پس کِی به خواسته ام می رسم؟!

بینهایت درود و بینهایت عشق تقدیم به استاد عزیزم

پاسخ من با ذکر مقدمه ای کوتاه :

از زمانیکه عضو سایت شدم ، با شور و اشتیاق وصف ناپذیری فایل های استاد را گوش میکردم ، بیشتر وقت ها صدا را تا آخر زیاد میکردم که از هر جای خانه بتوانم فایل ها را گوش کنم ، اما حقیقت این است که ما نمی توانیم در تمام لحظات زندگی صدای استاد را داشته باشیم و من باید راهی پیدا میکردم که زمانی که نمیتوانم صدای استاد را داشته باشم ، همچنان حالم خوب باشد چون قانون را میدانستم ، احساس خوب و حال خوب مساوی با اتفاقات خوب

اما چگونه میتوانستم به احوال خود مسلط باشم ؟ چگونه میتوانستم خودم را مدیریت کنم ؟ من که یک عالمه ورودی نامناسب و یک عالمه خشم نهفته داشتم ، من که یک عمر ترسیدم چطور میتوانستم منتظر اتفاقات خوب باشم ؟ و حالا …. واقعا سخت بود به گفته های استاد عمل کنم

اما…..

یک روز به خودم تعهد دادم که دست از بهانه جویی و آوردن هزاران دلیل برای «نتوانستم»و«نشدن»بردارم و با باور اینکه «میشود»دنبال راه «شدنش»بگردم

میدانید…..

وقتی بخواهید جهان هدایتت میکند ، دستت را میگیرد ، از جایی رهایت میکند و به جای دیگری وصلت میکند و من خواستم …..

یک روز صبح زود ، به سختی و برای آماده کردن فرزدانم برای مدرسه از خواب بیدار شدم ، خسته و خواب آلود بودم ، یک عالمه فکر منفی و خاطرات تلخ کودکی تا به امروز ، به ذهنم آمدند ، با خودم گفتم این حالت ، طبیعیست و من هرروز همین طورم ، کم کم تا ظهر خوب میشوم ، اما یک لحظه بعد یاد تعهد دیروزم افتادم ، من قول داده بودم مدیر لایقی برای ذهن درمانده ام باشم ، حال من باید همیشه خوب باشد و ناخودآگاه با صدای بلند خندیدم و گفتم خدایا شکرت ، بخاطر امروز سپاسگزارم ، بخاطر اینکه روز دیگری و سعادت دیگری نصیبم کردی که کیف فرزندانم را پر از تغذیه های خوشمزه کنم سپاسگزارم و با صدای بلند از خدا تشکر کردم و بی دلیل می خندیدم ، دوست داشتم صدای خنده های خودم را بشنوم ، آن خنده ها تو دهانی خوبی برای ورودی های منفی بودند ، واقعا برایم مهم نبود که کسی صدای خنده ها یا شکرگزاری هایم را بشنود یا نشنود ، میدانید … ما به ناله های بلند و شکرگزاری های یواشکی عادت کرده ایم ، ما به غر زدن و آهسته خوش بودن عادت کرده ایم شاید از چشم شور جهان می ترسیم که خوشی را فریاد نمی زنیم ، چقدر جهان را اشتباه شناختیم ، جهانی که با خنده های ما میخندد ….و من این عادت ها را شکستم و تصمیم گرفتم بخاطر کمترین و کوچکترین خوشی هایم بخندم و بیشتر از حد مجاز ، حدی که باورهایم برای خوشی هایم تعیین کرده بودند ، پایکوبی کنم و موقع ناراحتی جوینده خوبی باشم برای ذرات نشاط آور زندگی ، یاد گرفتم از شادیهای کوچک بزرگنمایی کنم و به افکار منفی و مشکلات بی محلی کنم …..

از آن روز هر وقت حالم بد میشود و ورودی های منفی برای ورود به ذهنم از یکدیگر سبقت میگیرند ، من از صدایم استفاده میکنم ، من از عضلات صورتم برای خندیدن استفاده میکنم ، به محض اینکه دهان باز میکنم و میگویم خدا یاااااااا شکرت و می خندم و از نزدیک ترین نعمتی که دم دستم هست برای شکرگزاری استفاده میکنم و با اعتماد به نفس و اقتدار می ایستم و با منبعی که به آن متصلم حرف میزنم ، ورودی های منفی را میبینم که با چنان شتابی از من دور میشوند که همدیگر را زیر پاهایشان له میکنند و به نظر من بهترین کار برای کنترل ورودی های ذهن و تمرکز بر نقاط مثبت این است که هرگونه ضعف و «نمیتوانمی » را از خود دور کنیم و با قدرت ، شروع به صحبت کردن در مورد داشته ها بکنیم ، خدا را مخاطب قرار دهیم و به شکرانه تمام آنچه که داریم و حتی آنچه که نداریم اورا ستایش کنیم ، گاهی نداشته ها انگیزه میشوند ….. بخدا بعد از چند دقیقه چنان حالمان دگرگون میشود که ذهن آماده باور کردن تمام ناباورها میگردد و چنان انرژی بدست می آوریم که میتوانیم خالق تمام لحظه های خود بشویم …..

«به امید افتادن بهترین اتفاق ها برای کسی که خنده هایم را و آشتی کردنم با جهان را مدیون او هستم ، استاد عباس منش عزیزم »

سلام ، البته من خانم افشین هستم ، نه منظورم از طلبکار بودن از جهان این هست که باید بجای طلب کردن صرف و توقع ، سپاسگزاری و تشکر را در اولویت قرار بدید ، اون وقت جهان خودش هرآنچه که بابتش قدرشناسی کردید را چندین برابر میکنه ، همون قدر به این حرف ایمان دارم که میدانم الان روز است و خورشید در آسمان است ، طوری زیر سقف آسمان بایستید و سپاسگزاری کنید که جهان از شکرگزاری شما لذت ببره یعنی با احساس قلبی و کاملا واقعی ، و نمیخواد همش منتظر برآورده شدن آرزو ها تون باشید شما احساس خوب و شادابی تون را حفظ کنید بعدش همه چیز خودبخود ردیف میشه