«اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش - صفحه 112

برگی از روزشمار تحول زندگی من ، روز سوّم

بسم الله النّور

سلام استاد عباس منش و سلام مریم بانو

از اینکه به روز سوم اومدم و در حال نوشتن کامنت روز سوم سفرم هستم خیلی خوشحالم. یک قدم دیگه در انجام این تعهدم برداشتم و خدا رو هزار مرتبه شکر.

استاد جان ! من انسانی بسیار وابسته بودم ، نه فقط به انسان ها بلکه به اشیاء هم وابسته بودم و و به محیط زندگی ام وابسته بودم. یادمه یه بار یکی دو تا از مجله هام خونه مادرم بود و دیدم که خواهرم چند تا از برگه هاش رو کنده و داده به یکی از فامیلا. من اون روز از خواهرم خیلی ناراحت شدم. یادمه بعدش خودم از خودم ناراحت شدم. اما این حس وابستگی تو وجودم خیلی زیاد بود! اما اون موقع نمی فهمیدم. وقتی اولین فرزندم به دنیا اومد خیلی از وابستگی هام کاهش پیدا کرد و یادمه که دخترم یه جاشکلاتی که هم بسیار زیبا بود و هم بسیار با ارزش بود رو شکست و یادمه که من فقط نگران این بودم که دخترم چیزی اش نشده باشه. عشق به دخترم وابستگی رو کم کم تو وجودم کاهش داد. اما خودم متوجه این عیب نبودم و وقتی به گذشته ی خودم فکر می کنم میبینم که چقدر اسیر وابستگی هام بودم.دقیقاً از وقتی با شما آشنا شدم متوجه این عیب بزرگ در خودم شدم ! و یادمه همون دو سال و نیم پیش من این فایل رو شنیده بودم و خییییلی بهم کمک کرد. احساس می کنم بین ایمان به خدا و وابستگی رابطه ای معکوس هست. به این معنا که هر چه وابستگی رو کمتر کنیم ایمان و تسلیم ما بیشتر میشه. وقتی الهامات الهی رو دریافت می کنیم به نظر من همیشه پای یک نوع وابستگی در میانه که اگه بتونیم ازش بگذریم می تونیم مراتب ایمانمون رو بیشتر کنیم. به عنوان مثال کاری رو به روشی خاص انجام میدادیم ، حالا خداوند به ما روش دیگه ای رو الهام میکنه ، اگه به روش قبلی و نتیجه ای که از روش قبلی دریافت می کردیم وابسته باشیم نمی تونیم اعتماد کنیم به الهام خداوند و این وابستگی اجازه نمیده که روش کارمون رو عوض کنیم. درسته که ما هیچ وقت نمی تونیم مثل حضرت ابراهیم در اون حد رها و به دور از وابستگی باشیم که درونمون تا اون حد پر از ایمان به الله یکتا باشه، اما می تونیم ایشون رو الگو قرار بدیم و از قدم های کوچیکتر شروع کنیم. دو سال و نیم پیش وقتی من این فایل و یه سری فایل های دیگه از استاد شنیده بودم تصمیم گرفتم رو این مورد کار بکنم. از بخشیدن وسایل خودم شروع کردم ، وسایلی که خیلی دوستشون داشتم. و بعد هم از شهری که بهش عادت کرده بودم گذشتم و مهاجرت کردم. از بزرگترین وابستگی هام وابستگی به خانواده ام بود که با خودم گفتم مهاجرت تمرین خیلی خوبی برای رها شدن از این وابستگیه. و البته این وابستگی اینقدر ریشه داره که حالا حالا ها کار داره تا درست بشه . اما هر جا که از وابستگی ام گذشتم و رها شدم ایمانم بیشتر شده. حضرت ابراهیم انسانی آزاده و رها و مومن بوده. اینکه تونسته زن و فرزندش رو در بیابان رها کنه یعنی با همه علاقه و عشقی که به خانواده اش داشته هیچ وابستگی ای نداشته که تونسته به خداوند اعتماد کنه. اینقدر ایمان خداوند در وجودش ریشه کرده که بی چون چرا و بدون هیچ وابستگی ای وارد آتش میشه و داستان معروف قربانی اسماعیل که دیگه آخرت ایمان و رهاییه! و خب نتیجه ای که ابراهیم از این ایمان و از این رهایی گرفته الگوی جهانی شده.

خدایا ظرفیت وجودم هیچ گاه حتی ذره ای به ظرفیت وجودی ابراهیمت نزدیک هم نبوده ، ایمانم سر سوزنی به ایمان ابراهیم نزدیک نبوده ، اما در این لحظه با اشکم و قلبی که در سینه ام می تپد تعهد میدهم ابراهیم را الگوی خود قرار دهم و نهایت سعی ام را در این مسیر داشته باشم! یاری ام ده مهربان الله من! یاری ام ده از ایمان ابراهیم و از رهایی ابراهیم الگو بگیرم و عملاً در زندگی ام پیاده کنم و نه فقط در حدّ حرف بماند …..

ممنون استاد عزیزم برای این فایل زیبا و ممنون مریم بانو برای طرح سفرنامه .خدا حفظتون کنه.

از خودم هم ممنونم که دارم این مسیر رو طی می کنم

و باز هم از الله یکتا سپاسگزارم ، سپاسگزارم، سپاسگزارم …

پیش به سوی روز چهارم سفرنامه

اللّهم ثبّت اقدامنا