چرا با وجود تلاش فراوان، به خواسته‌هایم نرسیده ام؟ | قسمت 1

سلام به همه دوستان عزیزم در خانواده عباسمنش

سوال1: من به خیلی از خواسته هام می تونم بگم در مجموع نرسیدم، از ثروت و روابط و سلامتی و مهاجرت و …، البته رسیدن و نرسیدن ی چیز صفر و صد نیست، در هر کدوم از این موارد تا حدودی به اونچه که می خواستم میرسیدم ولی یا نتایچ مقطعی بود یا نتایج اون طوری که انتظار داشتم نبود.

سوال2: خیلی از هم دانشگاهی هام به راحتی مهاجرت کردن، با اینکه شرایطشون خیل از من ضعیف تر بود، یا بعضی از هم کلاسی هام براحتی به ثروت و کسب و کار بسیار موفق رسیدن، و من همش از خودم می پرسیدم که چرا با وجود اینکه من مهارت های بیشتری دارم ولی اونها اینقدر موفق تر از من هستن.

سوال 3: به لطف خدا 2 سال پیش متوجه ترمز ها و ایراد های خودم در زمنیه ثروت شدم و با کار کردن روی خودم شرایط مالی ام به کلی متحول شد، ظرف 2 سال از درآمد ماه 2 میلیون به درآمد 120 میلیون رسیدم، اما بعد از اینکه در این زمینه پیشرفت کردن و قانونو بهتر درک کردم متوجه شدم یکسری ترمز های قویتر و عمقی تری دارم که می خوام اینجا درموردش بنویسم که استاد تا حدود کمتری راجع به این ترمز ها صحبت کردن تا جایی که من شنیدم. این ترمز ها در همه جنبه ها باعث میشه که ما به خواسته هام اونطور که باید نرسیم و لذتی که باید از زندگی ببریم نبریم.

این ترمزهارو از این جهت می نویسم که شاید ترمز افراد دیگه هم باشه ولی هنوز بهش پی نبرده باشن و با هم فکری و آگاهی بتونم از سد این ترمز های مخرب عبور کنم.

اولین مورد در رابطه با اصل داشتن خواسته اس، من در یک مدرسه بسیار مذهبی 12 سال درس خوندم، هفته ای 7-8 جلسه دینی و معارف و احکام و … داشتیم، کلاس های دینی مون از کلاس های ریاضیمون بیشتر بود، اونجا به ما آموزش می دادن که انسان خوب، انسانیه که اصلا خواسته نداشته باشه، در واقع می گفتن ما ی نفسی داریم که همش خواسته داره و ما باید جلوشو بگیریم و خواسته های ما هوای نفس هستند که باید با توجه نکردن به اونها پیشرفت کنیم و به خدا برسیم، هرچی بتونیم به خواسته هامون کم توجهی کنیم و روی اونها پا بذاریم انسان بهتری هستیم و معنوی تر هستیم چون پا روی هوای نفسمون گذاشتیم. من خیلی دیدم که استاد در مورد رسیدن به خواسته ها صحبت می کنن و ترمز های بعدش، ولی این ترمز در مورد اصل داشتن خواسته اس و در همون مرحله اول مارو گیر میندازه، وقتی ما اینطوری فک می کنیم اصلا از داشتن خواسته احساس گناه می کنیم چه برسه که بخوایم بهش برسیم.

ترمز بعدی در مورد جهانیه که دراون زندگی می کنیم، توی آموزش های مذهبی ما دنیا کاملا در مقابل آخرت قرار می گرفت و می گفتن دنیا به معنی جای پست و پلیده، جاییکه اومده تا با زیبایی هاش و لذت هاش مارو مشغول کنه و از یاد خدا دور کنه تا ما آخرت رو از دست بدیم و برای اثبات این ادعا کلی آیه و روایت می خوندن، ی روایت این بود که “حب الدنیا راس کل خطیئه” یعنی دوست داشتن دنیا سر منشا همه اشتباهاته، بنابراین ما باید از دنیا بدمون بیاد و دوسش نداشته باشیم و مواظب باشیم تا زیبایی هاش و به قول اونها زرق و برقش مارو به خودش مشغول نکنه و از یاد خدا دور نکنه، حالا تصور کنید وقتی انسان در جهانی زندگی کنه که از اون بدش بیاد جهان چطور به این فرکانس پاسخ میده. کل آموزش استاد در مورد تمرکز بر زیبایی هاست، ولی این ترمز می گه توجه به زیبایی ها تورو از دین، خدا و یاد خدا غافل می کنه و تورو به دنیا که چیز پست و بی ارزشیه مشغول می کنه.

ترمز بدی در مورد دلیل اینکه ما به این جهان اومدیم هست، همونطور که می دونید از دیدگاه استاد و بسیاری اساتید موفقیت ما به این دنیا اومدیم تا خودمون رو تجربه کنیم، خلق کنیم و خودمون رو گسترش بدیم، اما به ما آموزش داده میشد که ما قراره بعد از این دنیا یا به جهنم بریم یا به بهشت و دلیل حضور ما در این دنیا اینکه معلوم بشه ما جهنمی هستیم یا بهشتی، در واقع کل این دنیا یک صحنه آزمایشه برای اینکه مشخص بشه ما کدوم وری هستیم و ما باید هر لحظه نگران باشیم که آیا چه اعمالی انجام دادیم و هر لحظه خودمون رو بررسی کنیم که نکنه گناه کرده باشیم و هر لحظه استغفار کنیم بابت گناهان کرده و ناکرده آگاهانه یا حتی ناآگاهانه ای که انجام دادیم، چون وقتی بمیریم دیگه فرصت تمومه. یعنی کل زندگی باید در پی انجام دادن واجبات و دوری از محرمات باشیم، حالا واجبات و محرمات هم همونیکه در رساله ها نوشته، و در آخر گفته می شد که تازه اگر بتونیم به واجبات عمل کنیم و محرمات رو ترک کنیم که خیلی کار سختیه چون شیطان هم منتظره تا ما رو گول بزنه و به دامن گناه بفتیم و اگر تمام تلاش خودمون رو هم بکنیم بازم احتمالش کمه که بتونیم اون دنیا بهشت بریم مگر اینکه ی امامی، پیامبری چیزی پیدا شه و شفاعت مارو بکنه تا شاید ما بخشیده بشیم و بتونیم بریم بهشت. حالا شما ببینید کسی که همش احساس گناه داره توی چه فرکانسی قرار میگیره و در این دنیا چه بلایی سرش میاد.

برای همه این موارد هم کلی آیه و روایت و داستان نقل میشد.

دوستانی که مذهبی تر هستن بسیار آشنا هستن با این دیدگاه ها، دوستانی هم که حتی ظاهرا مذهبی نیستن خیلی از این دیدگاه رو در وجود خودشون دارن به خاطر فضای فرهنگی کشور ما و پدران ما که خیلی هاشون اینجوری فک می کردن و حتی خودشونم خبر ندارن از ایده هایی که در ذهن ناخودآگاهشون هست.

کامنت رو طولانی تر نمی کنم، امیدوارم بیان ترمز های خودم به دیگران هم بتونه کمک کنه و این مسیر زیبا رو با هم دیگه برای تغییر طی کنیم.