میزان تحمل شما چقدر است؟

سلام دوباره به سیدعزیزم وتمام دوستان.من تاچندماه قبل همیشه بارفتارهای مادرخانمم درتضادبودم واوایل همیشه باخانمم بحث میکردم که مادرت نباید این کار را میکرد یاچرا این کار را میکنه.تا این که تصمیم گرفتم که رفتاروحرکاتش ومهمترازهمه حس من این بودکه منا دوست نداره ومن اصلآ نمیرفتم خونشون یااگه یه موقع هم که میرفتم قبل رفتن به خودم میگفتم که من رفتارش رو تحمل میکنم بخاطرخانمم تحمل میکنم تابعد اینکه باسایت استاد آشنا شدم دیدم که همه اینابخاطرفکرمن بودبااینکه مادرخانمم واقعآ همه تلاشش را میکردمناراضی نگه داره ولی افکارمن اینقدر منفی بود وهمیشه دنبال بهانه گیری مثلآ اگه برای همه ماکارونی درست کرده بودیاخورشت بادمجان مثلابقیه دامادهاش اون غذارامیخوردن ولی برای من تنها خورشت مرغ میزاشت ولی باهمه این کارهادوباره ذهن من چون ازقبل ناراحتی رادرست کردن بودمیگشت ویه بهانه ای رادست اویزقرارمیداد.من واقعآ دوست نداشتم این رابطه راولی قبول کرده بودم که من نمیتونم بامادر خانمم رابطه خوبی داشته باشم وهمیشه به خانومم میگفتم من ومادرت نمیتونیم باهم کناربیایم مثلآ اگه حرفی میزدمن یه جور دیگه برداشت میکردم حتی اگه به دخترم میگفت چرا اینقدر شیطنت میکنی من همین حرفوبهانه میکردم.من 10سال بااین فکرلذت کنارهم بودن راازخودم گرفتم ودیگه شده بود باورمن که من بامادرزن بهم خوش نمیگذره ونمیتونم حتی یه شب دورهم باشیم.میخوام بگم دوستان عزیز خیلی اوقات این ماهستیم که یه شرایط خوب ودلخواه رابایه نگرش ویه برداشت اشتباه تبدیل میکنیم به یه شرایطی که دیگه فکرمیکنی بایدتحمل کنی یابرای همیشه کناربزاری یه سری افرادرا.ولی بایه تغییردرنگرش وفکرمیتونی شرایط راتغییربدی.الان وقتی میخوام برم خونه مادرخانمم پیش خودم میگم تواون لحظات هم به من خوش میگذره وهم به بقیه.اگه کسی هم کاری کنه مطابق میل من نباشه پیش خودم میگم طرف هم حق اشتباه راداره