هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
روز سوم قشنگ من، سلام
قبل از خواب خودم رو مجبور کردم که بنویسم که یه رد پای دیگه از خودم به جا بذارم و میخوام بگم که این برنامه با تشویق ما به نوشتن به من علاقه ای رو یادآور شد که مدت ها بود فراموش کرده بودم یا به دلیل اعتماد به نفس پایین نمیخواستم حتی بهش فکر کنم و اون نویسندگی بود نوشتن و نوشتن من علشق نوشتنم و خدا رو شاکرم که این علاقه رو به یاد آوردم.
هنوز سفر شروع نشده من احساس بهتری دارم انگار که توی آسمون هام از ته دل خوشحالم
توی کتابای دینی یا قرانمون همیشه این داستان بود اون موقع ها درکش نمیکردم چرا حضرت ابراهیم حاضر شد همچین کاری کنه یعنی چی که بچه اش رو وسط بیابون تنها گذاشت ولی الان یکم بیشتر متوجه میشم این داستان اعتماد به ربِ. اعتمادی که باعث این بشه ما لحظه ای با تردید رو به رو نشیم. اعتمادی که باعث میشه فرمون زندگیمون رو بدیم دست خدا ترس هامون رو نادیده بگیریم و روی صندلی همراه راحت و بدون هیچ نگرانی ای از اینکه تصادف میشه کسی بی دقتی میکنه یا ما کنترلمون رو از دست میدیم بشینیم و از مسیر لذت ببریم. این یعنی پاک کردن شرک از زندگیمون اینکه هیچ کس و هیچ شرایطی تاثیری توی زندگی ما نداره ما به خدای خودمون توکل می کنیم و از لحظه ای که آرامش رو احساس می کنیم اون شروع به حرکت میکنه به جایی که ما دوست داریم بریم از به مسیر خیلی قشنگ.
ایمان دارم خدای بزرگ و مهربونم بهم کمک میکنه
با دست های بی نهایتش کار ها رو به شیوه ی دیگه ای پیش میبره مورد حمایتم قرار میده منو دوست داره و عاشقه منه.
درست مثل موضوع فایل سفرنامه ی امروز برو توی دل ترسهات چون توی دل این ترس ها چیزی جز خدا نیست چون اون که همه چیزه هیچ قدرتی بزرگ تر از اون نیست. نمیدونم این حرفم چقدر درسته اما هر وقت میخوام وارد جایی بشم که میترسم با آدمی صحبت کنم که نمیشناسم میگم مگه این کیه غیر از اینکه تکه ای از وجود خداست غیر از اینکه اومده تا به من کمک کنه؟
به امید روزی که بتونم مثل ابراهیم در برابر خداوند تسلیم بشم تا اون روز از چیز های کوچیک شروع می کنم و میدونم نا امید نمیشم که هیچ هر روز خوشحال تر و سرزنده تر میشم بدون توجه به اینکه شرایط الان چطوری به نظر میرسه.
شب همگیتون بخیر. خدایا شمرت که روز به روز این مسیر رو با دادن آگاهی هات بهم روشن تر و واضح تر میکنی. خدایا شکرت که چشمم رو به این همه خوبی باز کردی. خدایا صد هزار مرتبه شکرت.