پس کِی به خواسته ام می رسم؟! - صفحه 84

سلااااااااااااااااااااااااااااااااااااام???????

خدایا شکرت که فقط از تو خواستم وفقط تو اجابت میکنی و داشتن تو بس برای همه چی

داستان اول

اینجوری که با خودم فکر کردم فکر کنم 1 سالی میشه ,که توسط دست خدا ,(استاد عباس منش )وارد این مسیر که شدم ,تمام دوست نداشتن بابام کاملا محو شده بود ,تمام نجواهایی که میگفت بابا بد,از بین رفته بود ,براش گل میخریدم ,بیشتر روز من پیشش بودم ,تازه میفهمیدم بابام چقدر فوق العاده است,چقدر فهمیدم افکار خودم بود که باعث شده بود ,بابا رو دوست نداشته باشم ,فهمیدم چقدر غذا خوردنش و دوست دارم و چقدر خوشمزه غذا میخورد ,اخرین خواستگار که همین 2 هفته پیش اومد ,بلند گفتم ,الان که بابای خودم هست,میخوام خودش باشه(چقدر خوشحالم که این و گفتم و سرمستم ) ,چقدر خوشحالم چقدر ارامم و خدا را هزاران مرتبه شکر میکنم .

ولی قبل از این یک سال همه چیز متفاوت بود ,حتی دریغ از یک نگاه محبت امیز من به بابا ولی در این یکسال به لطف الله همه چیز تغییر کرده بود و سپاسگزار خداوند هستم به خاطر هدایتم به این مسیر و به خاطر دستی چون استاد .

روز اخری که بابا رفت بیمارستان ,بالاخره گلچین اهنگ هایی که دوست داشت و براش گذاشتم با اینکه همیشه یادم می افتد ولی میگفتم بعدا,ولی اون روز همه کارهام و گذاشتم کنار و به احساسم گوش دادم و خدا رو هزار مرتبه شکر میکنم ,که الله هدایتم کرد,چون این یکی از مهمترین کارهای زندگی من برای بابا بود ,و بابا نشست از اول تا اخر همه اونگها باهاشون خوند,و من خیلی خوشحالم که روز اخری که خانه بود این کار و به لطف الله انجام دادم

الان 13 روز که بابا برگشته به زندگی اصلیش ,و در ارامش و سلامتی کامل

بچه ها نمیدونم از کجا ی احساسم شروع کنم,اول بگم وقتی خبر برگشت بابا به جایگاه اصلیش رو شنیدم سجده شکر به جا اوردم چون تمام وجودم احساس میکرد که بابا ازاد و راحت و در ارامش,,وقتی رفتیم بیمارستان همه گریه , میکردم ,رفتم تو حیاط بیمارستان چمران ,حدود نیم ساعت پیاده روی کردم ,در حالی که بقیه خواهر و برادرهام ,توی سالن,توان ,وایسادن روی پاشون هم نداشتن ,چه برسه به پیاده روی ,اون پیاده روی و صحبتم با خدا ,از لحظات ناب زندگیم بود ,عروسمون اومد گفت نازی کجایی تو,من هم خندیدم و گفتم خوبم ,و با تعجب در حالی که تمام صورتش پر از اشک بود من و نگاه میکرد. و اون ارامشم به لطف الله بود و اینکه فقط روی خودش حساب کردم

,استاد فایل بی انتها هستیم و قبلا خیلی گوش داده بودم و تو وجودم رفته بود که همه ما الان تو مهمونی هستیم و فقط باید لذت ببریم و همه بعد از مرگ به زندگی اصلی برمیگردیم ,بعد از 1 روز برگشت بابا به جایگاه اصلیش ,با خودم فکر میکردم ,تغییر باورها ت و باید موقعی که در موقعیت خاص قرار میگیری بینی ,باید عکس العمل هام و بررسی میکردم ,تا ببینم چقدر درونم تغییر کرده,وقتی دارم عکس العمل هام و بعد از برگشت بابا به جایگاه اصلیش بررسی کردم ,خندم میگیره و سرمست و شکرگزار خداوند هستم بابت تمام اگاهیهایی که به من داده و باعث ارامشم در این زمان شده ,بچه ها اصلا درون درونم,احساس فقدان و اندوه از دست دادن بابا نیست,یا اینکه احساس کنم واو یه پشتیبانی و از دست دادم ,شاید باورش سخت باشه ,ولی احساس میکنم ,خیلی بیشتر از قبل به بابام نزدیک شدم ,خیلی نمیتونم , براتون واقعا وصف کنم .و خدا رو هزار مرتبه شکر میکنم

بچه ها وقتی تمام اطرافت همه فاز غم و اندو ه و منفی هستن از حرف هایی که میزنن که ازدواج نکردی و بابات ندید و از این حرف های پوچ ……………و تااااااااااااااااااا گریه مامانم که تا الان فقط از ش قدرت و صبر دیده بودم ,فقط بیدار بودن حس درونت که خداوند و هماهنگی با درونم و صحبت با خدا میتونه من یا هرکسی و از این موقعیت عبور بده ,و خدا رو شکر میکنم که این همه تعهدم برای تغییر باورهام و تلاش شبانه روزم ,در چنین موقعیتی عملکردی عالی و بینظیر به لطف الله داشتم,

مراسم هفت بابام ,همه داشتن گریه و ناله میکردن ,من وایساده بودم فقط نگاه میکردم و باورتون نمیشه که چقدر درونم احساس شادی و خوشحالی داشتم ,و خودم خندم میگرفت ,و از اینکه توی اون موقعیت و مکان با اون جو و فضا ,یک چنین احساسی در درونم بود ,که به لطف الله و قرار گرفتنم در این مسیر توحیدی ,چون بشدت روی باور توحیدیم سعی میکردم و میکنم که کار کنم و خوشحال و مشعوف بودم که تلاشم جواب داده و تازه من اول راه هستم در این اقیانوس بیکران ,تغییرات باورها ,و حتی هنوز من پام به لب ساحل هم نرسیدم و در مسیر خشکی به سمت اقیانوسم هنوز .

بچه ها با اینکه تمام ,خواهر و برادرهام ازدواج کردن ,البته به غیر از خواهر کوچیکم و حتی مادرم که از نظر همه یک زن قدرتمند و صبور و فو ق العاده است , فوق العاده بی تابی میکردن ,و این ارامشم و خوشحالیم و با سجده شکر از خداوند سپاسگزاری میکنم ,و باورتون نمیشه ,خوب تا هفتم خانه ما خیلی رفت و امد بود,وبعضی از شب ها که میشیتیم ,دور هم با بقیه ,من حتی دنبال سوژه بودم برای خندیدن , وهمه از ته دل میخندیدن ,و یکدفعه یکی اون وسط ها میگفت ,نخندین بده ,من هم میگفتم ,اگر بابای من ,اتفاقا همه باید خوش حال باشیم چون به زندگی اصلیش برگشته ,و من به همشون میگفتم گریه کردن و ناراحت بودن ,مسخرست ,بابا ,الان به جای اصلی که بود برگشته,و بابا رسالتش و انجام داده ,حالا ما باید به فکر رسالتی که باید انجام بدیم باشیم ,لباس مشکی پوشیدن واقعا چه معنی میده ,و ناراحت بودم گریه کردن ,غصه خوردن ,به غیر از اینکه وارد فاز منفی بشیم ,و ایمان دارم بابا خیلی خوشحال و سرمست و شاد ……………………..

وقتی بقیه گریه میکردن,ذهن منطقیم میگفت ,تو هم باید میگفت باید گریه کنی ,ولی من درونم ارام و خوشحال بود ,و احساس نزدیکی بیشتری که به پدرم داشتم برام از همه چیز جالب تر بود.و یاد حرف استاد میفتم که میگفتن , من هم خیلی مقاومت داشتم, و با خودم میگفتم ,نازی این همون مقاومت است ها

استاد من هم پدرم لر بود و وقتی در فایل ها از پدرتون تعریف میکنید ,برام کاملا قابل درک بود ,و وقتی میگفتین ,پدرتون بهترین کاری که میتونست براتون انجام داده,یا اینکه دیگه پدرتون و دیگه مقصر اتفاقات زندگیتون ندونستین ,و حرفهایی دیگه ای که در مورد روابطتون با پدرتون گفتین تک تکشون انگار مشکلات من بود و حلش و از زبان شما میشنیدم ,در تمام دوره هایی که در مورد پدرتون در هر فایلی صحبت کردین , وخدا رو هزار و هزاران مرتبه شکر میکنم ,که این تغییر و تحول در روابطم با بابای مهربانم از یک سال پیش برام ایجاد شد ,و لذت داشتن رابطه فوق العاده ای با بابا مهربونم و فوق العاده ام رو تجربه کردم.

ادامه در پست دوم ?