هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
به نام خداوند فراوانی ها
با سلام خدمت استاد عزیزم و همه دوستان همراه در این مسیر زیبا و قشنگ
ابراهیم خلیل الله
همه ی ما در مورد خدا حرف میزنیم خدا در مورد ابراهیم
واقعا چی باید بگم من
چطور یه انسان به این درجه رسیده آخه چقدر خدارو باور کرده چه جوری به خدا نگاه کرده
به خدا هر کاری که حضرت ابراهیم انجام داده رو الان هر کی انجام بده و بقیه ببینن همه بدون استثنا میگن این دیونه شده این چیزی زده
نمی‌دونن که بابا راه همینه که ابراهیم رفته ما داریم اشتباه میریم
تا کی میخایم سر هر نماز سوره حمد رو بخونیم بدون اینکه به معنیش فکر کنیم تا کی میخایم بگیم خدایا مارو به راه راست هدایت کن ولی وقتی که تو عمل قرار میگیریم گوش به حرف شیطان هستیم
تا کی شرک تا کی بی ایمانی تا کی این زندگی ادامه داره
خدایا مارو ببخش تو مارو اشرف مخلوقات قرار دادی ولی ما همش شرک می‌ورزیم ولی ما زود کم میاریم زود تسلیم همه چیز میشیم غیر از تسلیم تو
رو حرف همه حساب میکنیم غیر از حرف تو ، با اینکه خودت تو قرآن گفتی که خدا خلف وعده عمل نمیکنه
خدایا مارو ببخش به‌خاطر تمام ظلمهایی که به خودمون کردیم
خدا ایمان مارو قوی کن کمک کن بیشتر بهت اعتماد کنیم خودت مارو هدایت کن
ما که خودمون هیچی حالیمون نیست فقط لاف میزنیم که ما فلان و همدان
خودت دست مارو بگیر به خدا که دیگه خسته شدیم از این بی ایمانی و شرک از اینکه حرف میزنیم ولی موقع عمل جا میزنیم کم میاریم
خوب درکت نکردیم به اندازه کوچکترین مولکول هم تورو نفهمیدیم خدا من به هر خیری از تو فقیرم
من محتاج توام من به کمکت نیاز دارم من بدون تو هیچی نیستم
هر آنچه که دارم از آن توست
تو که رحمانی تو که رحیمی تو که بی‌نیازی از خلق و خلایق به تو محتاج ای وهاب ای رزاق ای فرمانروای کل کیهان ای دانا و توانا ای برازنده ستایش ای تمام چیزای زیبا ای تمام نعمتها ای فراوانی مطلق ای قادر مطلق ای منزه و پاک ای تمام چیزای خوب و عالی
خسته شدم از بس تقلا کردم و زور زدم ازت میخام که خودت فرمان زندگی من رو بدست بگیری ما فقط میریم تو در دیوار تو که فرمانروایی تو که مسیر هموار رو میدونی تو که بیشتر از خودمون یا هر کس دیگه ای برامون خیر و فراوانی میخوای خودت کمکم کن خودت منو ببر من دیگه خسته شدم از بس پارو زدم از بس که مسیر اشتباه رفتم
کمک کن که خودم رو از همه چی خلاص کنم و مثل ابراهیم خودم رو به تو بسپارم و کارای منو خودت انجام بده
خدایا خودم همه کس و همه چیزم را به دست تو میسپارم هر آنچه که خیر و خوب است برایم انجام بده
خدایا به خاطر تمام نعمت‌هایی که بهم داده ای ازت سپاسگزارم و بابت تمام شرکهایی که داشتم ازت طلب بخشش میکنم
خدایا شکرت که بهم فرصت دادی تا این کامنت رو بنویسم
از تمام دوستانی که کامنت میذارن و کامنت ها رو میخونن سپاسگزارم
خدایا چنان کن سرانجام کار
تو خشنود باشی و ما رستگار