چرا با وجود تلاش فراوان، به خواسته‌هایم نرسیده ام؟ | قسمت 2

فاطمه سادات

سلام استاد عزیزم و سپاس فراوان از شما و اون سه فرشته برای این سایت عالی و پویا.

همچنین ممنونم از خانوم سلطانی عزیز که بسیار عالی در جلسه قبلی خودشونو حلاجی کردند و بقیه دوستان که باعث شدند این فایل جامع و فوق العاده رو استاد تهیه کنند.

استاد جون شما چقدر خوب ترمز هارو پیدا کردید و چقدر خوبتر باورهای جایگزین براش گذاشتید.و بخاطر همیناس که زندگیتون در همه زمینه ها فوق العاده اس.

من در سن 19 سالگی گواهینامم رو گرفتم.چندسال قرار بود ماشین بخریم و جور نمیشد.

من پرستاری خوندم و در طول دوسال طرحم در بیمارستان،انواع مجروحین از تصادفات و اتفاقات بد و کشته شدن اعضایی از خونواده ها مثلا باقی موندن فقط یه بچه پنج ساله و کشته شدن تمام اعضای خونواده اش در تصادف رو دیدم.

(اینجا بگم که من دوسال طرح اجباریم که تموم شد،به این نتیجه رسیدم که من آدمی نیستم که بتونم حداقل20 سال انواع صحنه های بیماری و تصادفات و گریه کردن ها و مرگ مردم رو ببینم و بهم نریزم و برای استخدامی ها شرکت نکردم.با اینکه باهیچ مجموعه آموزش موفقیتی آشنا نبودم،مزایا و معایب این شغلو برا خودم نوشتم و قیدشو زدم.)

ترسی از رانندگی کردن همه وجودم رو گرفته بود.

در کنارش من غرور بیخودی داشتم که اگه رانندگی کنم نکنه بهم بخندن.ماشینو خاموش کنم سر چارراه و هی بوق بزنن و من بیشتر هول شم و بگن کی به این گواهینامه داده و ازین حرفا.

ما ماشین خریدیم و همه میگفتن بردار ماشینو خیلی خوبه و من پر شده بودم از ترمز ها.

با خودم میگفتم چطور اونهمه با ذوق رفتم برا گرفتن گواهینامه اقدام کردم و الان نمیتونم رانندگی کنم؟؟

میگفتم هرچی سن کمتر باشه ریسک پذیری بیشتره.و من اونموقع اون صحنه ها رو ندیده بودم و الان ذهنم پره از صحنه های وحشتناک.من به واسطه ی آموزشهای شما از خداوند کمک خواستم و واقعا بر یکی از بزرگترین ترسام که شاید برای خیلیا بدیهی باشه غلبه کردم.

قسمتی از صحبتهای شما که میگفتید اگ میگید تنهایی رو دوسدارید،واقعا همینطور باشه اشکالی نداره ولی سرپوشی نباشه واسه اینکه نمیتونید و الکی به خودتون دلگرمی میدید.

من برا رانندگی همین حرفا رو میزدم.

میگفتم من از پیاده روی لذت میبرم.اگ رانندگی کنم فرصت اینهمه پیاده روی ندارم.

من نیازی به رانندگی ندارم.

من اینجوری احترامم بیشتر حفظ میشه و همسرم منو با عزت میبره و میرسونه.

من اگ رانندگی کنم وظیفم میشه که خریدای بیرونو انجام بدم در صورتی که من دوس دارم دو نفری باهم بریم خرید.

اگ رانندگی کنم ممکنه اتفاقی واسم بیفته

ممکنه ماشین خسارت بهش وارد شه.

یه کلام نمیگفتم من از رانندگی کردن میترسم.

استاد من دوره دوازده قدم رو تهیه کردم.

و تصمیم گرفتم بر این ترس بزرگم غلبه کنم.

بعد از 10 سال یه دوره یادآوری رفتم تمرین.

بخودم گفتم تو هیچ جای شلوغی نمیری.نترس.فقط یه خیابون بزرگ نزدیک خونه رو برو تا تهش و برگرد خونه.میخواستم افسار ذهن چموشم رو به دست بگیرم.هم تکاملی باشه،هم قطعه قطعه.

بهمن پارسال بود که شروع کردم به رانندگی و مرحله مرحله بهتر شدم.تولدم دهم فروردینه و وقتی پیشرفت خودم رو دیدم هدف گذاشتم که من باید برای روز تولدم از قنادی ای که در شلوغترین خیابون شهرمونه،واسه خودم یه کیک تولد بخرم.

استاد عزیزم من تونستم انجامش بدم.

و چه احساس نابیه،احساسیکه بعد از غلبه بر ترسامون داریم.

الان هم کلاس شنا شرکت کردم و دارم بر ترس از قسمت عمیق استخر غلبه میکنم.

یاد اون صحبت شما در یکی از فایلای دانلودی افتادم که گفتید خدا و جهان مثل یه آبمیوه گیریه.سیب بهش بدی محاله بهت آب هویج بده.اگه زهر بدی بهت آب زهر میده.اگه تصصصصصمییییم بگیری بهش هویج بدی اون کاری نداره تو قبلا چه مدتی زهر میدادی،و بهت آب هویج میده‌

این ب

یعنی توبه بنظرم.چقدر زیبا توبه رو توضیح دادید.

حدا کاری نداره تو قبلا چند سال باور غلط و افکار اشتباه و کارای نادرست تحویلش دادی،از لحظه ای که تصمیم بگیری عوض بشی،اونم جوابش به تو عوض میشه.

بسیار بسیار ممنونم از شما استاد عزیزم که همیشه با مثالهای عالی و توضیحات جامع،حق مطلب رو ادا میکنید.

سلام دوست گلم.

ممنون از محبتت.

بله همینطوره.منم سعی کردم همینطور که گفتی باورهای مثبت رو جایگزین باورهای مخرب کنم.

گفتم این همه آدم تو شلوغیها و ترافیک به خوبی رانندگی میکنند،از اول که اینطور نبودن،تکاملشونو گذروندن.

و اینکه وقتی آروم برم میتونم بخوبی ماشینو کنترل کنم و هیچ اتفاقی نمیفته.

و کلی هم بهم اعتماد بنفس میده وقتی تونستم به این ترسم غلبه کنم و به هدفم برسم رسیدن به اهداف دیگه برام راحت میشه.

اولین بار که میخواستم ماشینو تنهایی سوار شم و رانندگی کنم،یه صبح جمعه بود و خلوت.به همسرم گفتم خودم تنها میرم،دیگه نیا کنارم بشین.

تنها نشستم و گفتم خداجون بشین بغل دست من حواست بهمه چی باشه.خودت بگو کجا آروم برم،کجا ترمز بگیرم،کجا راهنما بزنم و هرجایی چه کاری کنم.

با ذوق رفتم و پیاز و سیب زمینی که واسه خونه لازم داشتیم خریدم و برگشتم خونه و گفتم دمت گرم.عجب همراه خوبی هستی تو واسه من.

امیدوارم در تمام مراحل طی کردن مسیر اهدافت موفق باشی