ما از تغییرِ دیگران، ناتوانیم - صفحه 24 (به ترتیب امتیاز)

سلام استادجان

خداقوت

بعد از این فایل به این فکر می کردم که چقدر ما انسان ها فراموش کاریم!

با اینکه این نکته رو هزاران بار در فایل های مختلف عنوان کردین، با اینکه ده ها مرتبه توی عمل خودم بهش رسیدم، اما بازهم یادم رفته بود.

این چند روز خیلی توی این فکر بودم که چقدر اتمسفر جامعه بیمار شده و چقدر دلم می خواد از این اتمسفر دور باشم..

بعد کم کم یادم اومد، اون موقع هایی که شما رو به تازگی پیدا کرده بودم؛ که با چه تمرکز پیوسته ای بیشتر ساعات شبانه روزم و درحال گوش دادن به فایل های شما بودم.. و نتایج پی در پی اون روزها رو به یاد آوردم..

اون روزها خیلی هم دور نیست! همین چند ماه قبل بود! اون موقعی که شروع کردم به شنیدن صحبت های شما، حرفاتون همون ضربه ی آخر چکش به میخ بود واسم.. برای همین اتفاقات انقدر پشت سرهم اتفاق می افتادن و همه چیز انقدر خوب پیش می رفت که کم کم دیگه حتی فرصتی نداشتم برای گوش دادن به فایل های شما..(موضوع فقط فایل ها نیست، موضوع کنترل ورودی ها و تغذیه ی روحِ) و همین غفلت من رو تا کجاها که عقب نروند.. بماند.. می دونم این حکایت برای شما و حتی خود من چقدر تکراریه.. ولی نمی دونم چرا به قول شما عبرت نمی گیرم!

فکر کنم باید یه reminder روی گوشیم تنظیم کنم واسش.. بنظر ایده ی خوبی برای یادآوری خیلی چیزها میاد.. :)

اما الان یه سوال دارم.

من قبلا به جایی رسیده بودم که نه دیگه دلم می خواست به کسی بگم که داره اشتباه می کنه و نه واسم مهم بود که حرف های من رو نمی فهمیدن.. چون به خوبی می دونستم که توی یک مدار نیستیم؛ اما الان از اونور بوم افتادم!

انقدر حساس شدم که حتی به اخبار آلرژی پیدا کردم! یه مدت حتی اگه سر ظهر موقع ناهار تلوزیون روشن بود نمی رفتم با بقیه ناهار بخورم! الان هنوز هم همونطورِ ، با این تفاوت که اکثر روزها برای ناهار خونه نیستم که این اتفاق بیفته و اگرهم باشم تلوزیون رو خاموش می کنن!

اما این فقط در مورد تلویزیون نیست. حتی در مورد صحبت ها هم همینطوره! نمی تونم مخاطب کسی قرار بگیرم که داره برخلاف قانون حرف میزنه! حس می کنم مثلا اگر بشنوم و جوابی ندم این ورودیه و روی من تاثیر میگذاره! افراط زیادی!

هرچقدر هم با خودم صحبت می کنم، فایده ای نداره! من باید چیکار کنم که این حس از بین بره؟ این افراط در حس تاثیرپذیری از بقیه واقعا گاهی خیلی اذیت کننده ست.

همه چیز از زمانی شروع شد که من به شما شک کردم! به قول یه دوستی که توی قسمت عقل کل نوشته بودن: منشا شک ترسِ..

شاید بعد از رها کردن آموزه هاتون و از بین رفتن تاثیرات باورهای نوپایی که داشتم برای خودم می ساختم، ترس از نرسیدن باعث این شک شد!ولی اولش گفتم از کجا معلوم که راست میگه! از کجا معلوم که اینا همش داستان پشت پرده ای نداشته باشه! اصلا شک که اشکالی نداره! وجودش و تلاش من برای از بین بردنش باعث می شه که باورهام چندین بار از قبل قوی تر بشه!

(خداااااای من ! الآن که دارم ذهنیات اون زمانم رو روی کاغذ کامنت ها می آرم تازه دارم متوجه می شم! چه زینت منطقی و زیبایی! یاد فایل حجاب تون افتادم استادجان! چقدر این چزندیات برای من زینت داده شده بود! چه زینت و سرپوش زیبایی! نه؟! 🤦‍♀️)

اما نمی دونستم که فقط دارم خودم و گول می زنم!

یادم رفته بود که حتی وقتی شک می کنی و اون شک منشائش ترسِ، با گشتن بیشتر فقط دلیل بیشتر پیدا می کنی برای شک بیشتر!

اصلا یکسری افکاری که الان که بهشون فکر می کنم با خودم میگم، این خزعبلات مال سال 1400 شمسی هم نیست چه برسه به قرن 21 میلادی!

اما حس کردم که نیاز دارم یکبار دیگه از اول شما رو بشناسم. مثل دفعه ی قبل از فایل های مصاحبه تون شروع کردم. باید این حس مزخرفی که ذره ذره اومده رو ذره ذره از بین ببرم. با ساختن دوباره ی خودم و باورهام.

نمی دونم چی شد که این چیزا رو نوشتم!

(چقدر پیچ در پیچ شد! من رو یاد پیچک های هرزی می اندازه که توی پرادایس رشد کرده بودن! باورهای غلط به هم تابیده! همونایی که سر هرکدوم که بزنی تهش به یه شاخه ی دیگه وصله!)

اما خیلی دوست دارم سوالم رو پاسخ بدین. شما چطوری می تونین انقدر تاثیرناپذیر باشین؟ (جواب در لحظه ی خودم به خودم: چون همه چیز رو با دلیل و مدرک و تجربه درک کردین و بنیان خیلی محکمی برای همشون دارین که به این راحتیا از بین نمی ره! (چه جواب کاملی! یکی نیست به من بگه پس چرا می پرسی! فکر کنم کم کم دارم خوددرگیر می شم😂) اما همینا رو چطوری ساختین؟ من چطوری بسازم؟ چطوری بنیان تمام باورهام رو از ریشه انقدر محکم کنم که کلاهم و باد نبره؟ که با کوچکترین نسیمی شاخ و برگ های تازه شکفته ی باورهام مثل شاخه های درخت بید رقصون نشه؟)

شما می گین خیلی از اتفاقاتی که می افته رو از کامنت های بچه ها متوجه می شین ، اما چطوری انقدر دقیق از همه ی اتفات خبر دارین و خیلی راحت حتی اونها رو می خونین و تحلیل می کنین که ازشون عبرت بگیرین؟! دقیقا برعکس من، که نه اخباری گوش می دم و نه حتی اینستاگرام یا کانال خبری ای رو دنبال می کنم که از خبرها مطلع شم که یه وقت خدای نکرده یک ورودی نامناسب هم دریافت نکنم!(گاهی به این نتیجه می رسم که چقدر از اطراف خودم بی خبرم! راستی اصلا این خوبه یا بد؟)

جواب خودم به خودم اینه که: خب خیلی مهمه با چه دیدگاهی به وقایع نگاه می کنی!

اما بازم فکر نمی کنم جواب بده! انگار یه ترسی هست! یا یه حسی .. که نمی ذاره! اصلا حتی موقع فکر کردن به اینکه چرا این طوری شدم و باید خودم و اصلاح کنم هم اذیتم! دلم نمی خواد بهش فکر کنم.. باید چیکار کنم؟

از توجه تون به کامنتم و پیشاپیش از پاسخ تون سپاسگزارم 😊😁🌺🌸