پس کِی به خواسته ام می رسم؟!

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

سلااام :)

احساس خوب مساوی با اتفاقات خوب

بزرگترین و مهمترین قانون این هستی که همه چی بازتابی از همین احساس است

یادمه اون اوایل که می خواستم ورودی هام رو کنترل کنم، که چی بشه ؟ که توجه ام روی خوبی ها و قشنگیا بره که بعدش احساسم خوب بشه که بعدش دیگه چاره ای برای دنیا و جهان باقی نمونه جز تبلور خوبی های بیشتر در زندگی م.

برای همین یه دفتر برداشتم (با نوشتن خیلی کیف می کنم و حالم زودتر خوب می شه ، ذهنم خیلی زود از مسائل بی خود خالی می شه ) شروع کردم ..: هر روز صبح سپاس خدایم را می گفتم و می گویم ، می نوشتم و می نویسم و هرروز بیشتر و بیشتر میشه چی ؟ همون نعمت هایی که نمی دیدمشون! …تا حالا یه سر رسید تموم کردم، یه دفتر هم تویه شرکت گذاشتم وقتی می رم اونجا بعضی موقع ها که فرصتی می شه شروع می کنم به نوشتن …

می دونید چیه .. همیشه پیش فرض ها و افکار غالبمون که باورهامون رو می سازندیه عینک برامون درست می کنند و ما هم از دریچه ی اون عینک خیلی اوقات حق به جانب دنیا رو تماشا و زندگی می کنیم . اما باید این عینک رو گردگیری کنیم تند و تند وگرنه غبار می شینه روش …

تمرکزم رو گذاشتم روی هدف زندگیم چیزی که لحظه هام رو سرشار می کنه ا ز حس ناب خدا ، هدفی که براش ساخته شدم، یعنی عشق و شوری که از طراحی و معماری بهم دست میده ، انگیزه ای که باعث می شه نبضم تندتر بزنه شادتر باشم، من لحظه های این مسیر رو با هیجان سر می کشم … بنابراین اصلا فرصت گزافه گویی های ذهنم کم و کم تر می شه ، دیگه برای تماشای تلویزیون ،بی خودی بازی کردن یا الکی خوابیدن و غیره .. ندارم .

حالا وقتی این مسیر رو می رم اون موقع ها که حرفایی تو گوشم شروع می کنه که منو نا امید کنه که اونم یکی از راه های کنترلش پیدا کردن الگوهای خوبه که جایگزین اون قبلی ها بشه . اون موقع هایی هم که الگویی پیدا نمی کنم، خب چه بهتر خودم می شم یه الگو، خداروشکر ما هر کدوممون مثل اثر انگشتای دستمون می تونیم منحصر به فرد باشیم، یعنی هستیم . اینجور موقع ها حرف یکی از استادم خیلی به دلم می شینه که البته آقای عباسمنش هم دقیقا به این موضوع خیلی تاکید داردند .

اون استادم می گه : “رفیق من نمی دونم چه جووری ! اما می دونم که می رسی . درست مثل جاده ی مه گرفته که با هر قدم مسیر برات روشن میشه ” ، شاید اولش ندونی که چه جورررررررررررررری من برسم به فلان خواستم ! اما چندتا نکته داره اولا که باید اولین قدم رو برداری همون قدمی که داره تو وجودت فریاد می کشه که انجامش بدی .. همون که اگه یه سری تفکرات سد کننده داشته باشیم و ایمان مون به تنها خدای یکتا کمرنگ باشه ، انجامش نخواهیم داد و پشت صدها جاده ی مه گرفته باقی می مونیم … ایمان می خواد رفیق ، ایمان می خواد حرکت توی این راه ، هر قدمت شادی می خواد احساس خوب می خواد ، تا قدم بعدی بهت الهام بشه ، رفیق خوشبختی تو همین جاده است کجا دنبالش می گردی؟ به قول عباسمنش مگه ما رسیدن به خواسته هامون رو برای چی می خوایم ؟ واقعا برای چیه ؟ اگه احساس خوب رو تویه حرکتمون تجربه نکنیم و فراوانی نعمت های خدامون رو به آغوش نکشیم و یا تمام آنچه به ما روزی داده تا بتونیم بهترین ها رو برای خودمون بسازیم و شادی رو انتخاب کنیم . پس کجا قراره اینا پیدا بشه ؟ انتهای مسیر؟؟؟؟

“انتخاب ” من می تونم انتخاب کنم ” ان مع العسر یسرا ” همانا ” با ” هر سختی آسانی ست . اینطوری نیست که لحظه هام رو انتظار بکشم هی غصه بخورم … هی غر بزنم هی الکی بگم حاااال من چقد خوبه (هرچند که دانشمندا کشف کردن که همین هم چقد خوبه )و بعد یه هو یه خوشبختی تپل از اون پشت بیاد بیرون !

دوما که “چه جوری” رو دیگه گذاشتم کنار و به جاش می گم : اینم یه جوری بهترین جورشه که منم همون جورم پس اون جور رو خدا خودش جور می کنه دیگه باید شجاع بشم و بزنم به دل جاده …

خب این از این دو تا نکته .

واما، یه وقتایی هست این وسط که می خواد حالمون بد بشه که یه اتفاق می افته . .. که دقیقا باورهای ما خودش رو در رفتار ما عیان می کنه اینجور موقع ها من همیشه در اولین فرصت شروع می کنم به حلاجی اون موضوع که من به چی فکر کردم ؟ یا چی تو ذهنم می گذره ؟ و دقیقا ریشه ی یه باوری رو پیدا میکنم !! و جالب اینجاست که وقتی به اون باور فکر می کنم می ببینم که برمی گرده به اینکه من چقد روی بعضی موضوعات فکرم ازخدای خودم منحرف می شه یا خدا رو توش کم رنگ می بینم . یعنی دقیقا ریشه اش می خوره به ضعف در ایمانم به خدای یکتا.

وقتی قانون آفرینش رو خریدم ، قسمت قدرت کلام و قدرت سوال . تازه فهمیدم که به به ، وقتی می خوام تمرکز کنم به خوبی ها کلامی که در روز با خودم گفتگو می کنم از چه جنسیه ؟ با مسائل که رو به رو می شم، چه سوالایی از خودم می کنم ؟ تازه بهتر فهمیدم که با پرسیدن سوالای قدرتمند توجه میرورد به سمتی دیگر و جواب های قدرتمند می آید( دقیقا مثل همون چه جوریه که گفتم )

تازه فهمیدم که باید حواسم باشه که چه شخصیتی برای خودم ساختم و خودم رو چه جوری می بینم ؟ حواسم باشه که با خدای خودم، توان انجام هر کاری رو دارم کافیه ازش بپرسم و برم جلو… و مسیر مه گرفته رو کننار بزنم .

بنابراین یکی دیگه از کارایی که می کنم سوالای خوب می پرسم . مثل اینکه ؛ چه طور می تونم خیلی زیبا درباره ی موضوعی که می خوام صحبت کنم ؟ چه طور می تونم از مامانم برای غذاهای خوشمزه اش تشکر متفاوتی بکنم ؟ و ..

خلاصه که حواسم هست با کسی وارد بحث نشم چون اصلا لازم نیست که خودم رو به دیگران اثبات کنم ( من باید مسیرم رو برم ، چون اون آدم ممکنه عینکش خیلی غبار آلود باشه ، وقتی راهم رو برم خود به خود آدمایی ک باید می فهمن که عه می شه شیشه ی عینکمون رو پاک کنیم! میشه رنگی هم دید). آدمایی که شاید تفکرات جالبی نندارند به نکات مثبتشون توجه می کنم اگه نشد سعی می کنم بهشون فکر نکنم… واقعا در بعضی مواقع سخت می شه … اما همین که حواسمون رو از اون موضوعات برداریم اننگار که یه صدایی دوباره به گوش می رسه و شنیده می شه همون ندای درونمون اون دوباره فعال می شه ….

خلاصه که می نویسم و خدام رو شاکرم ، چی تو دنیا قشنگ تر از احساس قدردانی و سپاس (که این احساس وقتی میاد که من یادآوری می کنم فراوانی نعمت ها رو برای خودم ، وقتی که سرشار می شم از فراوانی ها ) و سعی می کنم حواسم به حواسم باشه … همین که توجه م رو به خوبی ها و نکات و ویژگی های مثبت در هر قضیه ای زیاد می کنم به محض اینکه احساسم بد می شه نا خودآگاه می فهمم که قضیه داره از کدوم ورودی آب می خوره ، از حرف فلانی یا از دیدن فلان صحنه و غیره …

راستی من با نقاشی کشیدن خودم رو وارد دنیای دیگه ای می کنم که این هم سبب ساز احساسات خوب می شه و حتی احساسات بدم رو خنثی می کنه . فکر می کنم هرکسی با توجه به علایق ش می تونه خودش رو وارد دنیای دیگه ای بکنه .

و اما حرف آخرم

آقای عباس منش خوشحالم که با شما آشنا شدم. لذت می برم که کلی چیزای قشنگ یاد گرفتم و یاد می گیرم و می تونم با دوستانم به اشتراک بزارم. لذت می برم که خودم می تونم فکر کنم و انتخاب کنم و تصمیم بگیرم … من خدام رو شکر می کنم .

بهترینم شکر.

قلبتان پر از حس ناب خدا و نور باران