چه افرادی برای مهاجرت کردن، مناسب ترند | قسمت 2

سلام استاد عزیز ، من مهاجرت رو دوست دارم چون منم توکل کردن رو دوست دارم ، چالش رو دوست دارم من تا الان در سطح کشور خودم از دوره دانشجویی تا طرح و تا الان که شغل ثابت به لطف خدا دارم هفت بار مهاجرت کردم و هر بار هم خوب بوده یعنی اولش خوب نبوده ها اولش پر از چالش بوده ولی بعدش استیبل شدم ، جالبه استاد الان فهمیدم که من خودم یه پا مهاجر بودم خبر نداشتم چون شما هر وقت میگفتین مهاجرت شجاعت میخواد من به خودم میگفتم ببین تو پنج ساله تو این منطقه امن هستی تو مهاجرت نکردی تو شجاع نیستی درحالیکه من این همه در اسکیل خودم مهاجرت کردم واقعاً این‌جا که هستم رضایت درونی دارم چون درامدمم خوبه ماشین و خونه مستقل دارم فقط هنوز به آزادی زمانی نرسیدم که هروقت دلم بخواد برم مسافرت طولانی البته

مسأله دیگه هنوز نگرانی و وابستگی به خانواده هست البته خیلی روی خودم کار کردم کمتر شده ولی هنوز در حد مهاجرت خیلی دور نیستم و همیشه شما و مریم جان رو تحسین و البته تعجب هم می‌کنم که در این حد آزاد و رها و متوکل هستین

استاد جان من از اول استقلال و خودساخته بودن رو دوست داشتم از خودم راضی ام اما تا حالا مسافرت خارجی نرفتم خیلی دوست دارم اینو امسال تجربه کنم و جهان بینی بزرگتری پیدا کنم

امسال مسافرت تنهایی با خدا ی خودم به تهران و مشهد رفتم هتل شیک و رستوران و غذاهای عالی و مسافرت هدایتی چقدر عاشق هدایت های خدام ، رفتم مشهد مسیر رفت هواپیما دم پنجره بودم خیلی لذت بردم و سوره سجده رو گوش میدادم برای قدرت و عظمتی که شاهدش بودم اشک می ریختم و لذت می بردم مسیر برگشت من نمی‌دونستم که میشه خودت بگی مکان من کنار پنجره باشه و وقتی رفتم دیدم صندلی کناری یه خانم و آقای مسن بودم اولش ناراحت شدم و همش چشمم به پنجره بود هرچند اینو هم هدایت خدا دونستم چون این زوج با هم کلی مسافرت رفته بودن و برام تعریف کردن استاد جان می‌دونم این اتفاقات برای شما عادیه میدونید چی شد الله اکبر صندلی ضربدری ما یه خانم و آقا بودن که آقاهه برگشت به مهماندار گفتن من پام پلاتین داره برام سخته و اینا و مهماندار اینارو برد یه جای دیگه و اونجا خالی شد و من سریع به مهماندار گفتم میشه من دم پنجره بشینم اونم گفت هماهنگ کنم چشم ولی خبری نشد ولی من احساسم رو خوب نگه داشتم و با زوج کناری در مورد مسافرت‌ها شون حرف می‌زدم که بیست دقیقه آخر پرواز ،مهماندار اومد و بهم گفت برم کنار پنجره ی اون صندلی که خالی شد و من کلی عکس و فیلم گرفتم ، فکر کنم همه فکر می‌کردند من اولین باره سوار هواپیما میشم ولی مهم نبود باور کنید برای من عادی نمیشه این زیبایی، ابرها ،سکوت، آسمون کوچکی آدم ها، و اون زمین و ملکی که اینجا رو زمین برامون بزرگه

خیلی اونجا آدم وصل میشه به خودش و خدای خودش حتی الان که فکر میکنم و می نویسم بغض کردم

و کلی اتفاق خوب هدایتی دیگه

ان شالله تکاملمو طی می‌کنم ، خواسته هام داره بزرگتر میشه، دارم رشد می‌کنم

خدارو شکر می‌کنم که در مسیر این آگاهی ها قرار گرفتم ،

ان شالله که بیام و تجربه مسافرت خارجی رو اینجا براتون بنویسم

ممنون ازتون