سریال تمرکز بر نکات مثبت | قسمت 13

این کامنت رو بعد از اینکه نوشتم فکر کردم بهتره بذارم برای فایل قدرت تحسین به جای حسادت.

صفحه ش رو که باز کردم. سیستمم قاطی کرد. و فکر میکردم دارم روی اون صفحه کامنت رو منتشر میکنم. که دیدم نه تو سریال تمرکز بر نکات مثبت هستم.

به دلم افتاد بذارم اینجا هم بمونه :)

سلام سلام

راجع به موضوع تحسین

همونطور که من توی خودم این رو پیدا کردم که نسبت به آدمای موفق و ثروتمند زمانی حس تحسین دارم که حتمن ببینم یه کار خیری کرده باشن یا ببینم که حتمن در جایی گفته باشن که من کوچیک همه هستم و فلان. وگرنه تا مثلا این کارایی که به نظر من کارهاییه که یه آدم متواضع میکنه رو نکنن حس خوبی بهشون ندارم.

به همون نسبت این اجازه رو به خودم هم نمیدم که وقتی میخوام در یه جایی راجع به موضوعی صحبت کنم خود زنی نکنم. یعنی انگار میگم من زمانی اجازه دارم از خودم تعریف کنم که قبلش حتمن بگم که من هیچی نیستما…

خب آدما دوست ندارن به حرفای یه هیچی گوش بدن. اگه هیچی نیستی سکوت کن.

نمیدونم تونستم منظورمو برسونم یا نه.

داشتم یه فایلی ضبط میکردم حدود یک دقیقه اول فایل مشغول صحبت راجع به این شدم که قضاوت های احتمالی بقیه رو خنثی کنم. مثلا اینکه اینایی که دارم میگم رو خودم مدعی صد در صد انجامش نیستما… فقط به عنوان فکر میخوام بیانش کنم و بعد شروع کردم به گفتن

خیلی هم نمیخوام سخت بگیرما…. این نکته تا امروز برام باز نشده بود و حس میکنم جزئی از تکاملمه و خوشحالم که تشخیصش دادم به حول قوه الهی.

و حتم دارم به مرور بهتر هم میشم.

این نوع نگاهی که باعث این توضیح یک دقیقه ای شده طبعا وقتی به دیگران نگاه میکنم هم تو حرفای اونها دنبال این یک دقیقه میگرده و اگه پیداش نکنه طرف رو زیر سوال میبره…

در صورتی که درست نیست… اون یک دقیقه محصول یه باوریه که باید پیداش کنم و اون رو خنثی کنم.

نگران قضاوت دیگران بودن.

احساس عدم شایستگی.

باید اینها رو بی اهمیت کنم.

من تواناییش رو دارم که تحلیل کنم و واکاوی کنم و صحبت کنم. اینو از وقتی با دوستام صحبت کردم همه شون بهم گفتن. از یه جایی وقتی کسی کنارم نیست هم دوست دارم مخاطب داشته باشم برای حرفام. دوست دارم برای کسی بگم. حتا اگه هیشکی حاضر نباشه بشنوه.

برای شروع به نظرم خوبه. منی که اصلا روم نمیشد فایل صدای خودمو بذارم جایی که مثلا بنده هم نظری دارم الان دارم راجع به موضوعی بلند بلند فکر میکنم و حرف میزنم و یه نتیجه عالی میگیرم.

به نظرم می ارزه به این که یک دقیقه ها باشن تو حرفم که حداقل جلوی حرف زدن رو نگیره.

حالا تو مراحل بعدی اون بخش اتوماتیک کم رنگ تر میشه…

من رزومه درست کرده بودم واسه خودم چند سال پیش

دیروز رفتم بازش کنم ادیتش کنم بفرستم برای جای جدید

خیلی از چیزارو حس کردم نیازی نیست دیگه باشه تو رزومه

چه حس خوبی داشتم اون لحظه…

گفتم نگاه کن. چرا همچین چیزی برام مهم بوده و نوشتم. که چی؟ که طرف بگه این فلان آموزش رو هم دیده؟

دیگه مهم نیست و فقط کارایی که کردم رو میذارم.

نگاهم عوض شده. ساده تر شده برام قضیه…

ضمن اینکه چون فرصت نداشتم بیوگرافیم رو همینجوری متنی فرستادم و سختش نکردم

اما سر زدن به رزومه بهم کمک کرد.

این رو دوست داشتم کوتاه اینجا بنویسم. شاید به کار کسی بیاد. و همچنین با تبادل نظر موضوع برای خودم هم روشن بشه.

ممنونم استاد جان و خانم شایسته عزیز برای این فضای عالی برای گفتگو

یهو یاد این گفته از الهی قمشه ای افتادم که میگفت حسادت برای اینه که تو فکر میکنی کمی! تو ببین که زیادی! ببین این گوهر وجود خداوند رو درون خودت. حالا وقتی میبینی که چقدر گرانبها و زیاد هستی دیگه حسادت نمیکنی…