هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام به استاد گرانقدرم به خانم شایسته عزیزم و همه دوستان خوبم
استاد عزیزم ممنون هزار بار ممنونم از این فایل بی نظیر که هر بار گوش میدم بهم یاد آوری میشه چطور و تا چه حد باید به خداوند اعتماد کرد و تسلیم بود. ابراهیم اسوه یکتا پرستی و تسلیم ورها بودن هست . اسوه اعتماد به رب ، ایمان به غیب
مثال بی نظیر که خداوند در قرآن بارها صحبت کرده تا من انسان یادم باشه تا کجا میتونم به ربم اعتماد داشته باشم.
ابراهیم نماد قربانی کردن وابستگی ها و دلبستگی هاست که فقط باید دلبسته و وابسته به خداوند بود.حتی از فرزند هم گذشت تا ثابت کند فقط یک قدرت در جهان وجود دارد و آن هم قدرت رب هست.
تسلیم خداوند بودن یعنی رها کنم خودم را و ایمان داشته باشم خداوند کمکم میکند.
نشانه این که تسلیم هستم داشتن احساس خوبه احساس خوب.
خدایا شکرت برای وجود تمام انسانهای وارسته و موحد که جهان را جای بهتری برای زیست کردند.
به نام الله یکتا
سلام استاد عزیزم خانم شایسته نازنینم و دوستان فوق العاده ام
ابراهیم خلیل الله ، اسوه و الگوی برجسته در قرآن
ابراهیم همان کسی که خداوند به پیامبر و حضرت عیسی گفته پیرو او باشید.
اوج رهایی و تسلیم الله بودن در شخصیت ابراهیم واضح و هویداست.
اوج ایمان به رب تنها پروردگار جهان هستی
تحت هر شرایطی ایمان و اعتماد به رب دارد.
حتی کودک شیرخوارش را در بیابان با اعتماد کامل به رب رها میکند
و بعد از سالها دوباره برمیگردد برای قربانی کردن فرزند به اذن خدا.
تسلیم بودن یعنی من رها میکنم خودم را و می سپارم به خداوند و ایمان دارم خداوند حمایتم میکنه.
خداوند هرجا میخواد از انسان کامل مثال بزنه ابراهیم را مثال میزنه.
تفاوت آدم ها تو ترس هاشونه.
ایمان انسان ها در رفتن در دل ترس هاست .
نشان ایمان انسان ها رها بودن و تسلیم بودن هست. یعنی من حرکت میکنم و به خداوند ایمان دارم که بهم کمک میکنه و ایمان دارم شرایط جوری پیش میره که همه چیز به نفع من باشه. توکل میکنم و ایمان دارم .
ایمان و توکل یعنی مطمینی خداوند بینهایت دست داره تا کمکت کنه.
نشانه تسلیم بودن به خداوند = احساس خوب
وقتی تو هر شرایطی حالم یعنی اعتماد دارم به رب و تسلیم ام پس بهترین اتفاقات برام پیش میاد.
ابراهیم یه الگوست چون زوقتی یکی تونسته این حد روی خودش کارکنه و اینجوری تکاملش را تا این حد طی کنه یعنی ما هم میتونیم.
خدایا شکرت که هدایتم کردی به سایت استاد و آشنایی با استاد عزیزم تا این آگاهی های ناب را هر روز و هر لحظه ازش دریافت کنم.
سلام به استاد عزیز و گروه تحقیقاتی خوبشون و همسفرای عزیزم
خداروشکر میکنم که امروز در سومین روز سفر (اعتماد به رب) بازهم نشانه های بیشماری دیدم.
استاد عزیز بسیار زیبا از ابراهیم و اعتماد به رب صحبت کردن . چیزی که واقعا من تا به حال درش عملکرد ضعیفی داشتم . امیدوارم من هم در همین روزهای ابتدایی این سفر پربرکت شروع کنم به اعتماد به رب به خدا به منبع عشق و هستی که واقعا جایگزین دیگری نداره. احساس میکنم هر وقت بتونیم با اعتماد کامل به خدا حتی از مهمترین و عزیزترین چیزهایی که در زندگی داریم دل‌بکنیم و یه جورایی به چیزهایی که میخوایم نچسبیم و به خدا بسپاریم و قدم در راه زندگی بزاریم دیگه همه چیز و همه شرایط در طی زندگی عالی پیش میره.
خدایا سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم