چرا با وجود تلاش فراوان، به خواسته‌هایم نرسیده ام؟ | قسمت 1

درود خدمت استادی که خدا رو دگر گونه به من آموخت و خانم شایسته عزیز که با عشق هر چیزی رو که لازمه و مهمه در بازنگری دوره های آموزشی با متن، تصویر و صوت برای ما ثبت وضبط کردن.

وااای وااای استاد جانم من با دیدن این فایل فهمیدم هنوز اندر خم یک کوچه ام.

دوستان بنده کارمند بانک هستم علی رغم اینکه بسیار زیاد تو محل کارم درست و حسابی کار میکنم رئیس و همکار و مشتریان ازم راضی هستن، ولی من بعد از 15 سال هنوز تو همون سمت موندم.

جالب اینکه خیلی از شعب به من زنگ میزنن و مغایرت هاشون و میخوان که براشون حل کنم.

خیلی از دوستانم با توجه به اینکه به کارشون مسلط نبودن، ارتقا گرفتن و رشد کردن و از همه عجیب تر اینه، مممممممن کارو بهشون یاد دادم.

اونوقت بنده همچنان خجسته نشستم و فکر می‌کنم حتما قسمت نیست من حکمی بگیرم.

یا از اون بدتر، تقدیر و حکمت خداوند اینه، حتما به صلاحم نیست.

نکنه آدم لایقتری از من وجود داشته باشه که اگر به من پستی بدن حق اون بنده ی خدا ضایع بشه. آخه این همه چرت و پرت و کجای دلم بزارم.

خدااااااا

امروز فهمیدم من یه عالمه ترمز ذهنی دارم کلی باور اشتباه، از همه وحشتناک تر اینکه احساس لیاقت نمیکنم.

شاید هم توانایی های خودم رو باور ندارم.میترسم از چالش جدید. به سکون عادت کردم.

دوره ی عزت نفس و باید از نو شروع کنم واسه اینه که گفتم من هنوز اندر خم یک کوچه ام.

تو رابطه نگم برات استاد، رابطه با همسر، خانواده، همکارها، دوستان با توجه به عشقی که نثار میکنم ولی با داشتن باور عدم لیاقت فقط دهنده ام.

چقدر این آفت عمیقه.تمام ابعاد زندگی من و درگیر خودش کرده و چقدر بد که محصول این باورها و عدم لیاقت میششششه حس قربانی شدن.

نمیتونم که خودم گول بزنم. من دختری خوش مشرب هستم. سعی میکنم که وقتی تو جمعی هستم شوق و شور زندگی بدم به اطرافیانم. ولی در پس ذهنم اونجایی که فقط خودم میدونم یه صداهایی،تصوری حک شده، مردا هوسرانن، اونا ازت سواستفاده میکنن، ادبیات رفتاری تو مناسب اون جمع نیست، مردم ظرفیتشو ندارن، نکنه زنهای جمع فکر بد کنن، آدما تا پول داری رفیقان.. ،نکنه چشمم بزنه،اگر بره چی؟وای خدا من لیاقت این آدم و ندارم، این همه شادی بعدش رنج نباشه،خدا بعدش بخیر کنه……

خدا شاهده که اگر به بارش ذهنیم اجازه میدادم همینطور میخواست بباره البته بارون نه، باورهای آسیب زننده رو

خدای من چقدر خوبه که قراره قانون رو یاد بگیریم.

بهر حال ما تو مسیر هدایتیم. همینجوری، ده یک از خیلی ها جلویم.این و گفتم که حالمون بهتر شد.

من معنی توکل بعد از اقدام و با داشتن باور های درست، برداشتن پا از روی ترمز های ناآگاهانه ی ذهن رو تازه فهمیدم و اینکه تلاشمون و میکنیم و نتیجه رو واگذار کنیم به دستان پر مهر خداوند.

حیفم میاد این شعر خوشگل و که کاملا هدایتی امروز مجدد به چشمم خورد و واستون نزارم.

با پای خود رفتیم و هی گفتیم تقدیر

در گِل نشستیم و به خود بستیم زنجیر

تقویم ها گفتند و ما باور نکردیم

یک عمر در پرواز خود کردیم تاخیر

تا راحت وجدانمان بر هم نریزد

هر درد را با حکمتی کردیم تفسیر

ما تیشه را بر ریشه ی خود می زنیم و

ای وای بر دستِ رها گشته ز تدبیر

از ماست هر ظلمی که در هر لحظه بر ماست

این است رمز حرکت و آغاز تغییر

خدایاااا شکرت واسه این همه آگاهی ناب.