هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
سلام
بر استاد عزیز عباسمنش بزرگوار
و خانم شایسته عزیز
و دوستان عزیز این سایت
امروز من متعهد شدم که تسلیم رب العالمین هستم
من به خدا اعتماد دارم وراه ابراهیم را دنبال میکنم.
راه توحید بهترین راهی است که سبب رشد و نزدیکی به خدا است.
خدا بهترین رفیق و دوست من است.
خدا برترین خالق است.
خدا دوست دارد که من رشد کنم.و مشیت خداست که من با باورهایم ثروت و نعمت را کسب می کنم.
من باور دارم که خدا مرا حمایت می کند.
من تسلیم امر خداوند هستم. و به خدا ایمان دارم.و من خودم را رها میکنم و خودم را به خدا می سپارم.
من میتوانم توحیدی باشم و خدا کمک می کند که در مسیر توحید قرار گبرم.
من ترسی ندارم و من ایمان دارم که من تنها نیستم و دست های خدا کمکم می کند و من پیشرفت می کنم.
من با یاری خداوند هدایت می شوم و همیشه احساسم خوب است.
خدا خیر من را میخواهد و نا امید نیستم.
من حرکت میکنم وخدا بهم برکت میدهد.
من در هر اتفاقی تسلیم خداوند هستم.
حضرت ابرهیم آدم بسیار برجسته و متفاوتی هست و درس توحید را کامل ودر عمل به مانشان داد.
امیدوارم خدا من را هدایت کند واگر ابراهیم توانسته من هم میتوانم توحیدی باشم.
من باور و ایمان خود را به حضرت ابراهیم نزدیک میکنم و میدانم که خدا هدایت می کند و به خدا ایمان دارم وتسلیم خدا هستم.و میدانم که خدا در زندگی مرا حمایت میکند.
خدا با داستان حضرت ابراهیم زندگی متفاوت و تسلیم بودن در برابر امر خداوند را به ما یاد می دهد.
من تسلیم رب العالمین هستم و به خدایم اعتماد دارم.
در پناه حق همیشه سربلند و شاد باشید.
علیرضا قاسمی، روز سوم سفر نامه