چه کسی مالک توست؟!

سلام به همه ی دوستای خوب سایت

استاد عزیزم و مریم عزیز

روز بیست و ششم سفرنامه

الحق که وقتی دست از تلاش برای تغییر باورهامون برمیداریم، عین چی به نقطه قبل سقوط میکنیم. یهو میبینیم که انبوهی از غم تو دلمونه غمی که یهو متوجه میشیم که اهااا من چن روزه سپاسگذاری نکردم. چن روزه تلاش نکردم که مثبت فکر کنم و از همه مهمتر تلاش نکردم تا با افرادی که انرژی منفی دارن قط ارتباط کنم و اخبار بد نشنوم. وقتی خبر بد میشنیدم اولش فک میکردم بابا من اگاهیم بالاس و تاثیری نداره و مهم نیست و این حرفا ولی بعد چن دقیقه دیدم دارم به اون اخبار بد فکر میکنم و احساسم داره بد میشه!! فهمیدم هر چقد هم رو خودم کار کنم واقعا باید همیشه مراقب باشم و اگاهانه زندگی کنم و این کار همیشگیه. بخصوص الان که همه دلشون میخواد درمورد گرانی صحبت کنن، به خودم میگم تو نشنو. تو گوش نده تو صحبت نکن. اینا فقط خبر بده و حقیقت و واقعیت یه چیز دیگس. به خودم گفتم فقط باید دور بشم. اومدم تو سایت و گفتم ادامه سفرنامم رو برم. گفتم باید یاداور بشم که خدا رزاقه. خدا خودش به من روزی میرسونه . هدایتم میکنه به فراوانی ها و لذت ها.

چن روز پیش داشتم تربچه ای که از باغچه کوچیک و دوست داشتنیم چیدم رو میخوردم، داشتم میگفتم ببین حسل این همون تربچه هایی هستش که هر روز بهشون اب دادی و ببین چقدر خوب شدن و … یهو قلبم گفت سپاسگذار خدایی هستیم که این تربچه ها رو از دانه بسیار کوچک پروراند. سپاسگذار خدایی هستیم که به ما توانایی داد. انرژی داد. تا به این تربچه ها اب بدیم. آب داد تا بهشون اصلا اب بدیم. خاک داد تا رشد کنن. وقتی جز به جز نگا کردم فهمیدم واقعا هیچی نیستم جز بنده عزیز خدا. واقعا ما خیلی عزیز هستیم برای خدا. این همه نعمت و شگفتی این همه توانایی. این همه ایده. واقعا همه این ها جای شکر داره و تامل. تامل به اینکه ما انسان ها یادمون نره که وجودمون رو از کی داریم. یادمون نره که وقتی نعمتی دریافت کردیم فک نکنیم بخاطر لطف فلانیه و سری براش تعظیم کنیم . نه تو ظاهر و نه تو باطن. خدا با دستای پر مهرش به من روزی میده وقتی من بخوام. وقتی من با توجه به زیبایی های زندگی و تحسین نعمت ها ازش بخوام.

ما توی فامیل یه ادم پولدار داریم که قبلا ها فک میکردم اون هر چی میگه درسته و وقتی نسبت به من نظری داره حتما اون نظر درسته چون اون ادم موفقی هستش و ادم ها رو بهتر میشناسه. بخاطر این باور کلی عذاب کشیدم چون باور اون مرد این بود که من یه ادم بی عرضه هستم فقط به خاطر اینکه حاضر به انجام کاری که دوستش نداشتم نشدم!! ولی از وقتی با اموزه های استاد آشنا شدم متوجه شدم که من تو زندگیم شرک میورزیدم و نتیجه شرک چیزی جز عذاب نیست! وقتی تو مسیر بندگی خدا حرکت میکنیم، خدا به سمتی هدایتمون میکنه که میبینیم اعتماد به نفسمون زیاد شده، انرژی زیادی داریم. انگیزه داریم و در کل نگران نیستیم چون میگیم خدا من رو خیلی دوست داره و بی شک نعمت میده. نمیدونیم از کجا ولی فقط میدونیم که به مسیر خواسته هدایتمون میکنه و ما رو به خواسته هامون میرسونه.