چرا با وجود تلاش فراوان، به خواسته‌هایم نرسیده ام؟ | قسمت 1

بنام یکتای هستی بخش…

سلام…

اهدافی که تابحال داشتم و محقق نشده هنوز یکیش اینکه هنوز بعد از اینهمه سال نتونستم خودمو همینجوری که هستم بپذیرم و عاشق خودم باشم…البته نسبت به سه سال پیشم عالی شدم ولی هنوزم که هنوزه نمیتونم ارزشمندی های درونیم رو ببینم و فارغ از اینکه چه دست آوردهایی داشتم یا نداشتم عاشق خودم باشم…فارغ از اینکه چه ظاهر و اندامی دارم خودمو دوست داشته باشم…با اینکه بارها شده واقعا از ته قلبم عاشق خودم بودم ولی این احساس مقطعی بوده و با برخورد به کوچکترین تضادی احساس خودکم بینیم بلد میشه دوباره…یعنی درسته که همیشه و همیشه در حال رشد و پیشرفت بودم تو این نزدیک 4سالی که با قانون اشنا شدم از همه ی جنبه ها ولی تو این مورد احساس میکنم روند رشدم خیلی خیلی کنده…با اینکه همیشه خواسته ام این بوده که عاشق خودم باشم ولی اونچیزی که میخوام هنوز اتفاق نیفتاده..یعنی دوست دارم که که همینجوری که هستم عاشق خودم باشم و از ندگیم لذت ببرم ولی هربار ذهنم اینو گره میزنه به یک سری عوامل بیرونی…مثلا اگر کار خوب داشته باشی میتونی خودتو دوست داشته باشی اگه درامد خوب داشته باشی میتونی خودتو دوست داشته باشی اگه مهارتت بره بالا میتونی خودتو دوست داشته باشی …همه ی اینارم به دست اوردم ولی همچنان باز هم ذهنم یه چیز جدید برام میتراشه حالام میگه زمانی میتونی خودتو دوست داشته باشی که به اندام ایده آلت برسی وگرنه نمیتونی .دوم در مورد قانون سلامتی که بارها تلاش کردم که اجراش کنم ولی هربار ناموفق بودم و نیمه ی راه رها کردم با اینکه یکی از مهم ترین خواسته ها مه ولی هنوز نتونستم بهش برسم…هر بار که خواستم اجراش کنم به سخت ترین شکل ممکن همه چی پیش رفته جوری که حتی نتونستم از جام بلند شم یه سرویس برم یا با زحمت بسیار زیاد تا پای یخچال میرفتم تا یه لیوان آب بخورم…و این باور در من شکل گرفته که قانون سلامتی خیلی سخته…اگر بخوام انجامش بدم از کل زندگی و کارم میفتم و هیچ کاری نمیتونم انجام بدم‌…با اینکه کلی از کامنت نتایج دوستان رو خوندم که از همون اول با لذت و به راحتی دوره رو شروع کردن و ادامه دادن ولی نمیدونم چرا من هربار که شروع میکنم انگار مسیر برام زجر آور و غیر قابل تحمله و با وجود اینکه هر بار تمام سعیم رو کردم که به زور ادامه بدم بلکم بدنم عادت کنه به شیوه ی جدید ولی انگار یه چیزی قوی تر از این حرفا تو ذهن منه که به من اجازه ی حرکت توی این مسیر رو نمیده