هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
سپاسگزارم خدایی هستم که به واسطه ی این دست الهی جواب بسیاری از سوالهایی را گرفتم.
اولین بار که صحبتهای استاد رو می شنیدم جواب بسیاری از سوالهایی دونم رو پیدا می کردم و به خودم گفتم وای چقدر آسون . خدا می گه تو از زندگی فقط لذت ببر و به خوبها و آنچه می خواهی توجه کن و همه قدرت رو به من بده و من رو باور داشته باش و به غیر من متکی نباش و قدرت نده تا من تو را به سلامتی ، ثروت ، عشق ،قدرت و هر چیزی که دوست داری برسونم.
وقتی می شنیدم گفتم چقدر خوب و آسون که خودش هم هر لحظه هوایت می کنه با نشانه با ابهامات با شرایط و موقعیتها.
وای ولی توی عمل وقتی حس درونم به من گفت که از کار فعلیت بیا بیرون تا وقتت باز بشه برای اینکه خودت رو بیشتر بشناسم و بری توی مسیر علایق و پیش بری با این که با احساس خوب عمل کردم، ولی بعد از اون بود که ذهن شروع کرد و آنقدر من رو می ترساند و اصلا شک می کردم به خودم که چکار بود که کردی و بدون اینکه راجع بهش فکر کنی عمل کردی. ولی باز خودم رو آروم می کردم و می گفتم خود خدا بهم گفته خودش هم درست می کنه.
واقعا عمل کردن و استقامت کردن در برابر نجوای ذهن کار راحتی نیست .
و از خدا می خوام که همیشه به وضوح پیامش رو بفهمم و شک نکنم که این پیام از طرف خودشه و با ایمان راسخ عمل کنم و استقامت و صبر تا به پاداش برسم.
به امید الله یکتا
سلام دوست عزیز
یه چیزی که با خوندن کامنت شما به ذهنم رسید اینه که قانون تکامل رو فراپکش نکن . وبدون تو یک روزه نمی تونی ذهنت رو کامل کنترل کنی فقط باید یه کم از روز قبلت بهتر باشه و توقع زیاد از خودت باعث احساس بد و عقب رفتن می شه.
البته این مشکل من هم بوده و هست .
و وقتی حواسم رو بهش جمع می کنم و به خودم یادآوری می کنم می تونم جلو برم .
این همون تله ی کمال گرایی که در اکثر ماها وجود داره و از همون اول که می فهمیم قانون رو می خواهیم یک شبه کامل رعایت کنیم و به محض برخورد با یه عدم کنترل ذهن خودمون رو سرزنش می کنیم که چرا من که قانون رو فهمیدم نمی تونم عمل کنم در صورتی که غافلیم از این تله به ظاهر زیبا که همون کمال گرایی هست.
چون ما که قانون رو می فهمیم باید بدونیم که فاصله فرکانسی داریم با اون چیزی که فهمیدیم اگر فاصبه نداشتیم خوب قاعدتا باید اون شرایط رو همون موقع داشته باشیم ، پس نبود اون شرایط دلخواه در همین لحظه که می خوام دتشته باشمش در واقع همون فاصله فرکانسی هست و فاصله فرکانسی و طی کردن تکامل با احساس خوب بیشتر و لذت بیشتر سریع تر انجام می شه نه با تغلای بیشتر .
پس اونچه که احساس ما رو خوب می کنه در حال حاضر اینه که قبول کنیم این فاصله فرکانسی و قانون تکامل و تله کمال گرایی رو که نجوای شیطان هست و تمرکز روی بهبود های کوچکمون رو.
به امید بهبود روز افروز همه ما توی این مسیر الهیو صراط مستقیم
سلام دوست عزیزم
خواهش می کنم . خیلی احساس خوبی پیدا کردم که نوشته ام براتون مفید بوده و این آگاهی ها واقعا ناب هستند و همه ما برای بودن در مسیر و حرکت به سمت نور و ذات مون نیاز به تکرار این آگاهی ها داریم تا آنقدر تکرار شود تا آویزه گوشمان بشه .
البته اینها رو برای خودم نوشتم تا آنقدر تکرار کنم که به محض اینکه نجوای شیطان برای اینکه کو نتیجه ات و این همه کار می کنی به چی رسیدی? و نجواهایی که احساسمون رو بد می کنه و نمی زاره نتایج هر چند کوچک خود را ببینیم و اون احساس رشد حاصل بهبود گرایی رو لمس کنیم، سریع جوابش رو بدم و اجازه نشخوار کردن رو بهش ندم و با احساس خوبم انرژی بیشتر برای بهبود بیشتر و نتیجه بزرگتر رو تامین کنم.
به امید یاری خداوند که فقط ما قدم بر می داریم در این مسیر ،خودش از بی نهایت راه وطریق یاری مون می کنه.