هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
سلام استاد عزیز ودوستان همراه
رد پای سوم من از تحول زندگی
امروز بعد از این فایل وکامنت دو ست عزیز خانم فاطمه نوری که چقدر ازخواندن کامنت اش لذت بردم کامنتی که باعث شد خاطرات تلخ زندگیم که در دل خودش درسهای عظیمی داشت برام زنده بشه
خاطراتی که به شش سال پیش برمیگرده شش سال پیش که پسرم یک ماه ونیم در کما بود و دکترا نا امید از برگشتش بودند و میگفتند اگه خوب بشه هم زندگی نباتی داره
یک روز خانم دکتر من رو صدا کرد و گفت میدونم سخته شنیدنش ولی باید بگم طبق عکس ها وسی اسکن که گرفته شده دیگه پسرت به قبل بر نمی گرده این فکر رو از سرت بیرون کن که پسر بیست ویک ساله ات مثل قبل راه بره جلوی تو بایستد
نمی‌دونم حال اون لحظه رو چطور بگم که چی شد چطور همه چی تیره و تار شد جلو چشمم حتی پرستار به دکتر گفت باید به پدرش میگفتیم خانم دکتر
ولی من اون لحظه با صورتی پر از اشک برگشتم و گفتم خانم دکتر امیدم به خداست جمله ای که اون روزها به من قدرت میداد چیزی بود که از مادرم یاد گرفته بودم که هر وقت به مشکلی بر می‌خوردم ویراش تعریف میکردم می‌گفت لیلا دخترم تا نفس هست امید هست نگران نباش این جمله تو اون روزها برای من حکم داروی مسکن بود من رو از جا بلند میکرد
خلاصه برای اینکه بر خلاف تصور تمام پزشک ها پسرم خوب شد شروع به حرف زدن کرد تمام پرستارها متعجب شده بودند ویکی یکی برای دیدنش میومدند حتی خانم دکتر روز آخر گفت من باور نمی‌کردم خوب بشه ولی آزمایش آخری نشانه های خوبی داشت منم همان جا بهش گفتم خانم دکتر درسته علم پزشکی با آزمایش وعکس….چیزهایی رو تشخیص میده ولی ممکنه اشتباه باشه وما نباید ناامید باشیم شما هم لطفاً به مریض ها ی دیگه آنقدر نا امیدانه برخورد نکنید رحمت وعظمت خدا نباید فراموش کنیم ،،گذشت پسرم انگار تازه متولد شده بود دوباره راه رفتن وبا چند قدم چند قدم شروع کرد و غذا خوردن رو انگار بچه ی تازه متولد شده که مراحل رشدش دوباره تکرار داشت میشدوما معجزه خدا رو به چشم داشتیم می‌دیدیم خدا هزاران بار شکر
اینم بگم که پسرم الان عضو سایته و شب روز با صدای استاد راه میره غذا میخوره وخیلی استاد رو دوست داره وما همیشه درباره حرفها ی استاد با هم گفتگو میکنیم
خدا رو هزاران بار شکر
تمام این خاطرات با کامنت دوست خوبم فاطمه جان برای من زنده شده و تلنگری بود برام که هیچ وقت عظمت و بزرگی خدایم را فراموش نکنم واز رحمتش تا امید نباشم خدایی که در تاریک ترین لحظاات زندگی دستم رو رها نکرده ومن رو تنها نگذاشته خدایی که همیشه همراه منه و همیشه در گوشم زمزمه میکنم همه چی درست میشه نگران نباش فقط به توکل کن
خدایا هزاران بار شکرت