میزان تحمل شما چقدر است؟

سلام به همه

اول این که من کاملا به صورت اتفاقی دقیقا در زمانی که خیلی بهش نیاز داشتم این فایل رو دیدم و میدونم صرفا با دیدن این فایل قرار نیست مشکلی که الان دارم حل بشه ولی مثالی از زندگی خودم به ذهنم رسید که باعث شد حس کنم میتونم مشکل الانم رو هم با تحمل نکردن حل کنم.

من از مرداد امسال وارد یه شغل جدید شدم و که کلی ویژگی های مثبت داره و حتی به هدف سه برابر شدن درآمدم توی پنج ماه هم رسیدم با این شغل اما یه مشکلی بود اونم محل نشستن من توی شرکت بود.

شاید خیلی پیش پا افتاده به نظر برسه ولی من واقعا اذیت بودم به خاطرش. همه کارمند ها داخل دفتر میشستن و من توی راهرو بودم طوری که در سرویس بهداشتی جلوم بود و در اتاق مدیر پشتم (دقیقا جایی مینشستم که برای منشی تعریف شده بود) من این موضوع رو با مدیر داخلیمون مطرح کردم و گفت داریم میز میخریم که تو هم بیای داخل و نگران نباش اما حتی بعد از خرید میز هم باز من جا به جا نشدم.

دلایل این که من دوست نداشتم اونجا بشینم خیلی زیاده یکی این که انواع صدا ها رو از سرویس بهداشتی باید تحمل میکردم. دو این که شرکت ما طبقه یازدهم یک برجه و ویو خیلی خوبی داره ولی من کل روز منظره ای که میدیدم یه کتابخونه خالی بود. و این که مدیر شرکت هر وقت حال نداشت از جاش بلند بشه منو صدا میکرد تا در اتاقش رو ببندم یا چراغ رو براش خاموش روشن کنم.

خلاصه که تک تک اینا خیلی رو مخم بود و هر روز صب قبل رفتن سرکار یه دور واسه همش تو دلم غر میزدم.

تا این که چند هفته پیش دیگه از دست خودم عصبانی شدم و گفتم حالا تو هی غر بزن هی خودتو زجر بده کاری که نمیتونی بکنی پس ولش کن دیگه و برای این که فقط یکم شرایط برام قابل تحمل تر بشه شروع کردم توی دفتر شکرگزاریم از نکات مثبتی که همون جای بد اون موقعم داشت نوشتن.

مثل این که خب من توی فضای خیلی خصوصی تری هستم و کسی به کارم کار نداره یا هروقت میخوام میتونم هندزفری بزارم یا این که میز من از همه بزرگتر و جا دار تره و یکم آروم تر شدم و کلا دیگه بیخیال تغییر جا شدم و اصلن بهش فکر نمیکردم و یهو یه روز مدیرعامل اومد تو بخش ما برای کار دیگه ای و موقع رفتن گفت دنیا توام جمع کن برو تو بشین دیگه از فردا.

شاید این اتفاق برای من نه ماه زمان برد ولی بالاخره شد اونم دقیقا وقتی اصلا بهش فکر نمیکردم و کل کاری که براش کردم دو سه تا خط شکر گزاری و چندباری هم گفتن این جمله با خودمم بود که من این جای جدید رو میخوام و طبق قوانین به من داده میشه. من در طول این نه ماه فقط با حس بد داشتم شرایط رو تحمل میکردم و هرروز زجر میکشیدم و با چندتا از همکارام راجع به این اذیت شدن حرف میزدم و فقط چند هفته بعد از این که سعی کردم تو شرایط موجود حالم خوب بشه و حتی در جواب حرف بقیه که هی میگفتن دنیا پس تو کی میای تو پیش ما بشینی فقط لبخند میزدم و بحث رو عوض میکردم نتیجه اتفاق افتاد.

الان جا به جا شدم و ویوم عالیه و حتی میزی که من دارم از میز بقیه جادارتر و بزرگ تره و حتی زاویه میز هم طوریه که میشه گفت تقریبا هنوزم اون ویژگی خصوصی بودن رو داره و کسی به مانیتور من دید نداره و عالیه.