چرا با وجود تلاش فراوان، به خواسته‌هایم نرسیده ام؟ | قسمت 1

سلام استادم و دوستان عزیزم این کامنتی که روز گذشته گذاشتم یک سری دوستان بهم پاسخ دادن باز هم من رو به فکر فرو برد و باز هم عمیق شدم به گذشته خودم و سال های قبل و آدم هایی که مدت ها بود فراموش شان کرده بودم و اتفاقاتی برام مرور شد که باز هم این تقلا کردن و یک آلمه مهارت داشتن ولی پول نتونستن از شون درآوردن در ذهنم پر رنگ تر شد.

من یادم میاد از کودکی من هیچ وقتی نتونستم از مهارت هایی که داشتم پول بسازم با وجودیکه مهارت های بسیار زیادی داشتم مثلا انگلیسی بلد بودم،کارم با کمپیوتر خیلی خوب بود، تایپ با سرعت بالا داشتم، قرآن بلد بودم با تجوید و بسیار کلاس های قرآن در بخش تجوید رفته بودم، تزریقات بلد بودم کلاس تزریقات رفته بودم ولی هیچ وقتی از این مهارت هام نتونستم هیچ پولی بسازم. و همیشه این باور لامصب توی ذهنم بود که فکر میکردم باید خیلی حرفه ای تر بشم حتی یادم میاد وقتی توی دوران مدرسه هم یادم میاد یک زمانی خداوند من رو هدایت کرد که بخام پول بسازم ولی دیدم ته ذهنم نجوا میشه (گرچند اون زمانا که از ذهن خبر نداشتم و از این چیزا) که تو باید به دانشگاه برسی دانشگاهی که شدی بعد اون زمان برو پول بساز تو که الان یه دختر کوچولوی مدرسه ای هستی کی میخاد به حرفت گوش کنه دانشگاهی که شدی حسابی همه گی به حرفت گوش میکنن الان نمیخاد بعد از مدتی دانشگاهی که شدم باز هم این نجوا کرد که تو که مدرک دانشگاه تو نگرفتی هنوز کامل نکردی چطور میخای بدون مدرک بری پول بسازی (البته این موضوع دانشگاه و مدرک توی ذهنم حل شد یعنی کمتر شد که بدون مدرک هم میشه و این که اصلا بدون دانشگاه بخای پول دربیاری چون بعد از مدتی که با استاد آشنا شدم تونستم بدون کدام مدرک دانشگاه پول بسازم و اونم برای اولین بار در زندگیم بعد از اینکه با ورودی هایی که از استاد گرفتم و ذهنم رو کنترل کردم گرچند اون الگوی این رفتار که کمبود احساس لیاقت و باور به خود در ذهنم هنوز وجود داره و از آنجایی که پاشنه های آشیل همیشه همراه ما هستند)

مثلا همین انگلیسی رو یادم اومد که من هیچ وقتی نتونستم از این مهارتم پول بسازم چون فکر میکردم باید خیلی حرفه ای تر بشم با وجودیکه میتونستم با لهجه آمریکایی صحبت کنم ، گرامر ها رو بفهمم ، روان صحبت کنم ، بنویسم ، گوش بدم و بفهمم ولی هیچ وقتی اون احساس لیاقت رو در خودم نمیدیدم که بخام به کسی آموزش بدم و یا جایی برم که درس بدم در حالیکه دوستانم منو میگفتن تو اصلا خدای انگلیسی هستی و همیشه هم درحال کلاس رفتن و آموزش و یادگیری بودم سیستم های متفاوت میرفتم و یاد میگرفتم تمرین های مختلف از کتاب های مختلف کار میکردم ولی همچنان فکر میکردم من در اون حد نرسیدم که بخام درس بدم ولی در عین حال اون وقتایی که دوران مدرسه بودیم و حدود کلاس هشتم و نهم و اون زمانا انگلیسیم در حد متوسط بود و دیدم که یکی از دوستانم که واقعا انگلیسیش در اون حدی نبود که من بودم و وقتی صحبت میکرد بسیار اشتباهیات داشت و حتی لغات رو هم اشتباه میگفت در وقت تلفظ

شنیده بودم که داره توی یک موسسه ای درس میده و خیلی وقت ها که شاگرداش ازش سوال میپرسید و نمیدونست و یا به مسئله ای بر میخورد میامد از من میپرسید بعد من اون زمان توی ذهنم نجوا شو یادمه گرچند سال های سال میشه از اون زمان گذشته که من نوجوان بودم که میگفت اینو ببین خودش هیچی بلد نیست میره درسم هم میده ولی او همچنان اون احساس لیاقت و باور توانایی در وجودش بود که بره به یک موسسه ای بگه که من میخوام درس بدم با همین توانایی هام. حالا چندین سال بعد از این که تصمیم گرفتم برم درس بدم و اون روزی که من میخاستم به یک موسسه ای بگم من میخام درس بدم چقدر شدید با خودم کلنجار رفتم که برم بگم و اون نجواها چقدر بلند بود مثل اینکه چندین نفر بلند گوهای بزرگ در دست شون گرفتن و همه گی بیخ گوشم وایستادن که بگن تو هنوز حرفه ای نشدی که بری بخای درس بدی ولی به لطف خداوند من اون روز رفتم و به مدیر اونجا گفتم و اونا قبول کردند و همچنان انتظار نداشتم که برام پول بدن چون بهشون گفتم که من میخام رایگان درس بدم فقط میخام مهارت ها و توانایی هام بره بالا ( هنوز هم نمیتونستم قبول کنم پول بسازم ) و بعدش رفتم اول سر یک کلاس و به خوبی تونستم شاگردا شو درس بدم و شاگردا خیلی راضی بودن و بسیار توانایی ها دیدم در وجود خودم بعد مدیر اونجا برام یک کلاس دیگه هم داد که اونجا واقعا تونستم به خوبی مهارت ها مو نشون بدم و شاگرداش کسانی بودند که در حد دانشگاهی بودند و آدم های سن های بزرگتر از خودم بودن و من واقعا خیلی عالی تونستم کلاس رو مدیریت کنم با تعداد بسیار بالا

و بعد از مدتی من نتونستم که سر این کلاس برم و جام استاد آوردند تو این کلاس ولی همچنان شاگرد ها ازم میخاستن که من بیام سر کلاس و درس بدم ولی گرچند اون زمان من دانشجو بودم و نتونستم ادامه بدم با همه ای توانایی ها و این همه مهارت ها باز هم من در خودم احساس لیاقت ندیدم که از مدیر اونجا بخام بگم از این به بعد به من معاش بده چون من همه ای کلاس ها رو رایگان درس دادم و همش ته ذهنم میگفت اشکال نداره تجربه تو ببر بالا پول الان نمیخاد حرفه ای تر شدی باز پول بگیر

باز هم که توی ذهنم عمیق تر شدم و دیدم که این الگوی رفتاری من از برادر بزرگترم هم منبع میگیره و بسیاری از سال های کودکی و باور های ذهنیم ورودی هایی هست که از برادر بزرگترم گرفتم اون همیشه کسی بود که بنام مخ همه چی ازش یاد میشد همیشه از همه اطرافیانم میشنیدم که برادر بزرگترم رو میگفتن خیلی بلده و واقعا هم همینطور بود بسیار توانایی در بخش تکنولوجی و کمپیوتر داشت هر کسی هر مسئله ای براش پیش میامد حتما میگفتن عبدالله بلده حتی خودم همیشه هر مشکلی برام پیش میامد توی درس هام، انگلیسیم، کمپیوتر میگفتم عبدالله بلده بزار ببرم پیش اون برام حلش کنه و یادم بده پدرم همیشه به همه گی ما به من و برادر های دیگم میگفتن که از عبدالله یاد بگیرین که چقدر درس میخونه چقدر بلده چقدر کمپیوتر بلده همیشه روی کمپیوتر هست هیچ وقتی وقت شو تلف نمیکنه ولی ولی برادر بزرگ ترم کسی بود با وجود همه گی این توانایی هاش نمیتونست پول زیادی بسازه و همیشه همین طور در حال تقلا و سخت کار کردن بود اون نتایج دلخواهش رو بسیار با سختی و زجر کشیدن میخاست بدست بیاره یادم میاد که اون خیلی رویای مهاجرت داشت و میخاست که آمریکا بره براش سال های سال انگلیسی خوند کتاب های حجیم رو میخوند و یاد میگرفت و نمیدونم دیگه چه کار میکرد بعد از مدتی دید که آمریکا نمیشه گفت میخام برم یک کشور دیگه و شروع کرد به یادگیری زبان اون فکر کنم زبان روسی بود مدت ها بود که میگفت من دارم زبان روسی میخونم بعدش اونجا نشد و چندین سال توی یک شرکتی کار کرد و پول های اون رو جم میکرد برای اینکه بتونه مهاجرت کنه حدود 10 سالی طول کشید براش تا اینکه بلاخره به یک کشوری تونست بره ولی هنوز هم همچنان که زنگ میزنم میگه من دارم زبان آلمانی میخونم تا بتونم توی این کشور قبول بشم ولی هنوز قبول نشده نمیدونم واقعا انواع و اقسام امتحان ها داره میده مرحله های مختلف و باورش هم این هست که اگه زبان بلد باشم خیلی خوب میتونم پول در بیارم اینجا و کار پیدا کنم و همچنان توی همین چرخه از همون کودکی که یاد میاد در حال تقلا کردن و سخت تلاش کردن بود ولی هیچ وقتی اون نتیجه دلخواهش به سادگی بدست نیومده

و الان که حسابی خودم رو کند و کاو کردم دیدم چقدر خود من دارم شبیه اون رفتار میکنم

الان خیلی احساس رهایی و سبکی خیلی احساس خوبی دارم بعد این که این همه چیز رو نوشتم و به یاد آوردم و بیرون کشیدم از ذهنم گرچند اون وسطاش دردم میامد خیلی چیز ها رو از ذهنم بکشم بیرون ولی همچنان مینوشتم الان حدود چند ساعتی میشه که دارم مینویسم.

ولی خیلی خوشحال هستم که تونستم اینا رو از ذهن در بیارم

خدایا سپاسگزارم از هدایت های زیبایت سپاسگزارم.