چه موضوعی را باور کرده ای؟

با سلام و عرض ادب به دوستان عزیز و استاد گرامی و دوست داشتنی.

موضوعی که چندین روز ذهنم رو درگیر کرده بود رو استاد با ارائه این فایل به زیبایی به من پاسخ دادند و در اصل شب گذشته با همسرم به این نقطه رسیدیم که ما برای خودمان باور ساختیم که اینطور برخوردی ببینیم و اگر تو جامعه اروپایی و نسل جدید ایران هم نگاه کنیم، این باور تغییر پیدا کرده و ما باید زاویه نگاهمون رو تغییر بدیم تا شرایط به سمت بهتر و بهتر شدن وضعیت موجود حرکت کنه فایلی که استاد عزیز فردا صبحش روی سایت گذاشتند مهر تایید شده ای از طرف جهان و خداوند بود که روی همین نقطه تمرکز بیشتری کنیم تا به مقصود برسیم.

به نظر من مهمترین باور محدودکننده ای که با باور دینی ما و توسط والدین ما و خانواده و رسانه تا به همین امروز به ما خوراندند، باور احترام به پدر و مادر و مسئله عاق والدین هست.

یعنی یک باور رو برای ما ایجاد کردند که در هر صورتی پیروی کنید از والدین خود و عدم توجه و رضایت مندی والدین از ما، مانع ورود ثروت و نعمت به زندگی مان می‌شود و از طرفی هر چه را که ساختیم هم از دست می‌دهیم. با توجه کردن به سریال های ایرانی میتونید این موضوع رو هنوز در جامعه ببینیم که برای یاددهی یک فرهنگ احترام به بزرگترها، چندین باور محدودکننده رو به ما می‌دهند.

باور شرک آلود اینکه دروازه ورود ثروت و آرامش و نعمت و شادی به زندگی مان، کسب رضایت از والدین مان هست. وگرنه خداوند نگاه غضبناکی به ما می‌کند.

و ما خودمان را بی قید و شرط لایق داشتن و رسیدن به اهداف و خواسته ها و نعمت های جهان نمی‌بینیم. و این دعای خیر پدر و مادر هست که ما تا اینجا رسیدیم.

در صورتی که در واقعیت کدام والدی هست که نگرانی و بدبختی و آشفتگی فرزند خودش رو بخواهد؟!

توجه کردن به الگوهای متفاوت و به قول استاد، جایگزین کردن آنها با باورهای قدرتمند کننده و دارای نتیجه بهتر باعث میشه به این نتیجه برسیم که یک باور در کودکی به ما داده شده و ما همراه با بزرگ شدنمان آن را برای خودمان بزرگ کردیم تا جایی که الان برای تغییرش نیاز به صرف انرژی بیشتری هست.

در این مورد محدود کننده، نجواها می‌آیند و احساس عذاب وجدان و احساس بد رو بهمون میدهند که تو با فلان کار احترامی به والدین خود نگذاشتی و در نهایت روی اصول خودمان پامیگذاریم و باب میل والدین عمل می‌کنیم و احساس ارزشمندی را از خودمان برمی‌داریم و اولویت رو دیگران می‌گذاریم و جهان هم پاسخی هم فرکانس با فرکانسی که دادیم می‌دهد. یعنی با رفتارها و عکس العمل هایی که از یک باور با درجه یک به ما داده شده، توقع بیشتری رو در والدین بوجود میاریم و درجه این باور رو بالا بالاتر می‌بریم. و روز به روز اوضاع بدتر و آدم های مشابه والدین با سطح توقع متفاوتی که برایشان ساختیم، به زندگی مان وارد می‌شوند.

استاد عزیز، لطف کنید در این مورد بیشتر صحبت کنید چون نسل دهه 60 با باورهای دینی در حوزه روابط بسیار بمب باران شدند. و الان هم در زمانی که خودمان پدر و مادر شدیم، درگیر این باور محدودکننده هم از طرف والدینمون و هم از طرف بچه هامون شدیم.

سپاس از شما