چه موضوعی را باور کرده ای؟ - صفحه 31

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

«وَنَادَىٰ أَصْحَابُ الْجَنَّهِ أَصْحَابَ النَّارِ أَن قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّکُمْ حَقًّا قَالُوا نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَیْنَهُمْ أَن لَّعْنَهُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِینَ» (ﻭ ﺑﻬﺸﺘﻴﺎﻥ ، ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺣﻖ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ، ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺗﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺣﻖ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ؟ ﮔﻮﻳﻨﺪ : ﺁﺭﻱ ; ﭘﺲ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺩ؛ 44 اعراف)

—————————————————————————

سلام و درود فراوان به استاد عباس منش عزیز و استاد شایسته و همه دوستان نازنینم. امیدوارم حالتون مثبت و عالی باشه.

آره باز هم گوشی افتاد دست کودک درونم.

یه ماجرایی رو میخوام براتون تعریف کنم که تقریباً با موضوع فایل مرتبط هست.

—————————————————————————

نامبرده توی چندتا کامنت اخیرش در مورد هواپیمای SR71 نوشته بود. احتمالا یه چندتا کامنت دیگه بنویسم در موردش همه تون کاملاً بدونید SR71 دقیقاً چه شکلیه.

اگه عبارت SR71 رو توی سایت سرچ کنید احتمالا 5 تا کامنت براتون باز میشه که هر پنج تا رو خودم نوشتم. توی قسمت 147 زندگی در بهشت دقیقه 12:48 استاد توی موزه هوایی رفته کنار همین پرنده جذاب و افسانه ای تیتانیومی . البته این کامنت قرار نیست در مورد ویژگی های فنی SR71 حرف بزنم؛ ان شاالله کامنتای بعدی.

در راستای سرچ یوتیوب در مورد پیچیدگی های این پرنده رسیدم به یه ویدیو سخنرانی 1 ساعت و خورده ای .

سرگرد بازنشسته نیروی هوایی آمریکا برایان شول. کهنه سرباز جنگ ویتنام. می‌گفت توی ویتنام توی ارتفاع پایین جنگنده ام رو زدن و هیچ زمانی برای ایجکت کردن نداشتم و هواپیمام توی جنگل سقوط کرد، چشمامو بستم و دستامو محکم مشت کردم گفتم تا چند ثانیه دیگه چشمامو توی بهشت باز میکنم. چیز دردناکی نیست. ولی من اشتباه کردم وقتی چشمامو باز کردم دیدم کل جنگنده در حال سوختنه. و گفتم انگار بهشت رفتنم قراره دردناک باشه. هنوز صدای مکالمات رادیویی رو میشنیدم که میگفتن جنگنده مون سقوط کرده توی جنگل، باید خلبان رو نجات بدیم. چند نفر گفتن ما نمیتونیم ، یه هلیکوپتر اومد گفت کار من نیست من نمیتونم برم توی این جنگل و نهایتاً نیروهای عملیات ویژه ارتش نجاتم دادن. در حالیکه همزمان در حال تیراندازی به نیروهای ویتنام هم بودن. منو رسوندن به بیمارستان ، گفتن این زنده نمی‌مونه که برسونیمش به ایالات متحده ، دوام نمیاره عرض اقیانوس رو طی کنه. من رو درمان کردن و پونزده تا جراحی روم انجام دادن. و حدود یکسال توی بیمارستان بستری بودم. وقتی بهتر شدم بهم گفتن شانس آوردی زنده ای ، فکرشو نمی‌کردیم از پس اون همه عمل جراحی بربیای. تو دیگه هیچوقت نمیتونی پرواز کنی. حتی دکتر نمیدونست انگشت کوچیکمو قطع کنه یا نه،، گفتن این که دیگه نمیتونه پرواز کنه چه اهمیتی داره. می‌گفت دوماه بود که غذا نمیخوردم. بهم گفتن باید غذا بخوری. گفتم نمیخوام، نهایتش میخوام بمیرم . از سقوط جنگنده ام نمردم ، از گشنگی میمیرم. (طرف بعد از سالها هنوز بخاطر از دست دادن جنگنده اش شرمنده بود و نتونسته بود خودشو ببخشه. می‌گفت: «بهم نگین قهرمان چون قهرمان جنگنده اش رو برمیگردونه پایگاه نه توی جنگل. میگفتن فرود اضطراری ولی فرود اضطراری زمانیه که بعدش بتونی دوباره جنگنده ات رو به پرواز دربیاری، قهرمان‌ها نیروهای عملیات ویژه بودن، من فقط خوش شانس بودم»)

می‌گفت توی طبقه سوم بیمارستان بستری بودم و از پنجره یه زمین فوتبال رو میدیدم که هر روز بچه ها در حال بازی بودن. یه روز که داشتم بازی بچه ها رو میدیدم به خودم گفتم یادش بخیر یه روزی منم اینجوری بچه بودم. و بازی می‌کردم. همزمان رادیو روشن بودن و Judy Garland یه آهنگی خوند در مورد رنگین کمان (Over the Rainbow) و می‌گفت من از این آهنگ اینو فهمیدم که جرأت رویاپردازی داشته باش. و من گفتم رویای من چیه!؟ من اون لحظه تصمیم گرفتم که زنده بمونم. گفتم میخوام زنده بمونم. من که دیگه قرار نیست پرواز کنم ولی حداقلش میتونم زنده بمونم. میتونم راه رفتن رو تجربه کنم. مهمترین تصمیم زندگیم این بود که از فردا شروع میکنم به غذا خوردن. و بدنم شروع کرد به بازسازی خودش. یه اشتیاق و انرژی جدیدی داشتم. من که یکبار مردم، دیگه چیزی برای از دست دادن و ترسیدن ندارم.

وقتی از بیمارستان خارج شدم سعی می‌کردم اشتیاقمو از دست ندم… رفتم نیروی هوایی و گفتم من میخوام دوباره پرواز کنم‌ ، و گفتن نمیتونی. تو بدنت آسیب دیده . گفتم اینا همش چندتا زخم ساده است من میتونم پرواز کنم. میگفتن این توی تست رد میشه. بیرونش خوب شده ، درونش هنوز خوب نشده. ولی اشتیاق من برای زنده بودن منو درمان میکرد. وقتی دوباره بهش اجازه پرواز میدن می‌گفت نه این کافی نیست. من باید یه هدف بزرگتر داشته باشم. SR71 سریعترین هواپیمای نظامی آمریکا ست من باید خلبان اون باشم. بهش میگن بیخییییییال. کلا بیخیال شو ، فرایند تست دو روز طول می‌کشه و میدونی کسی که توی تست خلبانی SR71 ریجکت بشه نه فقط با SR71 که با هیچ جنگنده دیگه ای هم اجازه پرواز نداره و کلا زمینگیر میشه (بقول خلبانها Ground میشه)

گفتم من انجامش میدم. می‌گفتن میدونی برای پرواز با SR71 باید فیزیک جسمی یه فضانورد رو داشته باشی چون لباس پروازش لباس فضانوردیه. قراره توی 90 هزار پا پرواز کنی با سرعت +3 برابر سرعت صوت . می‌گفت اشتیاق من از درون یه قدرتی بهم میداد که باعث میشد تست‌هایی در حد فضانوردان رو پاس کنم و همون انگشتی که قطع نشد باعث شده بود بگن این بابا از لحاظ جسمی سالمه. وقتی اولین بار کابین هواپیمای SR71 رو دیدم گفتم این چقدر ساده است. چرا کنترل فرامینش ساده است، نه اسپویلر داره نه فلاپ ، چرا رادار نداره، چرا تجهیزات الکترونیکی نداره ، مگه نمیگید این هواپیمای شناساییه ، پس کو دکمه دوربینها. گفتن برایان، تو فقط قراره پرواز کنی، رادار و نقشه و تجهیزات الکترونیکی و دوربینها با کابین عقبه. به افسر کابین عقب گفتم خب اگه زدنمون من فقط راننده ام، جاسوس تویی.

و من به خواسته ام رسیدم.‌

وقتی در مورد هواپیمای اف 16 صحبت می‌کرد می‌گفت اینا هواپیمای اسباب بازیه. می‌گفت ما نماد 3+ روی بازومون نصب میشد که بقیه بدونن ما از 3 ماخ سرعت (سه برابر صوت) عبور کردیم.

شوروی برای شکار SR71 جنگنده میگ 25 رو می سازه (و بعدها میگ 31) می‌گفت هیچوقت هیچ موشکی سمت ما نیومد. هیچ SR71 توی جنگ آسیب ندید، وقتی یه خلبان میگ 25 ویکتور بلنکو با جنگنده اش فرار می‌کنه و به آمریکایی ها تسلیم میشه. میگه شما چطوری تونستین توی دهه 60 چیزی رو بسازید که ما توی دهه 90 هنوز نمی‌تونیم بهش نزدیک بشیم تا چه برسه شکارش کنیم…

میگه الان که ویکتور بلنکو سیتیزن آمریکاست تفریحش دو چیزه، یا میره دیزنی لند ، یا میره موزه هوایی برای دیدن SR71. دومی رو بیشتر انجام میده.

می‌گفت وقتی کره شمالی یه نشست داشت که سران کشورهای مختلف کمونیستی جمع بودن(بقول خودش همه Bad Guys به جز ما) به ما گفتن باید برید کره شمالی و عکسبرداری کنید. گفتم ما کجا رو دقیقاً عکس بگیریم نمیشه کل کشور رو عکاسی کرد. بهمون گفتن همین که هر 6 دقیقه یکبار دیوار صوتی رو بشکنید میفهمن که ما بالای سرشون هستیم. می‌گفت خیلی از تصاویر معروفی که عملاً دست بالاتر به سیاستمداران آمریکا میداد رو من گرفتم.

(میگفت این هواپیما هر مایل رو توی 2 ثانیه طی می‌کرد ، اگه یه کم سریعتر می‌رفتی 1,5 ثانیه ، ما همیشه یه کم تندتر می‌رفتیم)

فک کنم قرار بود بحث نره سراغ مشخصات فنی SR71.

میگفت من دوتا چیز رو فهمیدم، اول اینکه زندگی کوتاهه و ناپایدار و دومی اینکه هر چیو که ازش لذت میبری همین حالا انجامش بده به تعویق نندازش ، به همون دلیل اول.

کلا 35 تا SR71 برای نیروی هوایی ساخته میشه (و تعدادی برای ناسا) و فقط 97 تا خلبان توی کل دوران خدمت این هواپیما تونستن باهاش پرواز کنن (با حساب خلبانهای ناسا حدوداً 150 نفر) و یکی از اونها کسی بود که با امید و اشتیاق به زنده موندن موفق شده بود.

می‌گفت یه روزی رو یادمه که توی پرواز دو بار طلوع و غروب خورشید رو دیدم. برای پرواز با این هواپیما لازم بود اکسیژن خالص رو تنفس کنی ، و بسیار خطرناک بود برای بدن. (ظاهراً بعد از هر پرواز تا مدتی اجازه پرواز ندارن ، ولی برایان شول سه روز پشت سر هم سه تا پرواز انجام میده)

خیلی از عکسهایی که گرفته بود رو توی کتابی به نام Sled Driver چاپ کرده بود. بعضی‌هاش دقیقاً از لبه مرز فضاست.

—————————————————————————

یکی از صحبتهایی که خیلی برام جالب بود، این بود که خیلی از آدمها فقط میگن نه، نمیشه ، نمی‌تونیم و … بقول خودش

Some people are NO people

اینها تموم زندگی شون رو توی ترس زندگی کردن. من دیگه چیزی برای ترسیدن نداشتم.

می‌گفت وقتی از بیمارستان برگشته بودم آدمها در مواجهه با من دو دسته بودن یه عده که میگفتن این چقدر شجاع و تحسین برانگیزه که دوباره برگشته برای پرواز. یه عده هم میگفتن این دیگه عقلشو از دست داده، چطوری جرأت میکنید هواپیما رو بدین دستش.

امیدوارم این ماجرا مفید باشه براتون.

و طبق معمول نجواها میاد که اینا چیه نوشتی…

—————————————————————————

وعده خداوند همیشه حقه.

چه برای اهل ایمان. چه برای بقیه.

در پناه رب العالمین همواره شادکام و ثروتمند و سلامت و موفق باشید.

«فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ»