هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
با نام و یاد خداوندِ ابراهیم
سلام
بازهم خدارو شاکرم که یک بار دیگه این فرصت رو دارم تا درباره زیباترین و مفیدترین موارد زندگیم صحبت کنم.
واقعا بعد از اعتماد به نفس و عزت نفس(شناخت خویشتن)،فقط می تونست شناخت خداوند انقدر مهم و راهگشا باشه.
اونم شناختی که لازمه هر رابطه است.
من اگر بدونم رفاقت با خداوند چه قدرت و چه بهره ای رو نصیبم میکنه،هیچکس و هیچ رابطه ای رو با اون عوض نمیکنم.
این دقیقا همون کاریه که حضرت ابراهیم انجام داد.
اگر بدونم مرام ،معرفت و سیستم فراوانی خداوند چقدر دقیق و وسیعِ دیگه دیگه حتی نگران جان زن و بچه ام نیستم،چرا که خدا بیشتر از من به فکر بنده هاشه.
اگه بدونیم که همه ی ما تحت لوا و حمایت اون هستیم که چه نشدنی هایی رو که میتونیم از این به بعد انجام بدیم.
من اگه خدارو بشناسم میدونم که جواب کمترین اقدام و کار من تو این رفاقت رو با بیشترین ها جواب میده،یعنی سیستمش این جوریه که تو جواب محبت همیشه دوست داره جلوتر از بنده اش باشه.
بنازم مرام خدایی رو که فقط منتظره تا من خودم رو شایسته رفاقت با خودش کنم ،تا اون وقت در جواب هر چیزی که بخوام رو به پام بریزه.
این شناخت محدودی که من از خدا بدست اوردم منو انقدر امیدوار کرده که از دریای جود و کَرَم بی انتهاش انقدر زیاد بخوام.
الهی که طوری خودم رو میسازم و رابطه ای رو با منبع قدرتم ایجاد میکنم که فقط بین من و هدف هام،فقط یه خواستن و اراده باقی بمونه.
جوری که لیست و فاکتور بدم،تحویل بگیرم.
الهی که ایمان و تسلیم شدن رو درون خودم شبیه حضرت ابراهیم بسازم.
من به خودم قول میدم که تمام تلاش فیزیکی و ذهنی خودم رو بکنم تا کاملا تسلیم با آرامش و متصل به خداوند یکتا باشم.
امیدوار و البته مطمئنم که خداوند منو کمک و هدایت میکنه تا بتونم خودم رو شایسته رفاقت باهاش بکنم.
به خودم تو این روز سوم سفر الهیم قول میدم که تمام باورها و کارهای لازم رو برای حمله به ترسهام انجام بدم.
من سبک زندگی متوکلانه شما رو تحسین میکنم و مفتخرم که انقدر خوب دارم از شما و تمام آگاهی های موجود،یاد میگیرم تا رسالت خودم رو پیدا کنم.
سپاس
دوست تون دارم