چه موضوعی را باور کرده ای؟

سلام، کاکو حمید

آقو، تولدت مبارک، با تاخیر.

خیلی هم تولدت روز باحالیه. همه تعطیلن و کلی خاطرات خوب میسازن.به همین خاطر، وقتی اسم 14 و 15 خرداد رو آوردی، کلی احساس خوب سرم خراب شد…دمت گرم که دنیااومدی!

تو واقعا فوق العاده ای. این همه قابلیت و استعداد و شور و شوق تمام نشدنی برای یادگیری چیزهای جدید، واقعا چشمگیر و تک هست. تحسین بر تو.

از بودن توی این سایت، وقتی احساس خوب بهم دست میده که حرکتی عملی بر مبنای آموزه های اینجا انجام میدم. اونوقت همه چیزخیلی خوب و درسته.

سالها توی صنعت کار کردم. بعد از بازنشستگی، حالا تازه فهمیده ام که: عجب…! من اصلا میون اون آدما و اون دستگاهها، اشتباهی بودم!

حالا، زندگیم خیلی لذت بخش تر و بهتره، چون مشغول به کاری هستم که از صمیم قلب دوستش دارم. همراه با هم مدار شدن و کار کردن با نزدیکترین رفیق کودکیم که انسانی بسیار شریف و وارسته و هنرمند است و … باورش نداشتم! فهمیدن همین موضوع، تا حالادوسال زمان برده! آنقدر از علایقم دور شده بودم که دیگر به سختی به یاد میاوردمشان!

چرا باورم نمیشد که این، کاری است که دوستش دارم؟ چون مشرک بودم و باورم نمیشد که ازش پولی در بیاد و بتوانم استقلالم را باهاش تامین کنم… پس، رفتم توی بخش صنعت وهر روز و هر روز ماندن توی جهنم را مرور کردم….!

اصلا تلقی من از استقلال، از اساس غلط بود. یادم می‌آید که حتی روم نمیشد سر نماز، چیزی از خدا بخوام! همه ش میگفتم: نه، زشته! واسه مرد افت داره!!

ماحصل آن ذهنیت و اعتقاد به کمبود، 90 میلیون پاداش سنوات پس از کسر کسورات و اعمال قانون من در آوردی جدید بود که پاداش سنوات ما را به دوسوم تقلیل داد …تازه همون رو هم پارسال بهم دادند، البته بعلاوه حقوق ماهیانه باز نشستگی.

باور کردنش سخت است، ولی توی همین 2 سال، 4 برابر آن پول را با خانمم ، از راه علایق مشترکمان در آوردیم. تازه امسال توانستم به لطف خدای بزرگ، بچه هایم را به یک خانه که لایق خانواده ام باشد، بیاورم.

توی کاری که عاشقش نیستی، هر چه هم فداکاری بکنی….بگذریم، شاکر تمام و کمال خداوند بزرگ هستم که این درس را به من آموخت، وگرنه از خود استاد عباسمنش هم، چنین چیزی را صد در صد نمی پذیرفتم .

امیدوارم بهترین اتفاقات برایت بیفتد و با بهترین و نزدیکترین رفقا هم مدار شوی… من توی 37 سالگی، همزمان با تولد فرزند دومم، تازه رفتم دانشگاه لیسانس بگیرم!!

زندگی، عجیب بلنده! به پشت سرت که نگاه میکنی، بعضی جاها و کسان را اصلا یادت نمی‌آید!!

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشی.

سلام به کاکو رسول، جون خودوم!

خیلی نوکرم، کاکو. منم همیشه تو فکرتونم. خانواده شاد و خوش و دوست داشتنی. شماها تنها کسانی هستید که خانواده م رو گاهی باهاتون مقایسه میکنم و ازتون ایده میگیرم.

بازنشستگی، برام مثه مرگ بود. رفتن به یه مرحله دیگه. چون برای خودم کاملا ابعادش معلومه، از به کار بردنش ابایی ندارم. مثه یه تعطیلات بی پایانه…مثه یه زندگی خوش و لذت بخش که توش اصلا لازم نیست مثل بقیه کار و رفتار کنی…. من ظاهر و کارهام برای بقیه خیلی غلط اندازه. مثلا همین هفته، با محمد و مه تا رفتیم پارک، رو چمن فوتبال کنیم.. حین جیغ و داد و بازی، دیدم جوونهای توی پارک، دختر و پسر، به من خیره شده اند. دلیلش این بود که حین بازی، محمد و مه تا با جیغ منو صدا میزدند: بابا!

خب، یه کمی کپ کردم. حرف مردم، هنوز یه کم برام مهمه. شاید به همین دلیل هی این کلمه رو بکار میبرم که بعضی کارهام رو توجیه کنم… که فشار رو از خودم و اطرافیانم بردارم… حالا که بهش فکر کردم، اینا به نظرم اومد.

البته مدتهاست به آدمهای غریبه ای که شغلم را میپرسند، هیچ حرفی از بازنشستگی نمیزنم و می‌گویم انتشاراتی داریم و توی آن مشغولم که البته کاملا درست هم هست.

اینجا هم بیشتر برای فلش بک و نقل خاطرات بکارش میبرم. البته اینطور فکر میکنم. اینم مرحله گذار هست رسول‌ تا چند وقت دیگه این کلمه هم به خاطره میپیونده. دیگه برام مهم نیست.

یه دلیل توجه به بچه هام، اینه که پدر خودم، تمام عمر توی کارخانجات محتلف کشور در ماموریت بود. نوجوانی و جوانی من، کاملا در غیاب پدر گذشت و …. تا سه ساعت قبل از عقدم هم هنوز توی یک شهر دیگر بود. این برام عقده شده. هنوز اذیتم می‌کند. البته دارم متوجه میشوم که این می‌تواند به بچه های من صدمه بزند… مرسی بابت تذکرت.

بهترین رفقای من، دارند محمد و مه تا می‌شوند. اصلا فشاری روی خودم نگذاشتم که الکی این کار را بکنم، خودش دارد اینطور محقق می‌شود. خواستم بگویم بودن با بچه ها، برایم اصلا فشار و محدودیتی نداشته… حتی کار جدیدم را مدیون همین ویژگی هستم. سر وکله زدن و شادی با بچه ها، شاید این کسب و کار جدید من، چیزی باشد که به خاطرش به این دنیا آمده ام! هنوز هم عشق به داستان‌های مجله کیهان بچه ها در دهه 60، کسب و کار و نوستالژی من است. از همانجا تصمیم گرفتم نویسنده بشوم! تمام سالهای قبل از پایان خدمتم در کارخانه، با همین امید میخوابیدم و بیدار میشدم.این دوسال، در تلاش برای نوشتن این چند تا کار، خیلی خیلی به من خوش گذشت.

ببینیم چی می‌شود. فردا صبح با بچه ها قرار گذاشته م که بریم کنار رودخانه قورباغه بگیریم. جای شما خالی.

از دور میبوسمت کاکو. خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشی.