چه موضوعی را باور کرده ای؟ - صفحه 39

بسم الله الرحمن الرحیم

سفرنامه به درون من (یک)

سلام

من نرگس هستم. یک ماه دیگه بیست و پنج سالم میشه و از هجده سالگی عضو سایت شدم. اون روزهای اول سرم باد داشت و ارزوهای خیلی بزرگی توی ذهنم می پروروندم. میگفتم دیگه تا بیست و چهار ، پنج سالگی اون خونه ی رویایی و اون ماشین ارزوهام رو دارم. یک زندگی مرفحانه و پر از ثروت ، یک رابطه ی عاشقانه و … با اینکه حدود شش سال گذشته و من بیست و پنج سالم شده اما خبری از اون تصویر رویایی نیست.

من درست سال پیش دوره ی دوازده قدم رو توی اکانت خواهرم خریدم و ماه به ماه طیش کردم و اسفند ماه اومدم تا چک اپ فرکانسیم رو مقایسه کنم با اول سال. باورم نمیشد. من هیچ تغییری نکرده بودم. روابط همون روابط بود، اعتماد به نفس همون بود، ارتباطم با خدا همون بود فقط وضع مالی کمی بهتر شده بود. باورم نمیشد. خیلی بهم برخورد استاد خیلی زیاد. وقتی داشتم فایل چک اپ ایلیا رو میدیدم که چقدر قشنگ توضیح میداد و چه نکاتی رو از هر فایل توی زندگیش استفاده کرده بود واقعا هیچی نداشتم که بگم. چیزی نبود که بگم من از این نکته توی این قسمت زندگیم استفاده کردم. خیلی زورم اومد. با خودم فکر کردم واقعا همینه. واقعا من هیچ تغییر اساسی توی خودم و باورهام به وجود نیاوردم. وقتی کسی رو میبینم که دو ساله عضو سایت شده و زندگیش از این رو به اون رو شده و همش از خودم میپرسم چطور ؟ چطور اون تونست و من نتونستم ؟ چرا زندگی من اون تغییرات بزرگی که بقیه دارند رو نداره؟ جوابش رو دقیقا سر چک اپ فرکانسی اسفند ماه گرفتم. به خودم قول دادم که تغییر کنم. از همون بعد از عید شروع کردم واقعا به ایجاد یک سری تغییرات قدم به قدم. الان بعد از سه ماه میخوام یک سری تغییراتی که ایجاد کردم رو توضیح بدم و ازین به بعد هم به هدایت خدای مهربانم سعی میکنم مراحل تغییراتم و تصمیماتم رو توی سایت بنویسم. چون من خیلی درونگرا هستم و حس میکنم نوشتن میتونه راه ارتباطی خوبی برای ابراز درونم به دنیای بیرون باشه.

برای سال جدید با خواهر و برادرم صحبت کردیم و تصمیم گرفتیم دوره احساس لیاقت و روانشناسی ثروت یک رو بخریم و کار کنیم.

من شروع کردم به کار کردن روی احساس لیاقت اما وقتی به جلسه تکمیلی پنج رسیدم تقریبا اواسط اردیبهشت بود و متوجه شدم دارم خیلی کندتر از انتظارم پیش میرم و انچنان میلی برای گوش دادن بقیه جلسات ندارم. با خودم فکر کردم که چرا ؟ دیدم من دوباره دارم همون کاری رو میکنم که توی دوره دوازده قدم کردم. فقط جلسات رو گوش میدم و تایید میکنم اما هیچ تغییری در درونم ایجاد نمیکنم.

گفتم فایل گوش کردن فعلا بسه. من باید تغییرات عملی ایجاد کنم. همین وسلام. تا وقتی تغییری ایجاد نکنم دیگه فایلی گوش نمیدم.

اومدم اولین موردی که از شاید یک سال پیش میخواستم که به صورت مداوم داشته باشم رو انجام دادم. “هر شب حرف زدن با رب مهربانم” این کار رو دو سال قبل وقتی به یک تضاد عاطفی شدید برخوردم انجام دادم ، توی دفترم بسم الله میگفتم و شروع میکردم به حرف زدن و نوشتن حرفام به رب عزیزم و خیلیییی لذت بخش و ارامش دهنده بود. خیلی روحم رو اروم میکرد. لذتش زیر زبونم مونده بود به خاطر همین بعد ازون ماجرا همیشه به خودم میگفتم من این کار رو باید به یه عادت دائمی تبدیل کنم ولی هیچوقت نمیشد. یعنی هر بار میگفتم از این به بعد مینویسم ، یک شب مینوشتم دوباره فرداش نمیشد و کلا بیخیال میشدم تا دو هفته بعد دوباره میگفتم باید بنویسم باز نمیشد و … تا اینکه این بار گفتم این تعهد منه. این نیاز منه. این همون چیزیه که میخوام. مینویسم. و از همون شب تا همین امشب هر شب نوشتم هر شب … و چه لذتی داره حرف زدن و نوشتن برای او . واقعا بی نظیره. واقعا با هیچ حسی قابل مقایسه نیست. واقعا بهترین حس دنیاست حرف زدن با خود خود او.

این تغییر خیلی اعتماد به نفسم رو بالا برد. چون چیزی بود که مدت ها بود میخواستم انجام بدم و نمیشد و حالا شده بود. خیلی حس خوبی میداد. کلی از نظر روحی و ذهنی ارومم میکرد. امید شبانه ی من بود این حرف زدن های عاشقانه با رب.

بعد از این تصمیم و شروع این تغییر من به رب مهربانم گفتم من نمیدونم. واقعا نمیدونم باید چیکار کنم. همون حرفی که اقای احمد رضایی عزیز میگفت. اینو گفتم و گفت بیا مشکلاتت رو دونه به دونه حل کنیم. منم گفتم چشم.

گفتم اولین مشکل من ارتباطاتم با دیگران سر کارمه. من به شدت ادم درونگرایی هستم و خیلی اروم بودن و تنهایی کار کردن رو دوست دارم. البته بعد از اینکه از اذر ماه رفتم سر کار در سمت کارشناس پرتودرمانی توی بیمارستان امام خمینی تهران این رو بهتر فهمیدم. من توی شغلم، پنجاه تا همکار داشتم. من از محیط دانشگاهی که کلا با چهار پنج نفر همکلاسی و استاد که همگی خیلی با شخصیت و سطح بالا بودند یک دفعه وارد محیط شلوغ و پر از ادم های مختلف با هر نوع تفکر و سطحی شدم. ارتباط برقرار کردن به شدت سختم بود. با اینکه چند ماه از شروع کارم گذشته بود و یکم اوضاع برام راحت تر شده بود اما همچنان هم چالشم بود. به رب مهربانم گفتم رب ، حرف ادم ها خیلی برام مهم شده ، اینکه هر کسی به خودش اجازه میده هر حرف نامربوطی بزنه اذیتم میکنه. اینکه هر کسی جرئت میکنه نظر بده یا ایراد بگیره اذیتم میکنه. چیکار کنم ؟

ازش پرسیدم چیکار کنم اونم به من راه حل ها و تغییراتی که باید ایجاد میکردم توی این مرحله رو خیلی زیبا گفت. اول از همه توی ذهنم جایگاه همه ی ادم ها رو پایین بیارم. هیچ مسئول و با سابقه و هیچ کسی از من برتر نیست و من ارزشمندم. گفت سر کارت کاملا مرتب و اراسته برو. منم گفتم چشم. روپوش نو و خوشگل خریدم. همیشه خوش بو میرفتم. موهام همیشه تمیز و مرتب و خوش بود. ساعت مینداختم. یک ارایش ملایمی میکردم. در مجموع با یک ظاهر خیلی بهتر سر کارم حاضر میشدم. رب من گفت همیشه یک ربع زودتر برو سر کارت که قبل از شروع کار بتونی ریلکس بشی یه چایی شیک بخوری و بعد شروع کنی منم گفتم چشم. گفت به جای غذای بیمارستان ، غذای دانشکده ی پرستاری رو رزرو کن و برو اونجا ناهار بخور. کیفیت غذای اونجا بهتره. گفتم چشم. با توجه به جلسه ی سه احساس لیاقت بهم گفت اگر کسی حرف نامربوطی زد خیلی جدی و محترمانه بهش بگو که نباید این حرف رو بزنه یا اینجوری صحبت کنه و توی این حدود دو ماه من چندین بار این کار رو کردم. دقیقا از چند نفر که حرف هاشون اذیتم میکرد ، به همشون گفتم و یک نفرشون هم کلا برنامه ی کارم ازم جدا شد و دیگه باهاش شیفت نبودم خداروشکر. اولی دوستم بود و همش به شوخی میگفت کارت به درد نمیخوره و خیلی ارومی و این حرفا. منم بعد از اون بهش مستقیم گفتم من میدونم تو شوخی میکنی و چون دوستم داری اینجوری میگی (خودش همیشه میگفت من فقط با کسایی که دوستشون داشته باشم شوخی میکنم و با بقیه خیلی خشک و جدیم) اما من با این حرف راحت نیستم و باعث میشه بقیه هم فکر کنند واقعا من کارم خوب نیست پس لطفا دیگه این رو نگو و خداروشکر دیگه همچین حرفی ازش نشنیدم. نفر دیگه مسئول شیفت صبح بخش بود که هر بار من رو میدید یه ایراد بی مورد میگرفت. چون من به احترام بزرگتر بودن و اینکه سری بعد دیگه چیزی نمیگه جوابش رو نداده بودم اون هم هر بار همین کار رو باز هم به شوخی میکرد. مثلا میگفت عههه دستگاه خراب شده خانم هاشمی باز دستگاه رو خراب کرده بعدم میخندید. حالا اونجا مثلا ده نفر دیگه هم داشتند کار میکردند. منم اخرین بار محترمانه بهش گفتم اقای فلانی میشه لطفا دیگه توی جمع با من شوخی نکنید. احساس میکنم مناسب نیست و اذیت میشم. این اقا هم خداروشکر دست از سر ما برداشت. و چند مورد دیگه که حالا بگذریم.

باز مورد دیگه ای که پیش اومد سرکارم این بود که به من شیفت های اضافه میدادند. یک بار من برنامه ریزی کرده بودم برای یک پنجشنبه که جایی برم که دو روز مونده به اون یهو گفتند فلانی ها که شامل خانم هاشمی هم میشد باید پنجشنبه غروب بیان شیفت. طبق حرفی که خودشون قبلا زده بودند من شیفت های اضافه داشتم و قرار بود توی مواقع اورژانسی دیگه من رو شیفت نذارند. من این رو به مسئولی که شیفت ها رو مشخص میکرد گفتم و اون برخورد بدی کرد. منم خیلی ناراحت شدم و کنترل ذهن واقعا برام سخت شد. به شدت درگیر بودم و میخواستم حتی درجا از کارم انصراف بدم و بیام بیرون. اون روز اومدم خونه ، به عصر نرسید که دولت اعلام کرد چهارشنبه بیمارستان ها باید باز باشه و شیفت پنجشنبه ی من خود به خود حذف شد. اما این تضاد خیلی اذیتم میکرد توی ذهنم و هی با ربم صحبت میکردم که چیکار کنم و چه تصمیمی بگیرم. در نهایت به این رسیدم که من از نظر مالی در حال حاضر این کار رو نیاز دارم. نباید ورودی مالیم رو صفر کنم و باید به روش دیگه ای این مسئله رو حل کنم. این مسئول هم فقط در حد نوشتن شیفت هاست و نه رئیس منه نه مالک بیمارستانه نه مالک بخشه نه هیچی که نیاز باشه باهاش در ارتباط باشم. منم از طرف دانشگاه اینجا هستم و کسی اجازه نداره با من رفتار بدی داشته باشه. کل ارتباطم رو با این خانم مسئول نوشتن شیفت قطع کردم و گفتم خدایا نوشتن همه ی شیفت هام با تو. من راضیم. نه یک کلمه بحث میکنم نه اعتراض حتی اگر شیفت هام زیاد بود الخیر فی ما وقع. این رو گفتم و پرونده ی این خانم رو توی ذهنم بستم. و به طرز عجیبی بعد ازون کلی شیفت خود به خود آف شدم. همه ی شیفت هام خیلی عالی و با هم شیفتی های خوب بود و…

بازم مینویسم از بقیه تغییراتم.

در نهایت هم خدایا خودت هدایتم کن. من پا تو مسیر تو گذاشتم که تو هدایتم کنی به راه راست به راه کسانی که به اون ها نعمت دادی…

سپاس گزارم