چه افرادی برای مهاجرت کردن، مناسب ترند | قسمت 1

و خدایی که در این نزدیکی است…

سلام استاد عباس منش عزیزم، سلام بانو شایسته گرانقدر و سلام به همه دوستان هم مدار خودم در این سایت الهی…

خداروهزاران بار سپاس که بازهم افتخار این رو دارم که کلام فوق العاده استادم رو بشنوم. در فایلی که هزاران آگاهی رو با خودش داره…

«إِنَّ الَّذینَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِکَهُ ظالِمی‏ أَنْفُسِهِمْ قالُوا فیمَ کُنْتُمْ قالُوا کُنَّا مُسْتَضْعَفینَ فِی الْأَرْضِ قالُوا أَ لَمْ تَکُنْ أَرْضُ اللَّهِ واسِعَهً فَتُهاجِرُوا فیها فَأُولئِکَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ ساءَتْ مَصیراً»

(کسانی که بر خویشتن ستمکار بوده اند ، [ وقتی ] فرشتگان جانشان را می گیرند ، می گویند: «در چه [ حال ] بودید؟» پاسخ می دهند: «ما در زمین از مستضعفان بودیم.» می گویند: «مگر زمین خدا وسیع نبود تا در آن مهاجرت کنید؟» پس آنان جایگاهشان دوزخ است ، و [ دوزخ ] بد سرانجامی است.)

تا پیش از آشنایی با شما، تعریف دقیقی از واژه «مهاجرت» نداشتم. اصلا فکر نمی کردم کار پسندیده و جالبی باشه.

از رادیو و تلویزیون شنیده بودم که «همه جای ایران، سرای من است.» به این معنی که فقط ایرانه که خونه منه و رسانه‌های اطرافم، مرزبندی های سیاسی رو با اسامی زیبایی مثل وطن دوستی و عِرق به وطن توی مغزم کرده بودن.

تجربه هایی هم که از مهاجرت داشتم این بود که شنیده بودم فلانی دختر بهمانی و بهمانی پسر فلانی رفتن کشورای اروپایی و دارن اونجا گارسونی می کنن و به نون شب محتاجن و آرزو می کنن که کاش برگردن و شرایطی که توی ایران داشتن رو مجددا داشته باشن…

بعدها که شبکه های اجتماعی رشد کرد، میدیدم توی فیسبوک صحبت ها در مورد مهاجرت دو دسته است. دسته اول افرادی بودن که میخواستن برن! غالبا درگیر مسائل سیاسی بودن و ایران رو جهنمی میدیدن که نمیشه حتی یه دقیقه توش نفس کشید. حتی در اطرافیان نزدیک خودمم این آدم هارو داشتم و دارم. کسانی که ایران رو گورستان استعداد ها میدیدن.

دسته دومم اونایی بودن که با هزار و یک ترفند و ده هزار سختی تونسته بودن با سوار شدن بر الاغ! و جور کردن کیس پناهندگی و … خودشونو به اون ور مرزها برسونن. غالبا دلتنگ وطن بودن و هدر پیج فیسبوکشون این شعر شیخ اجل بود:

ما را همه شب نمی‌برد خواب

ای خفتهٔ روزگار دریاب

در بادیه تشنگان بمردند

وز حله به کوفه می‌رود آب

بهرحال، کل تجربه من از مهاجرت این ورودی های اشتباه و بی حاصل بود تا وقتی که با استاد عباس منش آشنا شدم. صحبت های متفاوتی رو از استاد در مورد مهاجرت شنیدم. آیه ای که در ابتدای کامنتم گذاشته شده بود رو به زیبایی تفسیرشو از استاد شنیدم. علت اهمیت مهاجرت پیامبر که باعث شده آغاز تقویم ایرانیان و اعراب باشه رو متوجه شدم. و برام اثبات شد که مهاجرت یعنی ایمان! یعنی توکل! یعنی توحید!

بعد هم که سریال سفر به دور امریکا و زندگی در بهشت پخش شد و دیدم که ای دل غافل! امریکا اینه؟! پس «امریکا امریکا، ننگ به نیرنگ تو، خون جوانان ما، می چکد از چنگ تو» چی بود؟ «دشمن خونخواره‌ای» و «عقرب جراره‌ای» چی بود؟

دیدم که ای بابا عجب کلاه گشادی سرمون رفته…. این امریکایی هایی که دیدم به مراتب قرآنی تر از مردم مقدس مآب کشور و شهر مذهبی من مشهد بودن.

و بعد از اون بود که «مهاجرت» برای من یه واژه مقدس شد. چیزی در حد تقدس واژه «توحید»

اما در ذهن من مهاجرت فقط رفتن از یک مکان به مکان دیگه نبود. من مهاجرت رو در تمام بخش های زندگی مهم میدونم.

مهاجرت از یک فرد عصبانی به یک فرد آروم

مهاجرت از رفتارهای احساسی به رفتارهای منطقی و عقلانی

مهاجرت از اعتیاد و وابستگی به چیزهای ضربه زننده به پاکی و دوری از اعتیاد

مهاجرت از انسان های بی هدف و ناباب به انسان های هم مدار و مثبت

مهاجرت از بی قیدی و بی بند و باری به تعهد و تقید

برای من تمام این مهاجرت ها مقدسن…

اما در مورد مهاجرت از یک مکان جغرافیایی به مکان دیگه، بعد از شرکت در ازمون مجددا شخصیت و روحیاتم رو می نویسم.

در پناه الله یکتا، تنها، و تنها، و تنها قدرت حاکم بر جهان هستی، شاد و سالم و پیروز و سربلند و سعادتمند در دنیا و اخرت باشید.

خدانگهدار

1403/4/19

19:48