پس کِی به خواسته ام می رسم؟!

با نام و یاد خداوند مهربان

با عرض سلام خدمت همه دوستان بزرگ و مثبت بین

سخن را با عنوان تجربه ای از کنترل ورودی ذهن آغاز می کنم.

پاییز امسال با جمعی از دوستانم به کوه دعوت شدیم (کوه: چه نام با مسمی و پر هیبتی)، همه چیز با یک بله آغاز شد. جریان هر سفر در زندگی در یک چرخه زیبا قرار می گیرد چرخه ای تشکیل شده از ثانیه ثانیه های آن برنامه، رسیدن به لحظه های ناب و توجه به تمام نکاتی که هر شخص همواره متوجه آنان هست و در یک عبارت زیبای استاد که فرمودند روغنکاری چرخدنده های زندگی.

سفر طبق برنامه ریزی از طرف دوست بزرگ و کوهنوردم اعلام شد و هر شخصی که قادر به آمدن بودن بلی گفت. آن روزها هوای شهر ما در شرایط خوبی قرار نداشت (گرد و خاک) و طبق برنامه کوهنوردی در شهر زیبا و پاک همدان بود. زمان در حال سپری شدن بود و نکات مورد نیاز برای این سفر توسط راهنمای گروه بصورت کامل بیان شد اما در نهایت هر کس با توجه به باورهای خودش آماده بخشی از سفر زندگی خود می شد. همه ما عکس های زیبای صعود قله توسط راهنمای توانمندمان رو دیده بودیم و زمانی جزء آرزوهای خیلی از ما بود. قبل سفر نگرانی هایی وجود داشت: شرایط جدید کوه که تماما در باد شدید پاییزی بود، خوابیدن در کیسه خواب، نوع تغذیه و… که تمامی این نکات و مواردی که توسط ما دیده نمیشد تماما توسط لیدر بررسی شده بود (دقت به زیبایی ها از لحظه های آغازی یه هدف و توجه به راه حل های بینهایتی که خداوند پیش روی ما می گذارد).

پرواز به سمت قله آغاز شد و وسایل نقلیه جلوی در آماده بودند و ما مشتاق لحظه لحظه های کوه بودیم به محض سوار شدن متوجه وجود گرد وغبار در هوا شدیم (همه ما از شهرهایی با هوای پر گرد و غبار و دود به شهر همدان سفر کردیم)! از لحظه آغازین لیدر عزیز صعود به قله را همانند رسیدن به هدف های بزرگ زندگی برایمان شبیه سازی می کرد. همانطور که در ابتدا عرض کردم وقتی تصمیمی گرفته شد و بلی به زبان آمد دیگر چیزی جلودار آن نمی باشد (دست عظیم کائنات). توی ماشین، با فاصله گرفتن از شهر و ارتفاع گرفتن از سطح زمین، فکر می کردم فرق ما با مردمی که اون پایین توی شهر بودن چیه؟؟؟؟

گروه ما جزء بسیار محدود از شهر همدان بود که به سمت ارتفاع حرکت می کرد (البته تعداد افراد در این حرکت و مفهوم اصلا مورد توجه نیست مهم نفس عمله) و به وسیله ماشین بطور کامل از خاک عبور کردیم و وارد هوای بسیار سرد و مطبوع شدیم که تا اینجا هیچ نوع فالیت و تلاش فیزیکی از سوی ما صورت نگرفته بود! بعد از پیاده شدن از وسائل نقلیه وارد هدف و جریان اصلی شدیم. صعود، دیدن، رها شدن، دمنوش زنجفیل، آشنایی با استاد بزرگ کوهنوردی، برگ¬های پاییزی، دیدن اولین برف پاییزی، جذب تمامی خواص میوه بهشتی (انار) در خون، قله، زیبایی و زیبایی (به قول استاد عباس منش این بخش سفر ما هیچ ربطی به روزهای قبل ما در بر روی زمین بودیم نداشت تماما تجربه های ناب بود).

رسیدن به این لحظه ها به هیچ عنوان برایم بزرگ و غیر قابل دسترس نبود چونکه تصویر آن را در ذهن خود داشتم و از لحظه آغاز سفر، توجه ام به دیدن زیبایی ها بود و لذت می بردم. با بیان جواب مثبت به برنامه سفر، من فقط وسایل خود را آماده کردم و به راه حل رسیدن به نوک قله فکر نمی کردم زیرا می دانستم یک راهنمای خوب دارم و همسفرانی فوق العاده. برای رهایی از آن هوای ناپاک ما حتی تلاش فیزیکی هم انجام ندادیم بلکه با وسیله نقلیه آنرا پیش رو گذاشتیم و آغاز کوهنوردی ما از بالای خاک شروع میشد. ما برای ثبت لحظه هایی قدم بر می داشتیم که پر از طراوت و زیبایی بود و با دیدن و نفس کشیدن و خوردن در اون شرایط چردنده های این سفر کوتاه رو روغنکاری می کردیم.

همه ما در مراحلی از زندگی خود چنین تجربه هایی داشته ایم اما شاید به¬دلیل توجه ناکافی نتوانسته ایم در تمامی ابعاد زندگی بکار ببندیم و من به اندازه یه قطره از این دریای بیکران چشیدم و با دوستان عزیزم در میان گذاشتم.

به امید گذشت تمامی لحظه¬های زندگی که تک تک ذرات وجودیمان سرشار از نور حقیقت گردد.