میزان تحمل شما چقدر است؟

به نام خدای مهربان

سلام استاد عزیزم

مریم جان مهربانم

و همه خانواده ی محترم عباسمنش

استاد جان عجب فایل بینظیری،تحمل

و چقدر این موضوع منو بارها و بارها آزار داده و هیچ ایده ای براش نداشتم،چقدر شکستم

چقدر فرصت هارو از دست دادم

البته که همین حالا هم درگیر موضوعی هستم که با کوتاهی خودم نسبت به حل اون،دارم تحملش میکنم و روح و جسمم در رنجه.

اما چیزی که به ذهنم رسید در مورد موضوعِ بحث،مربوط میشه به 5 سال پیش

من حدود 10 سال مسئول پذیرشِ دندانپزشکی درمانگاهی معروف بودم،و واقعا اونجا رو دوس داشتم اما با شما هیچ قانونِ دیگه ای هم آشنایی نداشتم و پیگیر هم نبودم.

سالهای آخر خیلی بهم سخت گذشت،معنای واقعی اجهاف رو اونجا فهمیدم،اینکه خیلیها که بعد از من اومدن و هرگز تجربه ی من رو نداشتن چقدر عزیز تر بودن چقدر جایگاهشون بهتر شد،حقوقشون،بیمه شون و در واقع شرایط عالی داشتن برای کار

اما همه چیز برای من سخت شد و من فقط و فقط به امید استخدام اون شرایط وحشتناک رو پذیرفته بود

اون زمان بیمه ی من نیمه وقت بود در حالی که تمام وقت سر کار بودم با کلی اضافه کاری،حقوق من 500 گاهی هم 600 بود،بدون هیچ پاداشی نسبت فعالیتهای زیادی که داشتم

اما همکارای من که بعدها وارد مجموعه شدن از بدو ورود بیمه کامل بودن و حقوق خیلی خوب

یواش یواش احساس کردم دارم خفه میشم اونجا،هر چقدر هم باهشون صحبت میکردم بی فایده بود

میگفتن همین که هست،تازه ماههای آخر هم شیفتام رو نصف کردن،عملاانگار گاهی میرفتم سرکار

بهم میگفتن هیچ جا بهتر از اینجا نیست و مطمئن باش از اینجا بری بیکار میشی و ما هم دیگه قبولت نمیکنیم اگه برگردی

ینی تمام روزها تمام کلمانشون نگاههاشون لحظه به لحظه یادمه.

آر یه روز گفتم نع

اینجوری نمیشه،من میرم،حتی اگر خونه هم بمونم بیکار

بهتر از این خفته

اما من خونه ننشستم،ماه آخر همزمان با کار خودم،یک هفته رفتم دنبال کار،چنتا کلینیک سر زدم،یه جا خیلی به دلم نشست،گفتم من باید بیام اینجا کار کنم،باورم نمیشد

توی بهترین منطقه ی شهر،کلینیک تخصصی با پرسنل واقعا عالی

مدیریت بی نظیر

خدای من هر وقت یادم میاد چشام پر از اشک میشه

رفتم اونجا فرم استخدامی پر کردم،بعد یه هفته تماس گرفتن که برم برای مصاحبه،

و من اونجا پذیرفته شدم

از روز اول کار بیمه کامل شدم قرارداد مشخص با من بسته شد،حقوق 500 تومنم شد 1500 ماه اول،اصن باورم نمیشد.و چقدر اوایل خودم رو سرزنش میکردم که ایکاش نمیترسیدم از بیکار شدن و دلو میزدم به دریا و میرفتم دنبال کار،که یقینا فرصتهای خیلی خیلی بهتری برام پیش میومد و چقدر روی کیفیت زندگیم تاثیر مثبت داشت.اما آروم آروم حالم خوب شد و هر روز که میرفتم سر کار باعشق میگفتم خدایا شکرت.

الان دوسالی هست که کار نمیکنم و تصمیم گرفتم کسب و کار خودم رو راه بندازم اما این خاطره برام جاودانه شد و با صحبتهای الانِ شما معنای انتخاب و تصمیم اون زمانِ خودم رو فهمیدم.

استاد جانم بی نهایت از شما سپاسگزارم

از خدایی که شما شما رو سر راه زندگی من قرار داد

عاشقتونم.