پس کِی به خواسته ام می رسم؟!

سلام به استاد موحد و خانواده معنویم که مصداق آیه “اولئک هدی من ربهم” هستند.

به شکرانه هدایت الهی و قرار گرفتن در صراط مستقیم، برخی از تجربیات خود را درباره کنترل ورودی های ذهن به شما به اشتراک می گذارم.

پیش از همه باید یادآور شوم میزان تلاش برای کنترل ورودی های ذهن به میزان تعهد و جدیت شما در این کار بستگی دارد.

?و اما ورودی های ذهن:

—رادیو، تلویزیون، ماهواره: من همه اینها را به کلی کنتر گذاشته ام. البته من امکان حذف این دستگاهها را از خانه ندارم، چون با پدر و مادرم زندگی می کنم و قرار نیست آنها را هم مجبور کنم تلویزیون نگاه نکنند. اما از آنها خواهش کرده ام هنگام تماشا صدای تلویزیون را بلند نکنند. من اکثر اوقات در اتاق خودم مشغول گوش دادن به فایل های استاد، خواندن نظرات سایت، و کار بر روی باورهایم هستم.

— شبکه های اجتماعی: من پیش از این نیز به عضویت در شبکه های اجتماعی علاقه ای نداشتم. بنابراین، این ورودی را خیلی راحت کنترل کرده ام. فقط در تلگرام عضو کانال سایت و دو گروه دیگر هستم که ماهیت آموزشی در زمینه های مورد علاقه ام دارند. از اینستاگرام هم فقط برای دیدن خانه های زیبا و خودروهای گرانقیمت، و تصاویر زیبا استفاده می کنم.

— نشریه ها، روزنامه ها و سایت های اینترنتی: فقط از مطالب سایت گروه تحقیقاتی عباس منش، و سایت ها و نشریاتی که مربوط به علائق و رشته کاری ام است، استفاده می کنم.

—دوستان: از آنجا که دوستانی که تاکنون داشته ام (و خودم به واسطه فرکانس های منفی جذب کرده بودم) باورهای به شدت محدودکننده ای داشتند، باید آنها را هم از زندگی ام حذف می کردم. این کار در مورد دوستان بسیار صمیمی برایم دشوار بود و اصلا نمی دانستم چطور باید این کار را انجام دهم. اما همانطور که استاد بارها گفته اند، وقتی شما در مدار مناسب قرار بگیرید، افرادی که با شما هم مدار نیستند، خود به خود از شما جدا می شوند. مایلم این روند طبیعی را در مورد دوست صمیمی چندین ساله ام بیان کنم. دوست صمیمی (سابق) من همکارم نیز هست. زمانی که با تعهد و آگاهانه شروع به کنترل ورودی های ذهنم کردم، واقعا نمی دانستم که چطور باید ناگهان با او قطع رابطه کنم. چون ما همیشه با هم بودیم. بگذریم، دوستم همچنان مانند همیشه حین کار نزد من می آمد و شروع به صحبت درباره ناخواسته ها، بیان باورهای محدودکننده، تعریف ماجراهای نگران کننده، و غیبت می کرد. و من در این فکر بودم که چطور از او فاصله بگیرم. اما لازم نبود من کاری کنم. او به بخش دیگری منتقل شد. ناگفته نماند شاید تغییر رفتار من هم در فاصله گرفتن او از من مؤثر بود. چرا که من در راستای آموزه های استاد، دیگر حرف های او را تایید نمی کردم و با او همراهی نمی کردم، یا فقط سکوت می کردم یا سعی می کردم بحث را عوض کنم که همین باعث شد او دیگر از همصحبتی با من لذت نبرد.

— اما وقتی در جمعی (دوستان، همکاران، خانواده و …) قرار می گیرم، چه می کنم؟

1- اگر امکان ترک جمع باشد، حتما این کار را می کنم.

2- اما اگر شرایط به گونه ای باشد که مجبور باشم در آنجا بمانم، اولا، به هیچ وجه وارد بحث هایی ( که معمولا درباره خراب بودن اوضاع و هزاران هزار باور محدودکننده است) نمی شوم و تلاش نمی کنم آنها را متقاعد کنم که اشتباه می کنند. چون یکی دو بار که با وجود تاکیدهای استاد، ناخواسته وارد بحث شدم، به شدت پشیمان شدم. دیگر اینکه سعی می کنم بحث را عوض کنم.

در جمع خانواده که معمولا هندزفری در گوشم است و مشکلی ندارم. چون صدایشان را نمی شنوم حتی اگر در جمعشان باشم (:

در جمع همکاران هم، معمولا به بهانه ای آنجا را چند دقیقه ای ترک می کنم تا حرفهایشان تمام شود.

— کار دیگری که می کنم تا حد امکان در مهمانی ها شرکت نمی کنم و دیگر اهمیت نمی دهم دیگران ناراحت می شوند یا خیر. چون من این همه سال به آن شیوه زندگی کردم و نتیجه ای عایدم نشد. پس به قیمت خوشبختی، شادی، آرامش، و دستیابی به رؤیاهایم دور هر چه مهمانی است خط کشیده ام. در ضمن، دیگر به سینما نمی روم و فقط فیلم هایی را می بینم که در تقویت باورهای قدتمندکننده و ایجاد انگیزه به من کمک می کنند.

?اما اینکه چطور در زمان بروز اتفاقات به ظاهر ناخوشایند، در خود احساس خوب ایجاد می کنم:

من عمیقا این باور را در خود ایجاد کرده ام که هر اتفاقی که به ظاهر برایم ناخوشایند است، کاملا به نفع من است و به قدری روی این باور کار کرده ام، آن را با خود تکرار کرده ام، و مصادیق آن را در اتفاقات روزانه دیده و تایید کرده ام که دیگر تردیدی ندارم همیشه همه چیز به نفع من تمام می شود. نمونه های زیادی هست. تازه ترین مورد آن را که مربوط به دیروز است، ذکر می کنم: در محل کار من، هیچ کسی جای ثابت ندارد و هر کسی که زودتر برسد هر جایی که بخواهد می نشیند.من همیشه از نشستن پای یک دستگاه اجتناب می کردم؛ دستگاهی که کیبوردش متفاوت بود (پیشتر یک بار استفاده کرده بودم و به سختی با آن می توانستم تایپ کنم)، و در کنار فردی (استثنائا با جای ثابت بود) که مدام مزاحم کارم می شود و سؤال می پرسد. دیروز که وارد تحریریه شدم دیدم هیچ جایی برای نشستن نیست جز پای همان دستگاه. اولین چیزی که به ذهنم رسید همین باور بود که همه چیز، هر چند ناخوشایند به نفع من است. نشستم و کار را شروع کردم. تعجب کردم خیلی راحت و حتی سریع تر از قبل تایپ می کردم و با اینکه چندین بار برای استراحت ده دقیقه ای بین مار یه بیرون از اتاق رفتم، بازده کارم نسبت به روزهایی که از جایم تکان نمی خوردم بیشتر بود. جالب اینکه آن همکارم اصلا با من حرف نزد. می دانید چرا؟ چون از روز قبلش، نامزدش که در بخش دیگری کار می کرد، به بخش ما منتقل شده بود و سرش گرم او شده بود (:

یک مورد دیگر مربوط به سال گذشته، حوالی همین ماه بود که به تازگی با سایت استاد آشنا شده بودم. از آنجایی که تازه اول راه بودم و هنوز چندان با قوانین آشنا نبودم، از جمله اینکه باید از بحث کردن و ناخواسته ها اعراض کنم، با رئیسم بر سر موضوعی مشاجره کردم، طوری که او بسیار عصبانی شد. چند روزی گذشت و از همکارانم شنیدم که آقای رئیس می خواهد مرا اخراج کند. حتی بعضی از همکاران به من پیشنهاد کردند که وساطت کنند و من هم از او عذرخواهی کنم (من بی احترامی نکرده بودم، فقط حرف حق را زده بودم). هنان روزها بود که فایل فقط روی خدا حساب کنیم را گوش می دادم. این فایل آرامشی عجیب در من ایجاد کرد و اصلا نگران اخراج شدن نبودم. با خودم می گفتم روزی من دست خداست و حتی اگر اخراج شوم، حتما شغل بهتری پیدا می کنم. چند روزی گذشت، یک روز که وارد محل کارم شدم و دستگاهم را روشن کردم. دیدم آقای رئیس پیامی برایم فرستاده است. از من پرسیده بود که اگر نیاز به سرویس شخصی دارم (برای یک ساعت حضور زودتر در اداره که همه همکاران از آن استفاده نمی کنند) مکاتبات را انجام دهد. این در حالی بود که من با تصور اینکه قبول نمی کنند، اصلا درخواست نداده بودم. بعد از مدتی هم حقوقم را افزایش داد (:

کارهای زیادی هست که با آن می توانم احساسم را خوب نگه دارم:

-هر وقت احساس بدی دارم، فایل های استاد را که مربوط به خداست، مثلا فقط روی خدا حساب کنیم یا جلسه 9 و 10 دوره راهنمای عملی دستیابی به رؤیاها را گوش می کنم و واقعا به آرامش می رسم.

-سخنرانی های انگیزشی در خوب کردن حال من خیلی مؤثر است.

-تماشای تصاویر زیبای طبیعت و مکانهای دیدنی جهان در یوتیوب حالم را بسیار خوب می کند.

-وقتی با خدا حرف می زنم، به ویژه وقتی برایش نامه می نویسم اوج لذت و آرامش را تجربه می کنم.

-تصویری ویدئویی از دوران نوزادی برادرزاده ام در گوشی ام دارم که هر وقت تماشا می کنم، واقعا حالم را خوب می کند.

-نزدیک خانه ما پارک بسیار زیبا و خلوتی است که به من آرامش می دهد.