میزان تحمل شما چقدر است؟

سلام ب عزیزان، استاد و دوستانم

تحمل کردن

من حدود 3 و نیم سال کار اداری ام را اون فضارو داشتم تحمل میکردم، حرف ها و دورهمی های منفی همکاران ام رو، اینکه زمانت دست خودت نیست و مثل برده ساعاتی رو در بند هستی،اینکه ب خدا میگفتم من میخوام از پتانسیل هام برای خودم استفاده کنم منو ببر از اینجا، و روزی ک برای اولین بار بعداز 3 سال همکاری بطور غیرقابل باور بی احترامی از رئیسم دیدم، بعد از اون مکالمه یک ساعتی عجیب حالم بد بود و بعدش گفتم خدارو شکر خدایا مرسی ک بهم راهو نشون دادی و ده روز بعدش من استعفا دادم و الان ک دارم برای خودم کار میکنم، یادم اومد من آرزوم بود ک برای خودم کاری داشته باشم، پله پله شروع کنم و دست در دست پروردگارم برم جلو، و اون آزادی زمانی ک عاشقش بودم رو دارم. اون روزها یاد جملات استاد می افتادم تحمل کردن واژه خط قرمز منه، من نمیتونم چیزی رو تحمل کنم، مگر ما چقدر زنده ایم ک بخواییم کسی و یا شرایطی رو تحمل کنیم و گفتم بمیرد آن خدایی ک در ذهنت ساختی و نتونه رزق تو رو بده. تو باید آنجایی باشی ک دلت باشد کاری ک با ذوق از خواب بیدار شوی برای انجامش نه با فحش ک چرا باید بروم چرا من الان باید اینجا باشم.

مورد بعدی، همین امروز پیامی از سمت بهترین و تنها دوست صمیمی ام از دوران مدرسه دریافت کردم ک بعد از رد پیشنهاد بیرون رفتنش و عوض شدی و تحویل نمی گیری هایش.  گفتم انشالله در آینده همو می بینیم ب من گفت دیگه این اتفاق نمی افته. ناراحت نشدم تشکری کردم و اسمش را از لیست مخاطبینم پاک کردم. بیاد میارم خاطرات خوش و دوستی هایمان را، با یادی خوش او را ب خاطره ها پیوند میزنم و به قول خانم شایسته اشکالی نداره من جا باز میکنم برای افراد هم فرکانس خودم. اخلاقیات خاصی داشت ک نمی پسندیدم و من تحملشان میکردم با این دید ک اون بهترین دوست صمیمی ات هست تو ک دیگه دوستی بجز اون نداری، او خودش رو از همه بالاتر میدونست و از هر شخصی ک از جلومون رد میشد ایرادی میگرفت از من نه ولی از هر فردی یک نکته منفی بیان میکرد و منی ک حالا از هر شی و هر شخصی نکات مثبت و زیبایی اش از فیلتر ذهنم رد میشد، دیگر نمیتوانستم آن شخصیت انتقادی و سرزنشگر را تحملش کنم.

در دوستی هایم همیشه احترام گذاشتن و طرز صحبت درست اولویت بوده و به همین خاطر با دوستی دیگر قطع رابطه کردم چند روز پیش، قبلا ک اعتماد بنفس کافی نداشتم نمیتونستم کات کنم باوجود اینکه گاهی مرا هم مسخره میکرد و من تحمل میکردم و گوشم را به نشنیدن میزدم ولی گفتم مگر تو چیزی ب من اضافه میکنی ک من بخواهم با تو وقت بگذرانم.

عاشق تنهایی خودم هستم ب خودم گفتم تنهایی ات رو دوست داری یا دوست داری با اونا وقت بگذرونی دیدم من واقعا نه دلم نه پام یاری میکنه دیگه باهاشون معاشرت کنم. و ب قول استاد دوستای خوبی بودن ولی هیچی ب من اضافه نمیکردن و من در جمع هایشان خودم رو اضافی میدونستم و اخرین بار احساس خفگی کردم و دوست داشتم سریعا تمام بشه.

باورهایی ک باعث میشد تحمل کنم، شرک هایم بود، ترس هایم بود. عاشق خودم و خدایم نبودم و ترس از تنهایی داشتم، باور نداشتم رزق مرا میرساند و نگران بودم، فکر میکردم فقط رئیس است ک ب من رزق میدهد نگو این رئیس بنده خود پروردگارم هست حتی اگر خدا هم نخواد اون رئیس نمیتونه ب من رزق بده. عزت نفس نداشتم و میخواستم از سمت بندگان خدا مورد تایید قرار بگیرم.

باید جایشان را ب شجاعت و ایمان و عزت نفس میدادم تا حرکت کنم و قطع کنم آن ریشه های عمیق مخرب رو.و بعد ببینم جایزه شجاعتم رو ک اولینس همون روز میشد آرامش محض داشتن، یک حس رهایی و پرواز. حسی ک میگه آخیشششش آزاد شدم آزاد ننه :)))) اون نفس عمیقی ک از ته دلم بعد از آخرین روز کاری ام رو کشیدم هرگز و هرگز فراموش نمیکنم و از خداوند عزیزم شاکرم ک خودش مرا هل داد، خودش قوت و نیرو شد در پاهایم، امید شد در قلبم.

سپاسگزارم استاد عزیز بابت تهیه این فایل هدیه