ما از تغییرِ دیگران، ناتوانیم

سلام ودرود فراوان به استاد عزیزونازنینم ومریم‌جون عزیزم.

«از تغییر دیگران ناتوانیم».

صد البته با این جمله موافقم اگرچه چوب این عملو خیلی خوردم تا متوجه شدم وبه این درک رسیدم که از تغییر دیگران عاجز وناتوانم.

این موضوع رو از چند زاویه میخام بررسی کنم .

چون موضوعی بوده که سالهای زیادی باهاش درگیر بودم .

اول از همه میخام بگم وقتی دنبال تغییر دیگران هستیم چ اتفاقاتی یا بهتره بگم چ بلاهایی به سر خودمون میاریم !!!!!

وقتی دنبال تغییر دیگران هستم :

خودمو نمی‌بینم .

تمام توجه وتمرکزم روی دیگرانه .

از خودم غافل میشم .

مدام در صدد کنترل دیگران هستم .

همش در حال قضاوت دیگران هستم.

نمیتونم دیگران رو به راحتی بپذیرم.

چون اون طوری که من میخام، نیستن.

نه اجازه ی لذت بردن اونا رو پیش خودم میدم ونه اجازه ی لذت بردن خودم پیش اونا رو.

ممکنه خودخواه بشم شایدم فردی مغرور هستم که دنبال نواقص دیگران هستم .آخه نقص‌های خودمو نادیده میگیرم ودنبال مچ گرفتن این واون هستم.

به جای دیدن مثبت‌های دیگران ،مدام در حال دیدن عیب ونقهای بقیه هستم.

در نهایت عدم پذیرش دیگران .

ب نظرتون خودمو آزار نمیدم ؟!

آیا باعث رنجش وآزار دیگران نمیشم ؟!

ب نظرتون دیگران دوست دارن تو اموارت شخصیتشون دخالت داشته باشم ؟!

اونم بدون درخواست یا کمکی از طرف خودشون ؟!!!!

چرا باید انرژی ووقت وزمانم رو به جای گذاشتن روی خودم ،بزارم روی دیگران ؟!!!!

پس هدر دادن وقت وانرژی هم یکی از معضلاتشه !

چرا باید ذهنم همش درگیر این واون باشه ؟!!!

چرا باید جای یه نفر دیگه فکر کنم ؟!!!

آیا کسی که ذهن خودشو انقد درگیر فرد دیگه ای کرده آرامش داره ؟!البته که مدام تو احساس بد ومنفیه !

البته که همش خشمگین وعصبانیه !

چون اتفاقات اونجوری که خودش دلش میخواد پیش نمیره .

با این تفسیر، من چ لذتی از زندگی میبرم .

اصلا چطور فکر میکنم من قدرت تغییر دیگران رو دارم .

اگه همچین قدرتی دارم چرا روی تغییرات خودم نمیزارم؟!!!

حالا بیاییم بررسی کنیم که چرا میخام دیگران رو تغییر بدیم ؟

اول از همه ب خاطر اینکه فکر میکنیم خودمون خیلی میدونیم ودیگران نمیدونن !

فک میکنیم خیلی عقل و فهم ودرکمون بالاس ودیگران از عقل ومنطق درست برخوردار نیستن .

گاهی از سر دلسوزی دنبال تغییر دیگران میریم .

گاهی به خاطر اینکه فکر میکنیم طرف بلد نیست مسئولیت خودشو درست انجام بده ومن میخام یادش بدم.

توانمندی‌های خودمو بالا میبینم در حالیکه دیگران رو ضعیف .

گاهی برای اینکه فک میکنم من نجات دهنده هستم .

ینی قدرت نجات زندگی دیگران رو در برابر مشکلات وناملایمات دارم .

یه وقتایی میخام‌ دیگران طبق معیار واصول وقواعدی که من میخام پیش برن ،بنابراین دنبال تغییرشون هستم.

گاهی میخام‌ طبق علایق و سلایق من باشن بازم دنبال تغییرشون میرم‌.

در کل وقتی دلم میخاد دیگران افکار وباور هایی مثل خودم یا شبیه منو داشته باشن.

پس من خیلی خودخواه ومغرور هستم که حق انتخاب را از دیگران میگیرم.

آیا چنین مواقعی میام یه نگاهی به خودم بندازم ببینم خودم چ موفقیتها وچ‌ رشد وپیشرفتهایی داشتم که حالا تو فکر تغییر دیگرانم ؟

اصولاً کسی که دنبال این مباحثه ،از سمت خودش تغییرات مثبتی نخواهد داشت.

چون تمام تمرکزش روی دیگران بوده .

مگه میشه تو بخای کسیو تغییر بدی بعد خودت تغییر خوبی داشته باشی ؟!

امکان نداره !

زمانی در درون من تغییرات مثبت رخ خواهد داد که همه ی حواسم به خودم باشه .

واتفاقا کوچکترین نگاهی به افکار ورفتارهای دیگران نداشته باشم .

خداوند قدرتی دردرون من نهاده که از پس خودم به تنهایی برمیام .واین قدرت رو به تک تک ما داده .بنابراین هر کسی خودش مسئول تغییر خودشه .

ما از تغییر دیگران عاجز وناتوان هستیم .

حتی اگه بهترین خودمون هم باشیم بازم ناتوانیم .

ما فقط میتونیم الگوی مناسبی برای دیگران باشیم البته اگر فرد موثری باشیم و اگه موفقیتها وپیشرفتهایی بدست آورده باشیم .

خودم سالهای زیادی از عمرم رو به همین منوال گذروندم که دنبال تغییر دیگران بودم .ودقیقا زمانی بود که خودم سرشار از بیماریهای روحی و روانی بودم .

نمی‌دونم چرا با این نیاز خودم به تغییر ،درصددتغییر دیگران هم بودم .

شاید ب خاطر این بود که یه چیزایی یاد گرفته بودم ودلم میخاست همونا رو به عزیزان ونزدیکانم هم انتقال بدم .غافل بودم از اینکه خب یاد گرفتنت به چ درد خودت خورده ؟

چقدر تو عمل میتونی تغییراتت رو‌نشون بدی ؟

درکم از قوانین جهان هستی صفر درصد بود .

انقد به اینکارم ادامه دادم تا عزت نفسمو داغون کردم .

خوب می‌فهمیدم دیگران هیچ علاقه ای به شنیدن حتی صحبتهای من ندارن چ برسه به اینکه از من راهکاری بگیرن .

دنبال تغییرات دیگران بودن منو کم کم برد سمت خشم ونفرت از بقیه !

اینکه چرا دیگران به من اعتماد نمیکنن ؟!

چرا دقت تو کاراشون ندارن ؟!

چرا اشتباهات تکراری دارن ؟!

خوب می‌فهمیدم هم باعث آزار اونا هستم هم دارم به خودم خسارت میزنم .

هیچ رشد وپیشرفتی که در کار نبود .

حتی به عقب هم برگشته بودم .

هیچ کسو دوس نداشتم حتی عزیزان نزدیکمو .

فقط ادا در میووردم و احترام داشتم ولی در عمق وجودم از همه بیزار بودم .

باعث شده بود هیچ روابط درست وخوب یا پایداری با کسی نداشته باشم.

همه ی روابطم با دیگران داغون داغون بود.

حتی با همسرم .

همسرم یکی از اون شکارام بود که فک کردم سلطه ی بیشتری بهش دارم .

اینجا که خیلی زور زدم .

خیلی زیاد ،خودمو به هر دری زدم که همسرم همونی بشه که من میخام .

ظاهرن شاید یه مدت خیلی کمی اونم از روی ترسهاش ،طبق میل من رفتار میکرد اما بعد دوباره خود واقعیش میشد که من دوست نداشتم .

کلا آدم خود خواهی بودم .

خودخواه بودم که خودمو نمیدیدم وتمام نگاه وتوجهم به بقیه بوده دیگه !!

تا اینکه آسیبهای زیادی خوردم وخودم متوجه شدم که قادر به تغییر کسی نیستم .

میدونید کجا متوجه شدم ؟زمانی که به قول استاد از جهان سیلی های خودشو خوردم .

تحقیر شدم .نادیده گرفتنم .عزت نفسم زیر سوال رفت.

دروغ بهم میگفتن .پنهان کاری میکردن.

اونجا بود که فهمیدم کجای کارم ؟!

بازم خداروشکر متوجه شدم ومسیرم رو کاملا عوض کردم .

تو این چند سال اخیر که با استاد بودم تغییرات بزرگی داشتم که خودم احساس رضایت دارم.

چون هیچ اثری از اون عملکردهای مخرب نیست .

وهیچ رفتار ناجالبی از سمت کسی نیست.

البته اوایلی که با استاد آشنا شده بودم بازم داشتم تو همین دام میفتادم که خیلی زود در عرض چند ماه متوجش شدم .

و تسلیم شدم .

صادقانه وبا درک درست ،درکی که خودم پیداش کرده بودم نه فقط به حرف باشه ،متوجه شدم من قدرت وتوانایی تغییر هیچ احدیو ندارم .حتی فرزندانم چ برسه دیگران .

اینجا بود که تمام تمرکز وتوجهم رفت سمت خودم .

سمت تغییرات فرکانسی خودم .

سمت تغییر افکار وباور های خودم .

سمت بدست اووردن خوشبختی وآرامش خودم .

سمت اینکه حس ارزشمندی خودم رو پیدا کنم .

سمت اینکه الویت زندگیم رو خودم بدونم وبس.

سمت اینکه من به تنهایی خالق اتفاقات زندگی خودم هستم .

سمت اینکه من تنها نیستم وخدا همه جا با منه وهمه ی عزیزانم از وجود همین خدا بهره مند هستن .

وتا وقتی که کسی خودش نخاد،هیچ اتفاقی براش نمیفته .

به قول معروف میگن کسی که خواب رفته رو میشه بیدار کرد اما کسی که خودشو زده به خواب رو نمیشه بیدار کرد.

پس باید اجازه بدیم هر کسی طبق میل واستاندارها وعلایق وسلایق واعتقادات خودش دنبال مسیرش باشه .

نمیخاد نگران کسی باشیم .هر کسی با انتخاب خودش در مسیرش گام برمیداره.

ونتایج هر فردی نشون نگر موفقیت یا عدم موفقیتشه .

ما هم به جای جار زدن و التماس کردن این واون بهتره ،با تغییرات خوب ومثبتمون وگرفتن نتایج زیبا ،به دیگران که نه ،به خودمون ثابت کنیم که تونستیم و بدست اوووردیم .

اولین نتیجه ی خوب ،داشتن آرامش واحساس خوبه .

چیزی که هیچ وقت نداشتیمش.

میتونیم خودمون عامل رشدمون باشیم یا مانع رشدمون‌ .

هرچقدر دنبال تغییرات خودمون باشیم به همون میزان اتفاقات بهتری و برای خودمون به ارمغان میاریم.

همیشه دنبال سهم ونقش خودمون از زندگی باشیم تا موفقیتها یکی پس از دیگری عایدمون بشه .

هیچ چیز بیرونی باعث رشد من نمیشه تا وقتی که من از درون خودمو تغییر نداده باشم .

پس بیرون دنبال چیزی نگردید که همه چیز دردرون ما و با ماست .

حالا هر کسی تو هر زمینه ای میخاست کسیو تغییر بده،فرقی نمیکنه .

میخاد تو روابط باشه .میخاد تو حوضه ی سلامتی باشه. میخاد تو امورات مالی و در زمینه ی کسب و کار وشغل وحرفه ی کسی باشه .

میخاد تو زمینه ی اعتقادات شخصی باشه .

به هر صورت کسی که دنبال اینکاره ،به نتیجه ی مطلوبی که نمی‌رسه که هیچ ! بلکه خودشم باعث پسرفت وعقب گردی خودش میشه .

همانطور که ما از تغییر دیگران ناتوان هستیم .دیگران هم به همون نسبت از تغییر ما ناتوان هستن.

آخه من به شخصه خودم این معضلو داشتم .

ینی از هر دو جوانب فکر میکردم میشه تغییرات صورت بگیره .

هم دلم میخاست خودم کسیو تغییر بدم هم دیگران به نفع من تغییر کنن .

میخام بگم دیگران البته منظورم همسرمه ،دنبال تغییرات من باشه ینی ایشون جای من فکرای خوب بکنه ،مثبت نگر باشه ،تمرکزشو بزار روی فراوونی ،دنبال در آمد بالا باشه تا منو به خواسته هام برسونه .

اینجا هم خود خواهانه چنین نگرشی داشتم .که منجر میشد، با این نگاه باز دنبال کنترل وبقیه ی داستانا که خشم وعصبانیت ورنجش وخود آزاری وخسارت به دیگران زدن واحساس گناه به کسی دادن وتمرکز از روی خودم برداشتن سراغم بیاد.

کلا از رئیس شدن خوشم میومد .

دوست داشتم امر و نهی کنم و اجرا بشه .

البته خداروشکر این نگرشه چند سال پیشم بود.

الان چنین نگرشی ندارم .

واقعن خیلی با افکار وباورهای گذشتم فاصله گرفتم.

با وجود اینکه شاغل نیستم اما چنین دیدگاه ونگرشی ندارم.

سعی میکنم خودم در مسیر درست باشم وبقیشو از خدا بخام .

حالا اینکه خدا چطور واز کجا میخاد منو به خواسته هام برسونه ،دیگه به من ربطی نداره .

به دستان خداوند در زمین خیلی باور دارم.

من سعی میکنم طبق هدایتش پیش برم.

در مقابل تضادهایی که تو زندگیم میاد نگاهم خیلی تغییر کرده .

به نسبت قبل خیلی خیلی صبور تر وآروم تر شدم .

توقعاتم نسبت به همسرم بی نهایت کمتر از قبل شده .

تا جایی که بشه دست از کنترل کردنش برداشتم .نه همسرم بلکه دست از کنترل تمام آدمهای دور و ورم برداشتم.

سرم به کار خودم گرمه .به کسی کاری ندارم .

به این درک رسیدم که هر کسی خودش آزاد،که هر کاری که ب نظر خودش و دلش خاست انجام بده .

هر کسی یه دیدگاهی داره .نظر هر فردی برای خودش ارزش داره .

برای ما هم محترمه منتهی اگه با ما یکی نبود با سکوت ، به مسیر خودمون ادامه میدیم .

دنیا با این تفاوتهاش قشنگه .

اگه همه شکل هم ومثل هم بودیم که هیچ زیبایی دیده نمیشد.خوب وبد در کنار هم باعث زیبا جلوه دادن خوبی هات میشه واگرنه به تنهایی معنایی نمیتونست داشته باشه .

تسلیمم به هر آنچه اتفاق بیفته .

همسرمو مسئول رسیدن به خواسته هام نمی‌دونم .

می‌دونم خداوند به بی نهایت طریق منو به خواسته هام میرسونه .

لزومی نداره من ذهنمو درگیر این مسائل بکنم که خارج از محدوده ی فکری منه.

من سهم خودمو انجام میدم. تغییر افکار وتقویت باورهای مثبتم وداشتن احساس خوب ولذت بردن از زندگیم دیگه بقیش با خدای قدرتمندمه .

ایمان دارم به همه ی خواسته هام میرسم .

به خدا اعتماد کردم .

متوکل هستم به معنای واقعی میخام‌متوکل باشم .سعی میکنم تو عملکردم نشون بدم .

باید قوی باشم.

باید صبور باشم .

باید تلاشمو بکنم .باید تو این مسیر باشم و ادامه بدم تا بدست بیارم.

انصافا با این تغییراتم ،تغییرات بسیار زیبا وقشنگی تو زندگیم دیدم .

همه آدمهای اطرافم بهترینن .همه خوبو ودوست داشتنی .همه مهربونو و با محبت .

همه برام عزیزن .

حس خوب به دیگران میدم حس خوبم میگیرم .

بدون اینکه دنبال تغییر کسی باشم حتی فرزندانم ،ولی همه چیز همون طور که من میخام پیش میره .

این ینی رهایی .ینی آزادی .

وقتی میشه همه چیو به همین راحتی بدست اوورد چرا باید خودمونو به تقلا ودرد سر بندازیم ؟!

میشه با تکیه کردن به خدای هدایتگرمون ،فقط با هدایتش پیش بریم وتسلیم باشیم تا بهترینها بدون حرص زدن ما ،تو آغوشمون باشه .

من که باورش میکنم .

استاد جونم مرسی.

مرسی که هستی .