هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
سلام وسپاس خدای را که بسیار آمرزنده ومهربان است.
ایمان ودوستی ابراهیم با خدایم را آرزوست.
چقدر زیباست داستان توکل در پناه ایمان از پیامبری چنین زیبا با ایمانی راسخ وقلبی پاک وعاری از وابستگی.
اونقدر به خداوند وندای قلبش ایمان داره که اصلا به درست یا نادرستیش ومنطقی که در بر داره هرگز فکر نمیکنه وبلافاصله سمعا وطاعتا فقط عمل میکنه میره توی دل کار وبراش اقدام میکنه.وچه خوب کاری میکنه که اون رو با معیارهای منطقی وعقلی نمیسنجه چون که چه بسا این اقدام ناشی از ایمان مطلق وناب هرگز منطقی وعقلانی نبوده ونیست وتنها از عشقی خالص وباایمان ناشی میشه.
با تمام وجود تحسین میکنم ابراهیم خلیل رو بخاطر تمام ایمان وتوکل ورهایی از وابستگی که داره. بخاطر تمام آزمونهای سخت وپیچیده ای که با موفقیت وایمانی پاک ودوستانه از سر گذرونده وبه مقام دوستی خدا رسیده.
واقعا نمیدونم ماموریت بیست ساله ابراهیم بعد از تولد فرزندش چی بوده واما خیلی مشتاقم کا داستان واقعی زندگیشو بدونم وچه داستانی واقعی تر از داستان این بزرگ مرد الهی در قرآن ?
این فایل باعث شد که من تصمیم بگیرم که حتما داستانش رو از دل قرآن جستجو کنم وراز موفقیت پدر پیامبران رو جویا بشم.
تنها پیامبری که که ادیان سعی دارن اونو به دین خودشون نسبت بدن ولی طبق گفته قرآن دین ابراهیم دین حنیف بود وبه هیچ گروه ودین خاصی تعلق نداره.بلکه این الگوی زیبا متعلق به تمام بشریت وانسانهاست.
چقدر دوست دارم که طعم خلیل الله بودن رو بچشم!
چقدر دوست دارم بفهمم وتجربه کنم که خدا چطوری با دوستای خودش تا میکنه?دوست دارم بدونم که زندگی دوستای خدا چطوریه?چه کیفیتی?چه ثروتی? چه حس وحالی?چه شجاعتی?وچه هدایتی? چه رابطه ای با خدا?
واقعا عاشق شخصیت ابراهیم وایمان وتوکل رسوخ ناپذیرش شدم.فکر میکنم خدا با تمام وجود بهش افتخار میکنه,حتی خود شیطان هم به وجود این شخصیت نازنین افتخار میکنه.
اما یک نکته مهم تو دل این قضیه خوابیده واون اینه که زیاد اسطوره سازی وبزرگ نمایی نکنیم طوری که اونقدر تو ذهنمون بزرگ بشه که هرگز نتونیم بهش برسیم.چون وقتی خداوند داستان کسی رو در قرآن بیان میکنه برای الگو گرفتن والگوسازی ما انسانهاست این قضیه در مورد تمام پیامبران والگوهای قرآنی مصداق داره.پس همه ما میتونیم به این مقام وشخصیت ودوستی وایمان برسیم همونطور که استاد هم اشاره کردن.فقط اگر که تصمیمی ابراهیم گونه بگیریم وبا تمام وجود از خداوند بخواهیم که ما رو هم از دوستان ونزدیکان ومقربین خودش قرار بده.
وفکر میکنم که وقتی که الگویی در تاریخ شکل گرفته تکرار این الگو راحت تر وآسانتر خواهد بود وحتی ممکنه که شاهد الگوهایی بزرگتر وزیباتر از الگوهای قبل باشیم ,چون قراره بشریت رو به تکامل بیشتر وبیشتر بره.
این قضیه هرگز ذره ای از احترام وبزرگی این بزرگ مردان وبزرگ زنان کم نکرده ونخواهد کرد چون الگوی زیبای اونها وتاثیرش بر تکامل ورشد بشریت همیشه در اذهان تاریخ خواهد ماند.
خداوندا هرروز ایمانمون رو قویتر وخالصتر کن وما رو در مسیر تکاملی معنویت سلامتی ثروت عشق وآرامش وشادی قراره ده.
الهی آمین