هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم میگویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
به نام خداوند هدایتگر مهربانم
(وَ اتَّخَذَ اللَّهُ اِبْراهِیمَ خَلِیلًا)
(و خدا ابراهیم را به دوستى انتخاب کرد.)
خدایا تو را شکر میگویم که می شنوم صدای هدایتت را تا آگاه تر باشم و آگاهانه تر زندگی کنم .
چقدر زیباست ک من در جایگاه انسانی خودم به نقطه ای برسم ک خداوند من رو دوست خودش خطاب کنه . خود من وقتی ک انسان خوب و موفقی هست در پیرامونم و من رو به عنوان دوستش معرفی می‌کنه خیلی ب خودم می بالم و شاد میشم و لذت میبرم حالا فکر کن ک در جایگاهی قرار بگیری ک خداوند،فرمانروای جهانیان تو رو به عنوان دوستت انتخاب کنه .الله اکبر از جایگاهی ک انسانی می‌تونه به دست بیاره . چ افتخاری ،چه عزتی ، چ ثروتی بالاتر از این ک تو دوست خداوند باشی . به قول استاد وقتی خداوند در مورد وحی می‌فرسته به محمد جوری صحبت کنه در مورد ت ک انگار رفیق جون جونی ش هستی . خدایا شکرت ک انسانی تونسته در این جهان در چنین جایگاهی قرار بگیره و خدارو شکر ک از زبان استاد می شنوم که اگر انسانی تونسته ما هم میتونیم . چقدر امیدوار کننده ، چقدر احساس لیاقت و ارزشمندی ، چقدر احساس قدرت میده بهم فکر کردن به این موضوع ک من هم میتونم دوست خداوند باشم . وقتی تصمیم بگیرم که قربانی کنم . قربانی کنم هرآنچه که من رو از توجه به خداوند و زیبایی‌ها و نعمتها و شادی‌ها دور می‌کنه و قربانی کنم هرآنچه باعث میشه تا من نتونم کنترل ذهن داشته باشم و قربانی کنم وسوسه ها و دعوت‌های شیطان رو ک من رو از راه درست و راه آرامش و راه ایمان دور می‌کنه و شرک رو و ناامیدی رو و خشم رو در وجودم رشد میده . قربانی کنم انتخاب هایی رو ک می‌تونه من رو از مسیر درست و توحید دور می‌کنه .
خدایا من رو بنده‌ی مومن خودت قرار بده و به من قدرتی عطا کن تا در این مسیر پیش برم و ابراهیمی عمل کنم.منی ک حتا از نوشتن و خواستنش هم میترسم و به نوعی ذهنم این احساس لیاقت رو از من دور می‌کنه ک تو کجا و ابراهیمی عمل کردن کجا ، اما من میخوام من از تو میخوام رسیدن به این جایگاه رو …
خدایا یاریم کن تا یادکننده ی تو باشم تا تو هم از من یاد کنی و کمکم کن تا صبرکننده باشم تا تو توجه ویژه به من نشون بدی و لطف و رحمت ت رو بر من ببارانی و وارد زندگیم کنی .
اینکه باور داشته باشم که تو من رو حمایت می‌کنی .
اینکه بتونم تسلیم اراده و امر تو باشم .
اینکه بتونم در مسیر کمال پیش برم و هرروزم بهتر از روز قبل باشه .
اینکه بتونم همواره بر تو توکل کنم .
اینکه بتونم ایمان داشته باشم . ایمان به اینکه هدایت میشم و تو با بی نهایت دستانت همواره به من کمک خواهی کرد .
خدایا من از تو میخوام که تسلیم امر تو باشم . احساس خوبی داشته باشم چون ایمان دارم که تو هستی و تو حمایتم می‌کنی . چون ایمان دارم ک تو من رو تنها نمی گذاری . اینکه بتونم که پشت من به تو گرم هست . اینکه با ایمان به تو قدم‌ها م رو بردارم. اینکه بدونم هر اتفاقی برام بیفته به نفع من هست و برای من خوبه .
خدایا شکرت
ایمانی که عمل نیاورد حرف مفت است
نازنین من !
تا حالا توجه کردی که در قرآن در تمام موارد ، وقتی صحبت از مومنین و اهل ایمان میشه ، عمل صالح بلافاصله بعدش میاد ؟؟
تا حالا بهش فکر کردی ؟
این واقعا یه کلیده .
یه کلید ارزشمند .
در واقع خدا داره میگه ایمان زمانی حقیقی ه که عمل به همراه خودش داشته باشه . یعنی تو وقتی از حرف فراتر میری که دست به کار میشی و شروع به عمل کردن به عقیده ی قلبی ت می کنی .
در واقع خداوند به وضوح تکامل در ایمان رو به تصویر می کشه : زمانی که یه عقیده در ذهن و باورهای تو میشینه و به یقین و ایمان بدل میشه تو رو به حرکت وادار می کنه . نگرش و رفتارهای تو رو تحت تاثیر قرار میده و تغییر رو در تو ایجاد می کنه .
و وقتی یه « باور» به مرحله ی «ایمان» رسید ، عملی ازش سر می زنه که عمل صالحی ه و نتیجه ی عمل صالح بهشت هایی است که زیبا هستند و پر از نعمت های جاری .
دقت کردی چقدر خداوند به ایمان آورنده گان در قرآن وعده های لذت بخش و خواستنی میده؟؟
حتمن خیلی با خودت فکر کردی که چطور میشه مؤمن شد ؟
چطور میشه ایمان واقعی داشت ؟
وقتی نوجوان بودی و تازه انجام تکالیف شرعی بر تو اجبار و ضرورت شد، ایمان داشتن برات با کلی عملکرد ها و احکام سخت و عجیب و غریب توأم بود . و می شد درجه ی ایمان آدم ها رو براساس ظاهر شون تعیین کرد !!!
اما وقتی بزرگ تر و بالغ تر شدی فهمیدی که هیچ کدوم از اون سخت گیری های متعصبانه و دست و پاگیر به تو کمک نکرده تا شاد باشی و به آرامش برسی . کمک نکرده که خلأها و نداشته های زندگی ت برات پر بشن و تو رو راضی و خرسند کنن .
…
عزیزدلم !
تکامل لازم بود تا به این نقطه برسی.
لازم بود تا تو بزرگ تر بشی و از سطح به عمق بری.
و حالا به جواب حقیقی برسی :
نشانه ی داشتنِ ایمان چیه ؟
تو وقتی ایمان داری که خودت رو سپرده شده به دستان قدرتمندترین نیروی کیهان می بینی و خیالت راحته . خیالت راحته که خداوند حمایت گر تو هست .
باور به اینکه خداوند حمایت ت می کنه تو رو به یه آرامش عمیق درونی می رسونه . چون پشت ت رو به نیروی قدرتمندی گرم می بینی که خزائن آسمان ها و زمین رو در اختیار داره .
و هر چقدر که این باور قدرتمند تر میشه تو رها تر میشی .
تو بیشتر می تونی سرسپرده و تسلیم باشی .
به معنای «تسلیم» فکر کردی ؟
کسی که در سلامت ه . کسی که فارغ از هر جنگ و جدالی ه و دیگه هیچ آسیبی تهدید ش نمی کنه .
کسی که نگران نیست چون به صلح رسیده و دیگه قرار نیست متحمل آسیبی باشه .
پس عزیز دلم ! خودت رو تسلیم قدرتمندترین نیروی کاینات کن تا در وادی سلامت و امنیت وارد بشی .
تسلیم قدرتی شدن که رحمان ه ، رحیم ه ، توّاب ه ، کریم ه ، عزیز ه ، رزّاق ه ، وهّاب ه و منبع همه ی خوبی ها… نتیجه ش چیزی نیست جز احساس رهایی و سبکی . جز آسوده شدن از این همه جنگیدن و به نتیجه نرسیدن .
وقتی تسلیم چنین قدرت برتری بشی دیگه ترس ها بی معنی میشن .
ترسی نیست که تو نتونی بر اون غلبه کنی و به دلش نری ، چرا که پشتت گرم ه به یه نیروی برتر.
نازنینم !
به این جمله ایمان بیار که خداوند کمکت می کنه.
ایمان بیار که هدایت میشی.
ایمان بیار که راه به تو گفته میشه .
ایمان بیار که در این راه مورد حمایت قرار می گیری.
ایمان بیار به این که خداوند بی نهایت دست داره برای کمک کردن به تو .
عزیز من !
تسلیم پرودگار باش.
همیشه احساس ت رو خوب نگه دار .
چرا که خداوند هست .
خداوند حمایت ت می کنه .
و بدون که نشانه ی تسلیم بودن احساس خوب ه.
بدون که تنها نشانه ی ایمان احساس خوب و اطمینان قلبی ه .
ایمان بیار که خداوند فقط خیر تو رو می خواد چرا که خداوند منبع خیر ه .
ایمان بیار که خداوند تو رو به مسیر های درست هدایت می کنه .
ایمان بیار که خداوند تو رو تنها نمی‌ذاره.
و بدون که
ناامیدی
خستگی
غلبه ی ترس
نشانه ی بی ایمانی به خداوند ه و سلاح شیطان .
و
شجاعت
حرکت کردن
پیش رفتن
نشانه ی ایمان به خداست.
در قرآن پژوهش کن . خواهی دید که خداوند که راهنمای مسیر بهشت و خوشبختی و توحید هست ، برای این مسیر یک الگو و اسوه معرفی کرده و اون ابراهیم هست . ابراهیم رو بشناس و سعی کن ایمان خودت رو به ابراهیم نزدیک کنی .
بهترین من !
از خدا بخواه .
و باور کن که با ایمان می توان به امیری رسید.
خودت رو برای بی ایمانی ها و لغزش هات هم سرزنش نکن چرا که خداوند بسیار غفور و رحیم ه .
حتا ابراهیم هم برای اطمینان قلبی اش از خداوند طلب نشانه کرد و این سبب نشد ارج و قرب ش نزد پروردگار کمتر بشه .
پس فقط از خدا بخواه و بدون که به تکرار نیاز داری و این طبیعت جهان هستی ه که همه چیز برای بزرگ تر شدن و رشد به تکرار نیاز داره …
دوستت دارم ❤️
خداوند عاشق توست ❤️
ایمانی که عمل نیاورد حرف مفت است
نازنین من !
تا حالا توجه کردی که در قرآن در تمام موارد ، وقتی صحبت از مومنین و اهل ایمان میشه ، عمل صالح بلافاصله بعدش میاد ؟؟
تا حالا بهش فکر کردی ؟
این واقعا یه کلیده .
یه کلید ارزشمند .
در واقع خدا داره میگه ایمان زمانی از عقیده و باور میاد که عمل به همراه خودش داشته باشه . یعنی تو وقتی از حرف فراتر میری که دست به کار میشی و شروع به عمل کردن به عقیده ی قلبی ت می کنی .
انگار خداوند خوب جنس ما انسان ها رو شناخته ، که ما ادعا کردن و لاف عقیده زدن و شعار دادن برامون خیلی راحته ، اما دیدگاه خداوند چیز دیگه ای ه. در واقع خداوند به وضوح تکامل در ایمان رو به تصویر می کشه . زمانی که یه عقیده در ذهن و باورهای تو میشینه و به یقین و ایمان بدل میشه تو رو به حرکت وادار می کنه . نگرش و رفتارهای تو رو تحت تاثیر قرار میده و تغییر رو در تو ایجاد می کنه .
دیگه به قول انیشتین احمقانه رفتار نمی کنی ، بلکه رفتارهات متفاوت میشه و در نتیجه نتایج ت هم متفاوت میشه .
و وقتی یه « باور» به مرحله ی «ایمان» رسید ، عملی ازش سر می زنه که عمل صالحی هست و نتیجه ی عمل صالح بهشت هایی است که زیبا هستند و پر از نعمت های جاری .
دقت کردی چقدر خداوند به ایمان آورنده گان در قرآن وعده های لذت بخش و خواستنی میده؟؟
حتمن خیلی با خودت فکر کردی که چطور میشه مؤمن شد ؟
چطور میشه ایمان واقعی داشت ؟
وقتی نوجوان بودی و تازه انجام تکالیف شرعی بر تو اجبار و ضرورت شد، ایمان داشتن برات با کلی عملکرد ها و احکام سخت و عجیب و غریب توأم بود . و می شد درجه ی ایمان آدم ها رو براساس ظاهر شون تعیین کرد !!!
اما وقتی بزرگ تر و بالغ تر شدی فهمیدی که هیچ کدوم از اون سخت گیری های احمقانه و متعصبانه به تو کمک نکرده تا شاد باشی و به آرامش برسی . کمک نکرده که خلأها و نداشته های زندگی ت برات پر بشن و تو رو راضی و خرسند کنن ، برعکس ، تو از هرچی عمل و تکلیف ایمانی دلزده و خسته شده بودی در حالی که از بهشت هم خبری نبود .
…
عزیزدلم !
تکامل لازم بود تا به این نقطه برسی. ناراحت اون تجربه ها نباش . اون تجربه ها ناخواسته هایی بودن که خواسته ها رو برات واضح کردن.
لازم بود تا تو بزرگ تر بشی و از سطح به عمق بری
خدای دروغین رو تجربه کردن سبب میشه خدای حقیقی خواستنی تر و شیرین تر بشه .
و حالا به جواب حقیقی برسی :
نشانه ی داشتنِ ایمان چیه ؟
تو وقتی ایمان داری که خودت رو سپرده شده به دستان قدرتمندترین نیروی کیهان می بینی و خیالت راحته . خیالت راحته که خداوند حمایت گر تو هست .
باور به اینکه خداوند حمایت ت می کنه تو رو به یه آرامش عمیق درونی می رسونه . چون پشت ت رو به نیروی قدرتمندی گرم می بینی که خزائن آسمان ها و زمین رو در اختیار داره .
و هر چقدر که این باور قدرتمند تر میشه تو رها تر میشی .
تو بیشتر می تونی سرسپرده و تسلیم باشی .
به معنای «تسلیم» فکر کردی ؟
کسی که در سلامت ه . کسی که فارغ از هر جنگ و جدالی ه و دیگه هیچ آسیبی تهدید ش نمی کنه .
کسی که نگران نیست چون به صلح رسیده و دیگه قرار نیست متحمل آسیبی باشه .
تو وقتی تسلیم میشی که قدرت مقابل ت رو قدرتی برتر می بینی . قدرتی که تمام نیروها رو در اختیار داره و قطعا پیروز ه .
پس عزیز دلم ! خودت رو تسلیم کن .
تسلیم این قدرت برتری بشو که تمام پیروزی ها از آن اون هست .
تسلیم قدرتی شدن که رحمان ه ، رحیم ه ، توّاب ه ، کریم ه ، عزیز ه ، رزّاق ه ، وهّاب ه و منبع همه ی خوبی ها… نتیجه ش چیزی نیست جز احساس رهایی و سبکی . از اینکه فارغ شدی از یک تنه جنگیدن و به نتیجه نرسیدن .
وقتی تسلیم چنین قدرت برتری بشی دیگه ترس ها بی معنی میشن .
ترسی نیست که تو نتونی بر اون غلبه کنی و به دلش نری ، چرا که پشتت گرم ه به یه نیروی برتر.
نازنینم !
به این جمله ایمان بیار که خداوند کمکت می کنه.
ایمان بیار که هدایت میشی.
ایمان بیار که راه به تو گفته میشه .
ایمان بیار که در این راه مورد حمایت قرار می گیری.
ایمان بیار به این که خداوند بی نهایت دست داره برای کمک کردن به تو .
عزیز من !
تسلیم پرودگار باش.
همیشه احساس ت رو خوب نگه دار .
چرا که خداوند هست .
خداوند حمایت ت می کنه .
و بدون که نشانه ی تسلیم بودن احساس خوب ه.
بدون که تنها نشانه ی ایمان احساس خوب و اطمینان قلبی ه .
ایمان بیار که خداوند فقط خیر تو رو می خواد چرا که خداوند منبع خیر ه .
ایمان بیار که خداوند تو رو به مسیر های درست هدایت می کنه .
ایمان بیار که خداوند تو رو تنها نمی‌ذاره.
و بدون که
ناامیدی
خستگی
غلبه ی ترس
نشانه ی بی ایمانی به خداوند ه .
و
شجاعت
حرکت کردن
پیش رفتن
نشانه ی ایمان به خداست.
در قرآن پژوهش کن . خواهی دید که خداوند که آموزش دهنده موفقیت و خوشبختی هست ، برای این مسیر یک الگو و اسوه معرفی کرده و اون ابراهیم هست . ابراهیم رو بشناس و سعی کن ایمان خودت رو به ابراهیم نزدیک کنی .
بهترین من !
از خدا بخواه .
و باور کن که با ایمان می توان به امیری رسید.
خودت رو برای بی ایمانی ها هم سرزنش نکن.
حتا ابراهیم هم برای اطمینان قلبی اش از خداوند طلب نشانه کرد و این سبب نشد ارج و قرب ش نزد پروردگار کمتر بشه .
پس فقط از خدا بخواه و بدون که به تکرار نیاز داری و این طبیعت جهان هستی ه که همه چیز برای بزرگ تر شدن و رشد به تکرار نیاز داره …
دوستت دارم ❤️
خداوند عاشق توست ❤️
به نام خدا
امروز سومین روز سفر بود و بعد از فایل های اعتماد به نفس و بررسی یکی از بنیادی ترین اصول رسیدن به موفقیت و خوشبختی و ثروت که همان «حس ارزشمندی» است ،با دو مفهوم بنیادی دیگر رو به رو شدیم :«توحید » و « تسلیم» .
با خواندن متن خود فایل که امضای استاد را دارد مثل تمام توضیحات محصولات ، و البته برگ بی نظیر مریم جان از روز سوم سفر، هیچ ایده ای نداشتم برای نوشتن . اما طبق توصیه و تاکید استاد بر بررسی قرآن و آیات پیرامون ابراهیم احساس کردم که شاید یکی از تمرین های مهم این جلسه همین باشد : بررسی و مطالعه ی قرآن. و تصمیم گرفتم که آیاتی که خود در تحقیق در قرآن با آنها رو به رو شدم اینجا و در برگ سوم سفرمان برای خودمان و دوستانم به اشتراک گذاشته و ماندگار نمایم :
*یکی از آیات به تاکید بیان می کند که باید مسیری را که ابراهیم در توحید و یکتاپرستی پیموده است انتخاب کرد تا در رسته ی صالحان قرار بگیریم:
وَ مَن یَرْغَبُ عَن مِّلَّهِ إِبْرَاهِیمَ إِلَّا مَن سَفِهَ نَفْسَهُ وَ لَقَدِ اصْطَفَیْنَاهُ فىِ الدُّنْیَا وَ إِنَّهُ فىِ الاَخِرَهِ لَمِنَ الصَّالِحِین
و چه کس از آیین پاک ابراهیم روى گرداند به جز مردم بیخرد؟! زیرا ما ابراهیم را در دنیا برگزیدیم و البته در آخرت هم از شایستگان است. (۱۳۰)
وقتی ربّ به ابراهیم دستور تسلیم شدن می دهد :
إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبّ الْعَالَمِینَ(۱۳۱)
آن گاه که خدا به او فرمود: اى ابراهیم سر به فرمان خدا فرود آر، عرض کرد:پروردگار عالمیان را مطیع فرمانم. (۱۳۱)
*توصیه ی ابراهیم به فرزندان اش چیزی جز تسلیم الله نیست :
وَ وَصىَ بهِ إِبْرَاهِیمُ بَنِیهِ وَ یَعْقُوبُ یَابَنىِ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى لَکُمُ الدِّینَ فَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنتُم مُّسْلِمُونَ(۱۳۲)
و ابراهیم و یعقوب بدین گونه به فرزندان خود سفارش و توصیه نمودند که اى فرزندان من، خدا براى شما آیین پاک برگزید، پس تا گاه جان سپردن الّا تسلیم رضاى خدا نباشید. (۱۳۲)
و باز هم وقتی محمد قرار است از میان آیین های مختلف یکی را برگزیند:
وَ قَالُواْ کُونُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى تهَتدُواْ قُلْ بَلْ مِلَّهَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَ مَا کاَنَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ(۱۳۵)
یهود و نصارى گفتند که به آیین ما درآیید تا راه راست یافته و طریق حق پویید. بگو: بلکه ما آیین ابراهیم را پیروى مىکنیم که به راه راست توحید بود و از مشرکان نبود. (۱۳۵)
*و باز هم تاکید بر تسلیم بودن و الگو قراردادن ابراهیم :
وَ مَنْ أَحْسَنُ دِینًا مِّمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ محُسِنٌ وَ اتَّبَعَ مِلَّهَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَ اتخَّذَ اللَّهُ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلًا(۱۲۵)
دین چه کس بهتر از آن کسى است که خود را تسلیم خدا نموده و هم نیکوکار است و پیروى از آیین ابراهیم حنیف نموده؟! آن ابراهیمى که خدا او را به مقام دوستى خود برگزیده است. (۱۲۵)
و چقدر زیبا صراط مستقیمی که ابراهیم به آن هدایت شد ، توحید و یکتاپرستی معرفی می شود:
قُلْ إِنَّنی هَدانی رَبِّی إِلى صِراطٍ مُسْتَقیمٍ دیناً قِیَماً مِلَّهَ إِبْراهیمَ حَنیفاً وَ ما کانَ مِنَ الْمُشْرِکینَ (۱۶۱)
بگو: پروردگارم مرا به راه راست هدایت کرده آئینى پابرجا و ضامن سعادت دین و دنیا .آئین ابراهیم همان کسى که از آئینهاى خرافى محیط خود روى گردانید و از مشرکان نبود.
*و باز هم تاکید بر مقام اعلای یکتاپرستی ابراهیم :
إِنَّ إِبْراهیمَ کانَ أُمَّهً قانِتاً لِلَّهِ حَنیفاً وَ لَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکینَ (۱۲۰)
همانا ابراهیم یک امّت بود ،مطیع فرمان خدا و خالى از هرگونه انحراف و هرگز از مشرکان نبود.
چقدر جالب از عبارت رشد برای ابراهیم بهره برده :
وَ لَقَدْ آتَیْنا إِبْراهیمَ رُشْدَهُ مِنْ قَبْلُ وَ کُنَّا بِهِ عالِمینَ (۵۱)
ما وسیله رشد ابراهیم را از قبل به او دادیم و ازاو آگاه بودیم.
*وقتی خداوند از محمد می خواهد که داستان ابراهیم را برای امت روایت کند:
وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِیمَ(۶۹)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَ قَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ(۷۰)
قَالُواْ نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لهَا عَکِفِینَ(۷۱)
قَالَ هَلْ یَسْمَعُونَکمُ إِذْ تَدْعُونَ(۷۲)
أَوْ یَنفَعُونَکُمْ أَوْ یَضُرُّونَ(۷۳)
قَالُواْ بَلْ وَجَدْنَا ءَابَاءَنَا کَذَالِکَ یَفْعَلُونَ(۷۴)
قَالَ أَ فَرَءَیْتُم مَّا کُنتُمْ تَعْبُدُونَ(۷۵)
أَنتُمْ وَ ءَابَاؤُکُمُ الْأَقْدَمُونَ(۷۶)
فَإِنهَّمْ عَدُوٌّ لىّ إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِینَ(۷۷)
الَّذِى خَلَقَنىِ فَهُوَ یهَدِینِ(۷۸)
وَ الَّذِى هُوَ یُطْعِمُنىِ وَ یَسْقِینِ(۷۹)
وَ إِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ(۸۰)
وَ الَّذِى یُمِیتُنىِ ثُمَّ یحُیِینِ(۸۱)
وَ الَّذِى أَطْمَعُ أَن یَغْفِرَ لىِ خَطِیَتىِ یَوْمَ الدِّینِ(۸۲)
رَبّ هَبْ لىِ حُکْمًا وَ أَلْحِقْنىِ بِالصَّالِحِینَ(۸۳)
وَ اجْعَل لىّ لِسَانَ صِدْقٍ فىِ الاَخِرِینَ(۸۴)
وَ اجْعَلْنىِ مِن وَرَثَهِ جَنَّهِ النَّعِیمِ(۸۵)
وَ اغْفِرْ لِأَبىِ إِنَّهُ کاَنَ مِنَ الضَّالِّینَ(۸۶)
وَ لَا تخُزِنىِ یَوْمَ یُبْعَثُونَ(۸۷)
یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَ لَا بَنُونَ(۸۸)
إِلَّا مَنْ أَتىَ اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ(۸۹)
وَ أُزْلِفَتِ الجْنَّهُ لِلْمُتَّقِینَ(۹۰)
وَ بُرِّزَتِ الجْحِیمُ لِلْغَاوِینَ(۹۱)
و حکایت ابراهیم را بر امت بیان کن. (۶۹)
هنگامى که با پدر و با قومش گفت: شما چه معبودى را مىپرستید؟ (۷۰)
جواب دادند که ما بتهایى را مىپرستیم و ثابت بر پرستش آنها بوده و هستیم. (۷۱)
ابراهیم گفت: آیا هر گاه این بتهاى جماد را بخوانید سخن شما را مىشنوند؟ (۷۲)
یا به حال شما هیچ سود و زیانى توانند داشت؟ (۷۳)
گفتند: بلکه ما پدران خود را بر پرستش این بتان یافتهایم. (۷۴)
ابراهیم باز به آنها گفت: آیا مىدانید که این بتهایى که شما مردم اینک مىپرستید، (۷۵)
و پدران شما از قدیم مىپرستیدند، (۷۶)
آنها مرا دشمناند جز خداى یکتاى عالمیان؟ (۷۷)
همان خدایى که مرا بیافرید و به راه راستم هدایت مىفرماید. (۷۸)
و همان خدایى که مرا غذا مىدهد و سیراب مىگرداند. (۷۹)
و چون بیمار شوم مرا شفا مىدهد. (۸۰)
و همان خدایى که مرا مىمیراند و سپس زنده مىگرداند. (۸۱)
و همان خدایى که چشم امید دارم که روز جزا گناهم را بیامرزد. (۸۲)
بارالها، مرا حکمى ببخش و به بندگان صالح خود ملحق ساز. (۸۳)
و نامم بر زبان اقوام آتیه نیکو، و سخنم دلپذیر گردان. (۸۴)
و مرا از وارثان بهشت پر نعمت قرار ده. (۸۵)
و از پدرم درگذر، که وى سخت از گمراهان است. (۸۶)
و روزى که خلق را از قبرها برانگیزند در آن روز مرا رسوا مگردان. (۸۷)
آن روزى که مال و فرزندان سود نبخشند. (۸۸)
و تنها آن کس سود برد که با دل با اخلاص پاک به درگاه خدا آید. (۸۹)
و بهشت را به اهل تقوا نزدیک سازند. (۹۰)
و دوزخ را بر گمراهان پدیدار گردانند. (۹۱)
و باز داستانی دیگر از دعوت ابراهیم به توحید و شناخت ربّ :
وَ إِبْرَاهِیمَ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ اعْبُدُواْ اللَّهَ وَ اتَّقُوهُ ذَالِکُمْ خَیرْ لَّکُمْ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ(۱۶)
إِنَّمَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ أَوْثَانًا وَ تخَلُقُونَ إِفْکا إِنَّ الَّذِینَ تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَا یَمْلِکُونَ لَکُمْ رِزْقًا فَابْتَغُواْ عِندَ اللَّهِ الرِّزْقَ وَ اعْبُدُوهُ وَ اشْکُرُواْ لَهُ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ(۱۷)
وَ إِن تُکَذِّبُواْ فَقَدْ کَذَّبَ أُمَمٌ مِّن قَبْلِکُمْ وَ مَا عَلىَ الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ(۱۸)
أَ وَ لَمْ یَرَوْاْ کَیْفَ یُبْدِئُ اللَّهُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ إِنَّ ذَالِکَ عَلىَ اللَّهِ یَسِیرٌ(۱۹)
قُلْ سِیرُواْ فىِ الْأَرْضِ فَانظُرُواْ کَیْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ ثُمَّ اللَّهُ یُنشِئُ النَّشْأَهَ الاَخِرَهَ إِنَّ اللَّهَ عَلىَ کُلّ شىَ قَدِیرٌ(۲۰)
یُعَذِّبُ مَن یَشَاءُ وَ یَرْحَمُ مَن یَشَاءُ وَ إِلَیْهِ تُقْلَبُونَ(۲۱)
وَ مَا أَنتُم بِمُعْجِزِینَ فىِ الْأَرْضِ وَ لَا فىِ السَّمَاءِ وَ مَا لَکُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِن وَلىِ وَ لَا نَصِیرٍ(۲۲)
وَ الَّذِینَ کَفَرُواْ بِایَاتِ اللَّهِ وَ لِقَائهِ أُوْلَئکَ یَئسُواْ مِن رَّحْمَتىِ وَ أُوْلَئکَ لهَمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ(۲۳)
فَمَا کَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُواْ اقْتُلُوهُ أَوْ حَرِّقُوهُ فَأَنجَئهُ اللَّهُ مِنَ النَّارِ إِنَّ فىِ ذَالِکَ لاَیاتٍ لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ(۲۴)
و ابراهیم را که به قوم خود گفت: خدا را بپرستید و از او بترسید(تقوا رو به این کل ترجمه نموده اند ) که پرستش و ترس خدا اگر بدانید براى شما بهتر است. (۱۶)
و بدانید که شما به جاى خدا بتهایى را مىپرستید و دروغى مىسازید آنچه را جز خدا مىپرستید قادر بر رزق شما نیستند، پس روزى را از نزد خدا طلبید و او را پرستید و شکر وى به جاى آرید ، رجوع شما به سوى اوست. (۱۷)
و اگر شما تکذیب مىکنید ،پیش از شما هم بسیارى از امم تکذیب کردند، و بر رسول جز آنکه به آشکار تبلیغ رسالت کند تکلیفى نیست. (۱۸)
آیا ندیدند که خدا چگونه ابتدا خلق را ایجاد مىکند و باز به اصل خود برمىگرداند؟ این کار بر خدا بسیار آسان است. (۱۹)
بگو که در زمین سیر کنید و ببینید که خدا چگونه خلق را ایجاد کرده، سپس خدا نشئه آخرت را ایجاد خواهد کرد، همانا خدا بر هر چیز تواناست. (۲۰)
هر که را بخواهد (به معنی یشا و تفاوت آن با خواستن توجه نماییم !) عذاب مىکند و هر که را بخواهد مىبخشد و شما را به سوى او باز مىگردانند. (۲۱)
و شما نه هرگز در زمین و آسمان عاجز توانید کرد و نه جز خدا نگهبان و یاورى دارید. (۲۲)
و آنان که به آیات خدا و شهود لقاى او کافر شدند آنها از رحمت من ناامیدند و سخت به عذاب دردناک گرفتار خواهند شد. (۲۳)
باز قوم جز آنکه گفتند: او را بکشید و در آتش بسوزانید پاسخ ندادند، و خدا او را از آتش نجات داد. در این حکایت براى قومى که به خدا ایمان آرند آیت هایى پدیدار است. (۲۴)
*و به قول استاد سخن خواند درباره ی رفیق جون جونی خودش :
سَلَامٌ عَلىَ إِبْرَاهِیمَ(۱۰۹)
کَذَالِکَ نجَزِى الْمُحْسِنِینَ(۱۱۰)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ(۱۱۱)
سلام و تحیّت خدا بر ابراهیم باد. (۱۰۹)
ما نیکوان را این چنین پاداش نیکو مىدهیم. (۱۱۰)
زیرا او از بندگان با ایمان ما بود. (۱۱۱)
و باز معرفی خداوند و توصیف قدرت و عظمت ربّ در نوشته های پیامبران از جمله ابراهیم :
أَمْ لَمْ یُنَبَّأْ بِمَا فىِ صُحُفِ مُوسىَ(۳۶)
وَ إِبْرَاهِیمَ الَّذِى وَفىَّ(۳۷)
أَلَّا تَزِرُ وَازِرَهٌ وِزْرَ أُخْرَى(۳۸)
وَ أَن لَّیْسَ لِلْانسَانِ إِلَّا مَا سَعَى(۳۹)
وَ أَنَّ سَعْیَهُ سَوْفَ یُرَى(۴۰)
ثمُ یجُزَئهُ الْجَزَاءَ الْأَوْفىَ(۴۱)
وَ أَنَّ إِلىَ رَبِّکَ الْمُنتهَى(۴۲)
وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَکَ وَ أَبْکَى(۴۳)
وَ أَنَّهُ هُوَ أَمَاتَ وَ أَحْیَا(۴۴)
وَ أَنَّهُ خَلَقَ الزَّوْجَینْالذَّکَرَ وَ الْأُنثىَ(۴۵)
مِن نُّطْفَهٍ إِذَا تُمْنىَ(۴۶)
وَ أَنَّ عَلَیْهِ النَّشْأَهَ الْأُخْرَى(۴۷)
وَ أَنَّهُ هُوَ أَغْنىَ وَ أَقْنىَ(۴۸)
وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى(۴۹)
وَ أَنَّهُ أَهْلَکَ عَادًا الْأُولىَ(۵۰)
وَ ثَمُودَاْ فَمَا أَبْقَى(۵۱)
وَ قَوْمَ نُوحٍ مِّن قَبْلُ إِنهَّمْ کاَنُواْ هُمْ أَظْلَمَ وَ أَطْغَى(۵۲)
وَ الْمُؤْتَفِکَهَ أَهْوَى(۵۳)
فَغَشَّئهَا مَا غَشىَ(۵۴)
فَبِأَىّءَالَاءِ رَبِّکَ تَتَمَارَى(۵۵)
هَاذَا نَذِیرٌ مِّنَ النُّذُرِ الْأُولىَ(۵۶)
أَزِفَتِ الاَزِفَهُ(۵۷)
لَیْسَ لَهَا مِن دُونِ اللَّهِ کاَشِفَهٌ(۵۸)
أَ فَمِنْ هَاذَا الحْدِیثِ تَعْجَبُونَ(۵۹)
وَ تَضْحَکُونَ وَ لَا تَبْکُونَ(۶۰)
وَ أَنتُمْ سَامِدُونَ(۶۱)
فَاسجْدُواْ لِلَّهِ وَ اعْبُدُواْ (۶۲)
یا که آگه نشد به آنچه در تورات موسى عمران است؟ (۳۶)
و هم در صحف ابراهیم خلیل وفادار؟ (۳۷)
که هیچ کس بار گناه دیگرى را به دوش نخواهد گرفت. (۳۸)
و اینکه براى آدمى جز آنچه به سعى و عمل خود انجام داده نخواهد بود؟ (۳۹)
و اینکه البته پاداش سعى و عمل او را به وى بنمایند. (۴۰)
سپس پاداش کامل آن را به او بدهند. (۴۱)
و اینکه کار خلق عالم به سوى خدا منتهى مىشود. (۴۲)
و هم اوست که شاد و خندان سازد و غمین و گریان گرداند. (۴۳)
و هم اوست که بمیراند و باز زنده فرماید. (۴۴)
و اوست که خلق را جفت نر و ماده آفریده است. (۴۵)
از نطفهاى آفریده که مىریزد. (۴۶)
و هم بر اوست که ایجاد نشئه آخرت کند. (۴۷)
و هم اوست که بىنیاز کند و سرمایه بخشد. (۴۸)
و هم اوست آفریننده ستاره شعرى. (۴۹)
و هم اوست که نخستین قوم عاد را هلاک ساخت. (۵۰)
و قوم ثمود را، و هیچ باقى نگذاشت. (۵۱)
و پیش از اینان قوم نوح را که ظالم و سرکشتر بودند هلاک گردانید. (۵۲)
و شهرهاى قوم لوط را واژگون ساخت. (۵۳)
تا آنکه بر آنها عذابى بسیار سخت احاطه کرد. (۵۴)
پس به کدام یک از نعمتهاى پروردگارت جدل و انکار مىکنى؟ (۵۵)
این رسول هم مانند رسولان پیشین ترساننده خلق است. (۵۶)
روز قیامت بسیار نزدیک شده است. (۵۷)
هیچ کس غیر خدا آن روز را آشکار نتواند ساخت. (۵۸)
آیا از این سخن تعجب مىکنید، (۵۹)
و مىخندید و نمىگریید، (۶۰)
و شما سخت غافلید ، (۶۱)
بعد از این به سجده و عبادت خدا پردازید. (۶۲)
*و تاکید دوباره ی خداوند بر الگو قراردادن ابراهیم و آیین یکتاپرستی اش:
قَدْ کاَنَتْ لَکُمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ فىِ إِبْرَاهِیمَ وَ الَّذِینَ مَعَهُ إِذْ قَالُواْ لِقَوْمهِِمْ إِنَّا بُرَءَ ؤُاْ مِنکُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ کَفَرْنَا بِکمُْ وَ بَدَا بَیْنَنَا وَ بَیْنَکُمُ الْعَدَاوَهُ وَ الْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتىَ تُؤْمِنُواْ بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَکَ وَ مَا أَمْلِکُ لَکَ مِنَ اللَّهِ مِن شىَءٍ رَّبَّنَا عَلَیْکَ تَوَکلَّنَا وَ إِلَیْکَ أَنَبْنَا وَ إِلَیْکَ الْمَصِیرُ(۴)
رَبَّنَا لَا تجَعَلْنَا فِتْنَهً لِّلَّذِینَ کَفَرُواْ وَ اغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا إِنَّکَ أَنتَ الْعَزِیزُ الحکِیمُ(۵)
لَقَدْ کاَنَ لَکمُ فِیهِمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ لِّمَن کاَنَ یَرْجُواْ اللَّهَ وَ الْیَوْمَ الاَخِرَ وَ مَن یَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنىِالحْمِیدُ(۶)
براى شما مؤمنان بسیار پسندیده و نیکوست که به ابراهیم و اصحابش اقتدا کنید که آنها به قوم خود گفتند: ما از شما و بتهاى شما که به جاى خدا مىپرستید به کلى بیزاریم، ما مخالف و منکر شماییم و همیشه میان ما و شما کینه و دشمنى خواهد بود تا وقتى که تنها به خداى یگانه ایمان آرید، الّا آنکه ابراهیم به پدر خود گفت:من براى تو از خدا آمرزش مىطلبم و دیگر من بر نجات تو از خدا هیچ کارى نتوانم کرد، بار الها، ما بر تو توکل کردیم و رو به درگاه تو آوردیم و بازگشت تمام خلق به سوى توست. (۴)
پروردگارا، ما را مایه فتنه و امتحان کافران مگردان و پروردگارا، ما را بیامرز که تنها تویى که بسیار مقتدرى و کاملا آگاهى. (۵)
البته براى شما مؤمنان هر که به خدا و عالم آخرت امیدوار است اقتداء به ابراهیم و یارانش نیکوست، و هر که روى بگرداند خدا کاملا بىنیاز و به ذات خود ستوده صفات است. (۶)
در پایان این نکته را هم اضافه کنم که ترجمه های متفاوتی در باب بعضی از کلمات و ریشه های فعلی جملات وجود دارد اما طبق صحبت استاد اگر با قلب خود به مطالعه ی قرآن بپردازیم یقینا خداوند به مسیر درست هدایت مان می کند.
با امید به اینکه همیشه در مسیر هدایت الهی قرار بگیریم و از زمره ی یکتاپرستان باشیم و تسلیم امر خداوند .
از خداوند برای خودم و شما تعهدی پولادین طلب می کنم تا در تمام این سفر همراه و همسفر هم باشیم.
دوستتان داریم
سلام یونس پریرو عزیز!
برادر نازنین عباس منش من 🌸
سپاسگزارم برای تحسین و توجه شما و برای پاسخی که برای من نوشتید.
دوستتان دارم ❤️
خداوند عاشق شماست ❤️
سلام شاهزاده الهه ی عزیزم !
خواهر نازنین عباس منشی ام 🌼 تو سبک نوشتاری منحصر به خودت رو داری و پر از احساس و محبت ه ، من از تو سپاسگزارم که اینطور من رو غرق در عشق و محبت خودت کردی و بر سرم باران عشق وجودت رو باریدی.🙏🌸
من هم تحسین ت می کنم برای حضور پررنگ ت در جمع خانواده ام و دیدگاه‌های عالی‌ای که تو در قسمت لایک شده ها می خونم .
تحسین‌ت می‌کنم که فرکانس‌ت اینقدر خالص و الهی و پاک‌ه. خدا رو شکر می‌کنم برای این رابطه‌ی زیبایی که می تونم با عزیزانم چون تو داشته باشم.
دوستت دارم ❤️
خداوند عاشق توست ❤️
سلام داود کمالی عزیز
برادر نازنین عباس‌منشی‌ام🌼
سپاسگزارم از شما برای نوشتن دیدگاه و سپاسگزارم برای یادآوری این اصل مهم در این مسیر : «تکرار».
دوستتان دارم ❤️
خداوند عاشق شماست ❤️