخ خدا به فکرهای این چند روز من بود:

فقط توحیدی باش و توحیدی عمل کن، تنها محبوبت تو قلبت من هستم، هرلحظه یادم کن،‌ وتلاش کن که قدرت رو همواره به ربت بدی، و روی نیازت همواره بخودم باشه و انسانها وشرایط رو وسیله ای ببین از دستان من، سپاسگزارشون باش ولی اعتبارش رو به تنها فرمانروای هستی بده.

ازتون سپاسگزارم که برام نوشتین

براتون عزت، سربلندی و شادی آرزو میکنم.